Netgedichten

netgedicht (nr. 49.645):

Voorstelbaarheid ?

Steeds onduidelijker richtingen sloegen wij in waar
we ons verderaf van de sterfelijkheid waanden, een
koele nacht zonder bitterheid niettemin door de
ontoegankelijkste wouden verblind en verzilverd in een
onsterfelijke maan waarin we het doel beraamden.

Angst was er niet, hevig die uitzichtloze dadendrang,
de dieren en merkwaardige planten die hun energie
vergaarden uit een voorbestemde wind, de aarde
zwart en roerloos onder bomen die ons niet zagen.

Het voelde weerloos hoewel geen gevaar dreigde,
beklemd in onszelf ondanks de mildheid van de natuur
die teer maar ook vol maagdelijk vuur met haar aan
mijn denkbeeldige hand raakten we verder afgedwaald.

De tijd verliep en reisde met ons mee, de handen klam
In een greep die verslapte in de dwaze plannen voor een
eindgevoel wat zich van ons verwijderde op de versleten
treden, waar de voorstelbaarheid aan was voorbijgegaan,

ik probeerde even niet te bestaan.