Alle inzendingen over Er is geen tijd

Lokroep van late vlinders uit het aardse heem, op transparante vleugels van glas , vertellen hun intiemste verhalen aan de moerassen van de waterplas, door ervaring moe gestreden door de doornen van de tijd.…

De geest is meeslepend in zijn kwetsbare naaktheid, behoeder van een onderhuids en schuw geheim, dat zich in tijden van ontroering – even - haar grootse intimiteit blootgeeft.…

Mijn dagelijks sterven herkent zich in de strijd met de kleine dood van afscheid na een moment van minnepozen, richtpunt op een schaduwblos in spiegelschrift van de tijd.…

Het wordt weer zomer, z’n volle wagen is op pad met de korenschoven naar de molenstenen van de tijd, zijn krakende karrenwiel strijkt de plooien van de laatste morgenstond op zijn voorhoofd glad.…

we hadden tijd en de lichtheid van ons hart uit het lichaam verraden, is liefde de vorm die men levenslang meegeeft aan een komend afscheid, een laatste kus die de schijn doorboort?…

in de rijke zuurstof van het regenwoud, slingert ze voorzichtig door de peilloze palm van mijn hand, kijk het water ademen waarvan we zijn gemaakt, nog aarzelen de lippen, eens zullen we van elkaar drinken, misschien ben ik morgen al te oud, om even bij je stil te staan, voor je me verlaat, beloften na te komen in de schaarse tijd…

Spelend onder een stolp van glas wat geen glas meer is, de substantie beperkt en versterkt het in en uitzicht van plakjes geschaafde tijd..…

voorspel de maanden in een voorbije fantasie dan smelt de tijd…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik strelen, in het grauwe boetekleed van verlangen gaf je mij een laatste nacht, liet je slagen beuken op het holle vat van gegiste beloften, die snel waren vermorst, ik zal met een sleutel van de tijd de opening herwinnen voor de toekomst verborgen in je moederborst.…

De twijfelaar zegt, dat ik een ander fust aan moet slaan met flexibele duigen, wankelmoedige ruggengraat door de tijd geringd. Eikenhout doordrenkt door loog en listig bier, schaars verlicht door een spongat waaruit alleen de duivel zich bezondigd aan het tappen van het zielennat.…

In z’n afgespeelde tijd is nog niets verloren, blijven levens open en onvoltooid.…

In de golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom, waarvan de vruchten niet willen rijpen. En in het stof van verwaaide verzen is het moeilijk keren in een vastgeroest idioom. Het einde dient vooral te blijven waar het is, eens zal ik zal hem toch wel ontmoeten.…

Raakt z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van het geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen uit het heden.…

Mijn geschiedenis is nog niet gedrukt en ligt verborgen tot wie het vindt, dan stuur ik het naar ieder kind in hun wel of niet begrijpen, laat het liggen tot hun tijd mijn ziel zal rijpen om zichzelf te plukken.…

gelijk een zwarte zwaan, die schuchter zijn veren strijkt, zich dompelt in het koele meer om zijn langste slaap te vinden in zijn onopgemaakte bed, gebonden aan het strikte verleden in de golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom.…

naast alle doden bij elkaar als alles in elkaar beweegt levend of niet soms gekend of onherkenbaar verward zover men ziet ik weet niet hoe het komt dat ik je mis uitlegbaar dat alles dragelijk begrijpelijk is het spel te simpel in de schijn van nabijheid, de sterfelijkheid in een bladzijde die wij omslaan is slechts een kant van jouw tijd…

ik tel het op de vingers de stuurloze klok van de haat of liefde of zijn deze in de tijd verjaard? ze is de energiebron van mijn verslaving bijeen vergaard, ik leef in het verdict van wit en zwart. En wat heb ik ontdekt? Het zoeken naar dat resultaat is tot eigen grondgebied verklaard.…

Uit de lokroep van de zon klinkt een onomkoombare toon, een wijzerplaat licht op onder de capuchon van tijd, een schaduwgong die slaat in ieder kwartier. het verdwijnt, zoals het kwam, het maakt niet uit hoe ik het leven bewoon.…

De tijd verliep en reisde met ons mee, de handen klam In een greep die verslapte in de dwaze plannen voor een eindgevoel wat zich van ons verwijderde op de versleten treden, waar de voorstelbaarheid aan was voorbijgegaan, ik probeerde even niet te bestaan.…

Een majestueuze taal, mededogen in een beweging van gevoel, waarin fluistertonen traag doorklinken en oprijzen zonder aarzeling, neemt het herfstblad hun dromen mee uit het kruim van de tijd, slechts voor een kort afscheid, en uit het vers gevallen gedachtegoed verrijst een nieuwe kathedraal wachtend op een stormwind die hen nooit…

Er was ooit een tijd, dat ook ik naar school ging graag of niet, je ging er was ooit een tijd, dat ik werken ging graag of niet, je ging Er was een tijd, dat ik verkering kreeg graag of niet, je deed er was een tijd dat ik trouwde, graag of niet, iedereen deed!…

Het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw van de tijd.…

Ik bekeek mijzelf als een stapel oude kranten, waarop ik als redacteur zijn stem en z’n zegen rust, de tijd verslaat op het hete aanbeeld van de waan, daar gloeit in nachten de blaasbalg van het nieuws weer aan.…

Raak z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen van het heden. Publiek, de dichters op de eerste rij van blinde stoelen, mijn plaats is achteraan onder het gebrandmerkte raam.…

Hij laat de dromen van de wereld gebeuren omdat niemand ze ziet , behalve hij dan, een eenzame danser in een koepel door de ogen van zichzelf, hij droomt voordat hij het weten mag, dat het hart blijft kloppen, de acteur souffleert het wiel van alledag, hij slaapt er binnen, buiten slaat de tijd z’n slag wat hem niet deert in de etmalen…

Ik kijk vooruit naar het vangnet van de tijd, waarvan ik de mazen nog moet boeten, in welk dwangmatig gesponnen geluk ik ben beland, misschien word ik voor die laatste stap gered. Illustratie Claudio Dacosta ( Brl )…

De wind heeft alle tijd, zijn onderste steen wordt over de wereld heen gedragen, houdt zich op de vlakte door ervaring platgeslagen, maakt hem meester en overwoekert hem. Wachtend op de bel van een nieuwe ronde waar de wind die geen rustplaats vindt maar doorblaast tot ook de laatste steen met de grond gelijk wordt gemaakt.…

Alles zien is niets begrijpen, het motto van de schrijver te wonen in zijn religie, verstuurt de tijd met de post het ene gedicht verlaat zich weer op een ander, vergeten gestalten worden door anderen afgelost.…

Men zegt: tijd heelt wonden, edoch wanneer de tijd op is, krijgen wonden geen tijd meer te helen!…

wil dat nog lang niet zeggen dat je af en toe, van tijd tot tijd gewoon tegen een schouder van een mens wil uithuilen, het uit snikken van verdriet..…