Alle inzendingen over Doorn Fysio

Wees je gerust vooral niet bewust van de beperkingen van het leven Maar vooral wel van de beperkingen van je geest en vooral van je lichaam En ben je vastgelopen, voel je helse pijnen laat je dan losmaken door Fysio Amsterdam bij monde en handen van Maarten Peter (MP) Horlings van Kirchhoff Fysio, 1e Rozendwarsstraat Amsterdam Jordaan Dan wacht…

Oh Giulia, oh Giulia ik ben je pa Oh Giulia, oh Giulia dus niet je ma want je ma is je moeder zij , ma droeg je en ik ben je pa je pa van tra la la Oh Giulia, Oh Giulia ik hou van jou Oh Giulia, oh Giulia doet ook je ma want je ma is je ouder en ik ben dat ook dus ma en pa zingen 'Giulie' tra la la!!…

Laat me raden?! Ik kleed me uit, langzaam neem ik plaats op de tafel laat me zakken in de gewenste positie. Zijn handen pakken de fles, ik kijk op de klok, het is kwart over zes, ik sluit mijn ogen en laat het over me komen Soms slaak ik een kreet, dan kneedt ie wat zachter, om vervolgens toch weer terug te komen, daar waar het niet…

De fysio rept over heilig moeten. Door daagse, stipt maatvaste exercitie verbeter ik constant mijn loopconditie. Daarmee kan ik nu aardig uit de voeten! Ik worstel wel nog met één akkefietje: het spontane, nare antimetrietje.…

Ben al op zoek naar een fysio. Stiekem denk ik aan een prothees. Als mijn netwerk nog maar beweegt: 'Slimme Leen neemt weer de benen.'…

ontluikende rozen in de knop stelen bedekt met een waas van groene blaadjes hun scherpe doornen als stille getuigen van mijn stekende pijn…

nu vals sentiment blootgesteld aan licht niet langer verblindt scherp als een mes zijn de laatste woorden die de bevlekte doornen uit haar armen bevrijden ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Slotfragment uit De vermoorde onschuld ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~…

gezang van nachtegalen ontdoornde rozen op een kindergraf rose elle a vécu ce que vivent les roses l'espace d'un matin de tijd lacht oorverdovend zingen de nachtegalen…

Verdort die roos in een rijk geheel om niet mee te kunnen komen in het aardse gekrakeel, maakt dat een einde aan de broosheid van het hele veld, gedoemd tot snoeien tot de puntige doornen zijn geteld? En duurt de lente maar één dag uit het vooroordeel van velen, ontbloot het imago van het individu die mijn wonden kunnen helen.…

getooid met gekleurde linten, geschetst in aquarellen van alle vragen, waarin ze de lasten moeten dragen, al de kleine mensen op de spitse tenen, stelen dansend het ongemaaide gras, verschenen libellen over een gazon, gedragen op hun glazen vleugels, vertragend in het struikgewas, de kousen in eerbaarheid gescheurd, benen geschramd door doornen…

Ik ben als de doorns Tussen de rode rozen Liever niet te zien Mensen snijden me weg Bang om me per ongeluk Zelf aan te raken De rest verpestend Met mijn afwijkende kleur En die uitsteeksels…

heb eindelijk de vinger gelegd op de zere plek gevoeligheid en irriteren een andere houding uitproberen mijn geest zocht naar excuus werd meester in negeren totdat het lijf in opstand kwam en heftiger ging reageren een straffe zenuwpijn door merg en been begon te genereren met pillen fysio en wat gebed heb ik mijn werken…

Roos, je leek liefdevol attent charmant maar nu allemachtig de doornen die ik voel doordringende doornen boren tarten mijn levensdoel mijn verweer ‘Jij krijgt geen water meer!’…

En als het over rozen gaat waarom dan al die doornen, stekend in mijn gelaat? Mijn pad is echt geen rozenpad Maar, zou ik dat wel wensen? Want aan de rozen zitten stekels die ik dan toch zou verwensen... Ik zou pas van een roos genieten als die geen doornen had dan zouden ze mijn pad mogen plaveien met alleen maar rozenblad...…

kronkelige, dorre takken woelen in mij ze vormen een labyrint ik wil eruit maar ben de weg kwijt muren, langs voor,opzij en achter ze worden steeds hoger takken met scherpe doornen priemen erdoor ze zijn heel talrijk de doornen doen pijn dus blijf ik er af op de doornen heb ik een dikke laag cement gelegd het cement is opgedroogd…

Want een górdel met rozen, waarvan de doornen niet prikken, is een hulde die je mag vrezen.…

hoofd nek schouders, ook zij hunkeren naar rust, derhalve zijn mijn mat gekleurde gedachten als glazen zo breekbaar dat mijn twijfel zich heeft bekeerd tot een leugenachtige berusting botox, benzo’s, fysio balsem, kou, warmte, liefde, acceptatie, baclofen, levopa, allen werden geopperd doch het galopperen van het hoofd negeert stoïcijns…

Een doorn in het oog Een geprikkelde bloemist Verlepte rozen…

De bloeiende roos verontschuldigt zich blozend voor haar scherpe doorns…

Klootzak Je weet telkens weer Je vinger op de zere plek te leggen…

Evenals een roos had jij je gewapend met doornen ik ben er heel behoedzaam tussendoor gelopen en vond onder het vlijmscherpe pantser een kelk vol honing waar ik me dronken aan drink…

Van het bloedend hout gesneden martelde hij langzaam naar de dood de doornen vielen stuk voor stuk en krachtig in zijn laatst geluk kleurde hij het hart in vurig rood Hij staakte uitgedroogd de strijd z’n laatste druppel was gedronken gebroken gleed hij ‘over de rand’ door toedoen van ’n mensenhand die hij z’n leven had geschonken Zijn…

Ze versierden m'n handen met doornen ketende mijn voeten plukte de roos uit mijn schoot Vermorzelden me onder het gewicht van granieten stenen gebrandmerkt met al degene zonder naam Kom ik steeds dichterbij; bij de draad om de knoop te ontwarren…

donkerrode roos pijnlijke scherpe doornen symbool van liefde…

vlinders zijn verliefd de wind speelt met de rozen gaat doornen voorbij…

Achter messcherpe doornen, bramen verlokkend.…

De scherpe doorne geeft soms wonden, Doch waar de scherpe doorne groeit, Wordt zeker ook een roos gevonden Die met de schoonste lachjes bloeit.…

Opengevouwen rozenbladeren lokken de weg zonder doorns voor een gespreid fluwelen sensuele lentegeur.…

Ik hou er van tot bloedens toe met scherpe doornen maar van een teder rood en o zo trots dit jaar…

Ze heeft geen lust meer om nog open te bloeien maar doornen heeft ze ik knip ze omzichtig af nu troont ze in mijn slankste vaas…