Alle inzendingen over Geur van littekens

Gedachten als voorbeeld dat geluk mild en duurzaam is en zichzelf moet verdienen maar wegvloeit in de wind van een klimaat wat omslaat en na een plotselinge blikseminslag een geur van littekens achterlaat.…

Gedachten als voorbeeld dat geluk mild en rekbaar is dat het zichzelf moet verdienen maar wegvloeit in de wind die de sporen onwillekeurig zaait in een klimaat wat omslaat, na een plotselinge blikseminslag een geur van littekens achterlaat.…

Een vreemd soort Weemoedigheid hangt Langzaam in de lucht, Loom als was het een Vooruitgeschoven zomerdag Die net als mijn gevoel Te koud is voor de tijd Van het jaar - een lage, Verschroeide geur van Weemoed die overblijft Van alles verterend vuur En die tastbaar resultaat Lijkt van jouw sterven In dit lijdensuur…

De koek is op. De muisjes zijn bevroren. De boter ligt onneembaar in de vloot. Ik poog vergeefs een huivering te smoren: april betoont zich wreder dan begroot. Toch eet ik dankbaar mijn genadebrood en ben ik blij dat ik het ochtendgloren weer mag aanschouwen, en de buurthaan horen, en dat ik tot bestaan ben uitverkoren: een ander is zijn hele…

Littekens op mijn hart een aantal keer op rij. Gevoeligheid neemt nu wel af maar wennen doet het nooit. Het voelt zo langzamerhand of al mijn gevoel is gerooid. Weet ondertussen echt niet meer wat ik nog aan je heb. Hoop stiekem dat je nog terugkomt, terwijl ik mijn bloedend hart dep.…

Stille stiltes worden doodse stiltes, de littekens staren mij aan. Soms lijk ik verder te gaan, soms blijf ik stilstaan. Draaiend rond mijn loodzware as verzet ik aarzelend een pas maar in het harde licht lijk ik niet te bestaan. Elke dag weer die beminnende hoop, elke dag wordt weer genadeloos gesloopt.…

pijnlijk verleden herinnering gebonden weefsel verleden litteken een momentenspoor onderbroken door gave momenten.... wordt bindweefsel.…

met mijn mond hang ik aan de ingewanden van haar wereld gedachten in bewusteloosheid vreemde chemieën hebben zich in mijn bloed vermengd geboren ben ik uit een vreemde moeder die ooit mij in haar geslacht vloeibaar opzoog blinkende leugens op mouwen spelde geschreven uit de leegte van littekens ik ben niets ik zal nooit leven…

vlijmscherpe leugens verminken het vertrouwen en nog zoveel meer…

onder je kleren de verborgen littekens geëtste sporen van verdrongen leed telde iemand de slagen die jouw rug raakten een bitter zwijgen de tastbare geseling onder je kleren…

zijn kinderogen volgen de sporen van littekens op de vaderrug littekenweefsel een mijnenveld van geweld papa, hoe kwam dat? een ongelukje lieve jongen, domme pech doet het pijn, papa? nee, ik voel niets meer soms een beetje in mijn slaap, domme pech, papa? domme, dikke pech ik doe mijn mooie hemd aan kijk, alles is weg!…

van op een afstand zijn alle roze rozen gelijk dichterbij :geur anders.…

In een klein, verlaten kamertje: een gezicht met vele littekens. Littekens van een nog kort, maar reeds vervloekt leven. Het wordt weer eens tijd mijn masker af te nemen. Het wordt weer eens tijd nieuwe littekens te kerven.…

ik en mijn littekens zijn nauw met elkaar verbonden, maar ik zal nimmer vergeten waarom ik ze kreeg, de geboren onmacht in de één, werd de gewonde pijn in mij. ik beweeg mij voort met mijn littekens, maar nu zónder scherven!…

Een litteken op een hagelwitte huid Schrammen nog zichtbaar Pijn, zo duidelijk aanwezig Over het sprankelend blauw Een grauwe grijze dauw Zwart, ook in jouw bezit Zo contrasterend met het vuur, Het felle rood van passie Weerkaatst Weerspiegelt niet in sprankelend blauw Slechts een paarse stip vaag zichtbaar in de mist De vuurzee raakt het…

