Alle inzendingen over GONZEN

Het meisje kan pas lopen strompelt deinend hortend door de tuin naar een struik waaraan één grote roos hangt dat bleke zachte elkaar liefkozende geel en roze... vertrouwde gemengde vla oh! _ heerlijke wenkgeur vol roepende vragen diep snuiven voorzichtig tasten fijne sierlijke frommels die ontvouwen verbieden drie bijen kruipen…

soms, als ik in de dood verblijf en het schimmenspel zie om mij heen gonzen eentonige geluiden zij hebben het sterven gemeen geen woord of gebaar kan mij dan raken ik ben, zonder iemand te zijn voel, zonder kreten te slaken…

het bijenvolk zoemt in het glooiende laagland een verlangend lied voorbij het gonzen buigt de bijker zich over de bijenkorven het volk is te zwak de imker schudt droef het hoofd in de felle zon…

Wat natuurlijk voorbij lijkt aan het ziende oog onttrokken vanuit de zomerse natuur in vruchtbaar boeiende naijver; bevruchtend het gonzen van de ijverige bij biedt fokken, men bij het laatste etentje voerend de gonzende drijver.…

Wanneer ik de scherven onder de mat veeg nadat ik hierover ben gestruikeld en de glazen heb laten vallen Wanneer mijn slapen gonzen en ik gestopt ben met brallen nadat ik in het bed ben geduikeld besef dan wel dit: mijn portemonnee is leeg…

De media hoor je erg gretig gonzen, weer over FIFA’s misbruik van de macht. Géén rode kaart voor Blatter is verdacht in deze kliek van wereldvoetbalbonzen. Ach voetbal, dat gehannes op een veld: het gaat niet om de sport, het doel blijft geld –…

Ik hoor al gonzen: reken maar van yes, die Johnny Cash-sound wordt een kassucces, “Slow down” zal absoluut geen bakzeil halen. Gaat onverhoopt de vlag straks niet in top? Wij heffen toch het glas op onze Bob!…

De nacht verzegelt de deuren stemmen verstommen In het diepst van het donker gonzen verhalen in stenen De bomen als trouwe wachters zwijgend in de duisternis Het landschap vindt lucht waar het licht ontbreekt In zwart fluwelen jas banjert iets door slaperig gras…

stiller ben ik als voorheen mijn tong is lamgelegd verloren lig ik in de schaduw van jouw lijf verbaas me over gonzen in mijn oren laat jou geloven dat ik dit te boven ben sluit mijn ogen en slaap gaten in geluidloze dagen die ik vul met mijn achterdocht zodat het dragen niet zo zwaar weegt…

Wonderbaarlijk buigt zich over water, zij kent mij niet het is zomer, de zon schijnt, hommels gonzen, krekels tsjirpen en de wind gaat liggen, uitgelaten, maar voorzichtig, allemaal voor haar zij ziet zichzelf en denkt dat ik dat ben, ik, ik zij raakt met haar lippen het water aan zij wil geen ander zijn, zij houdt van mij. ------…

De sterren aan de hemel geven toe dat ik vannacht de juiste stappen doe, ik heb het bed, de kamer en het huis verlaten en spoed mij opgeruimd door ingeslapen straten, ik laat mijn dagdroom die het niet kan laten nog na te blijven gonzen laat ik praten, ik hak de straatweg in de pas, ik ben niet moe, ik ga naar gras en water, naar niets en niemand…

We beminnen de vlinders vogel en vrij en de bijen en bloemen die gonzen van zoemen en zij zij en mij dichten de dagen zingen en zagen en zwijgen tot zomers verlangen de vlammende tijd steels en onbevangen ons opnieuw verleidt.…

En laat dat gebrom ook eens wat luider gonzen! Dat zal ze leren, zij die zo asociaal ons leven regeren! [gedicht in drie 'hepkoe's': elke hepkoe heeft elf unieke woorden, rijmende eerste en laatste regel, 5-7-5 voor de verdeling van lettergrepen]…

marcherende mieren over een weerloos vogellijf begerige vliegen gonzen er omheen de laatste veertjes de ragfijne botjes de wind zij neemt alles met zich mee roerloos ligt een fragiele vogelschedel naast die van vis en ree einde van de angst voor boze mensenogen onwetend nu van ons gestaar in de glazen kast dag voorbije…

Onstuimige zee wast in wollige golven uit de gouden bron ~ Boven drijven langs gouden bijen wolkjes blauw mondjes blazen dauw ~ In rust op gonzen van de golven drijvend mee schelpen rinkelen ~ Glinsterend water waterbellen vol muziek spiegelt zeeklanken ~ Lichte bries vervoert avondlucht bij windgetij…

