Netgedichten

netgedicht (nr. 7.054):

Kernvlucht

Ze ontsluimert in het ochtenddauwen

wazige dromen ontvluchten gejaagd
het duister dat d’r voortdurend vraagt
berustend haar vleugels te vouwen

om het zielschrijnen teer te omdonzen
met een zwachtel van vederverlangen
waardoor smorende zuchten gevangen
een gezang van melancholie gonzen

doch zij strekt zich tot waken beslist
verwerpt verlichtend de mantel der nacht

zweeft aan de tijdloze grenzen voorbij
naar d’eeuwig lokkende groene vallei
voor versmelting van innerlijke kracht

tot de eenheid die zij heeft gemist