Je staat tegen over mij je kijkt, je staart je raakt in paniek ik wacht langzaam tot je bedaart Verschrikt vol van angst je ziet mij, mijn web waarin mijn leven mij vangt Genageld aan de grond kijk ik terug, in je ogen ik zie je ziel je bent bedrogen je hebt dezelfde littekens als ik...…

ze flitsen voor mijn ogen komend uit het niets verdwijnen zonder spoor van iets spikkelen als kleine deeltjes mist lichten op in kortstondige weerkaatsing als gevangen schicht het is info zonder beeld vorm en woorden zijn er ooit geweest in deze littekens van de geest…

Zij striemden met hun woorden, de wond doet soms nog pijn. 'k Probeer het te vergeven, vergeten blijkt nog moeilijker te zijn. Zij striemden door te zwijgen, een klankbord zo gemist. 'k Probeer het te vergeven, Ik wou dat ik het niet meer wist. Zij striemden in onwetendheid, een oordeel snel geveld. 'k Probeer het te vergeven. Vergeten…

ik wist wel beter dan je mijn hart te laten breken ik hou niet van de slachtofferrol mijn ziel zal ik je nooit meer laten zien en wees hier zeker van er zullen geen littekens zijn…

Vele tranen, een leemte in de ziel en verdoofd elk gevoel. Verbitterd waarbij telkens wordt verdrongen die pijn om jezelf te vergeten... Wonden die eigenlijk niet zijn te helen worden verzacht door de tijd en met veel geduld. Maar het angstgevoel en de afschuw raakt men niet meer kwijt, getekend voor het leven zijn zij.…

ochtends kwam gerammel van de melkman Met zware glazen flessen stapels kratten Zijn wagen heeft hij achter 't paard gespannen De hoefsmid opent deuren wagenwijd Bekapt de ijzers vijlt ze en besnijdt De paarden ratelen naar boerenhoeven De zeis maait karrenvrachten korenschoven Oogstmaand metershoge balen hooi De straat de geur…

Zwart De kleur van het zonet afgereden gras Dat onder de boom met bloesems groeit De zwarte boom Met zwarte bloesems Wonden Littekens Littekens Ontstaan door oude wonden Wonden Bloed Littekens Telkens weer herinnert aan de wonden Wonden Bloed Pijn Angst!…

De najaarslucht is van gehinnik zwanger: Daar komt de Sint weer in zijn soepgewaad. Zijn lange baard wordt alle jaren langer, Die sleept vandaag of morgen over straat. Want geen van zijn dienstwillige consorten Verstout zich het gevaarte in te korten, Behalve als de schimmel er op staat.…

Het slachtoffer, onschuldig en getekend door littekens. Onherstelbaar! Toch wordt het gelijmd en gereboot. Maar, zoals bij een vaas die opnieuw in elkaar is gepuzzeld, zie je krassen en littekens nog, voor altijd.…

Ja littekens zijn opgevuld met goud Worden gezien, besproken en beschreven Worden daardoor tot meesterwerk verheven Het is een kunstvorm, een al eeuwenoud Japans gebruik, bij barst of breuk of fout Is er altijd een kans op overleven Ja littekens zijn opgevuld met goud Worden gezien, besproken en beschreven Wij zijn ook lemen…

Littekens snoeren mij in, mijn huid wordt strakker -- en ik word losser.…

De geur van vers gemaaid gras doet me dronken even drinken van een aroma van nieuw, van groen, van hergeboorte en morgen, zomer. Hoe kan je dit vertolken in kreupele zinnen, in een scheef beeld dat maar niet recht geraakt, dat voorbij de woorden ademt. De sprietjes richten zich alweer op, en vertellen een nieuw verhaal.…

de sleutel naar mijn hart ligt diep begraven onder de littekens van de liefde…

Brandt zoveel mogelijk een kaars als het donker wordt, somber blijft Want een brandende kaars geeft: licht = hoop = warmte = gezelligheid een fijne herfst en winter toegewenst!…

Je ziet een afbeelding en denkt oh, een heel gewone vrouw maar alles wat erin mijn droevig hartje speelt blijft altijd een geheim voor jou Je ziet niet mijn littekens ook mijn ziekzijn zie je niet misschien een traan in een ooghoek van intens beleefd verdriet Een foto zie je niet ademhalen geen borstkas onrustig op en neer blauw aangelopen…