De Keizer rust, ik schrijf in rust mijn verzen, Die straks luid in zijn oren zullen gonzen. Een vlieg gonst om mijn hoofd en stoort mijn rust.…

laat me eens denken mijn gedachten gaan diep ze worden blootgesteld aan kwaadwilligen… dus laat ik ze rusten mijn ziel afgesloten als u probeert me te breken u die leugen van waarheid niet kan onderscheiden denk dan nog eens na u bent niet kundig, noch wijs als een echo in mijn hoofd gonzen gedachten oordeel maar, veroordeel maar…

op de rails stilstaand tussen den haag en leiden kreeg ik witte waterlelies in beeld vast omlijnd wat voor exacte opname danig scheelt ze schieten voorbij aan treinen die nog rijden zonder gelegenheid ze te ruiken hoorde ik geen libellen gonzen en zag al evenmin kikkers duiken om van leliebladen af te plonzen ik dacht sta je hier met fiets…

nog schetteren trompetten schreeuwen sprekers hun lof over de partij blazen bazuinen finale tot vendels en vlaggen worden gestreken en zonder peiling de uitslag wordt bekeken folders vertrapt ballonnen geknapt in achterkamers gonzen verhalen konkelarij giet water bij de wijn het etiket pluche kent zijn eigen venijn de coalitie…

Ik hou van het woord: melancholiek 't woord hangt in m'n hoofd blijft gonzen, alsof 't iets beloofd je hoort 't wel, maar ziet 't niet. Soms is een ieder wel eens, melancholiek denk dan aan een lied, want al ben je wat melancholiek als je "blijft hangen" is een depressie dat zeer zeker niet!…

op en neer Tikjes van mijn nagel De rand omlaag drukken en langzaam de ronde volgen Golven weerkaatsen de zon Schommelend licht Wiebelschaal Met een stok sla ik trilstroom in het brons, de houten tafel en van mijn vinger naar mijn hart mijn bloed in, mijn golvende bloed licht en donker gonzen…

Badstrand, 27 oktober 2013 In een grauwe lucht gonzen duizend zwermen bijen humeurig door een storm gejaagd Dan onverstaanbaar commentaar en het gonzen vervaagt Even later schalt verwaaid een levenslied Een blondje met een hondje prikt in haar zakje friet Haar moeder in tijgerprint flankeert een geharnaste vrind Zwijgzame mannen in stoere jacks…

Uit roze wolken Dauwt een warme honing Van likkende bijen Die gonzen. De klaproos ontboezemt Haar bloedrode huid. En dan volgen Weer de golven Van warme, dansende winden, Die zachtjes gaan rusten In een roes Van een weeë, Felle droom.…

Ze ontsluimert in het ochtenddauwen wazige dromen ontvluchten gejaagd het duister dat d’r voortdurend vraagt berustend haar vleugels te vouwen om het zielschrijnen teer te omdonzen met een zwachtel van vederverlangen waardoor smorende zuchten gevangen een gezang van melancholie gonzen doch zij strekt zich tot waken beslist verwerpt…

Sinds de geliefde stierf staan ook de korven leeg; de laatste stammen hoort zij gonzen in de appelboom: zij maken was voor beelden die zij dagelijks bedauwt. Van de verboden vrucht huivert elke tak; zij slaat de ogen neer en waar het grint een hak bezeert, beluistert zij het schuren van de slang.…

Dat zijn die vervelende trekjes van jou waar ik helemaal niet van hou ik ben er mooi klaar mee en houd er mee op het gaat gonzen in mijn kop steeds maar weer dat doorgedrijf ik schud die modder van mijn lijf en ga in vrijheid weg liever gezegd ik neem de benen ik weet nog niet waar henen mijn keuze is hoop ik nu wel goed ineens kreeg…

In 't geruizeloze gonzen Van 't doorzonde hemellicht Lost een vlokje op in 't zweven Van de wolken, uit het zicht Lichte vaart in 't eindeloze Tijdloos op het eerst gezicht Van de kudde losgezongen In z'n eigen spoor op drift Solist met ingehouden stem De ongehoorde, die ik ken Van mijn zuivere geweten Alsof mijn geest het…

Een Stille Zaterdag in Leuven Met op De Oude Markt het gonzen Van de toeristen, louter sponzen Het streekbier schuimt er in de sleuven Student, gezin en Koeienschieter Bevolken in april terrassen En het is veel te warm voor jassen Hoe koel is dan toch de Sint-Pieter Door ’t Groot Begijnhof bruist de Dijle Aan het stadhuis prijkt beeldhouwwerk…

schelle klanken kruipen uit gebarsten bronzen onweerstaanbaar duiken myriaden vliegen gonzen uit bleke doden die verstard de maden voeden met hun hart dat ooit de wereld heeft bemind nu achteloos verstrooid berooid door westenwind verstorven stilte breekt de pijn in gruizel stukken pulver zijn de doodsangst schrijdt nu laag na laag tot…

Jouw kussen druilen onder mijn huid ze gonzen alle kanten op Mijn armen en benen hijgen Jouw adem voel ik fluisteren dat ik voorgoed betoverd ben Mijn verlangen zucht naar meer Jouw handen klaterkletteren ze ruisen mij helemaal natternat Mijn zweet gutst in jouw mond Jouw spieren dansen en dreunen ze zwavelen onweer in mijn neus Mijn…