Alle inzendingen over Gevlochten verdriet

Ik zie jou daar staan met handen vol liefde de angst om te geven volkomen misplaatst Jouw hart zonder muur geraakt door mijn passie laat liefde herleven toont nakend jouw ziel Golven van hartstocht breken mijn gedachten de sluizen gaan open warmte keert het tij Verborgen gevoel geopend verlangen verloren gewaand gevlochten verdriet…

nesten gevlochten gevederde vogelen wat aan nieuw leven…

gevlochten klanken dwarrelen droef en donswit de zon tegemoet…

Het is prachtig spul, dit gele gevlochten touw -- Ik ruik retsina.…

Warme handen vlechten gedraaide krullen bloedend gestrikt mijn ogen omhelzen jouw ranke gestalte rijgen jaren aaneen huid op huid straalde leven wandelde hand in hand ooit vol van liefde ik voel schrijnend jouw lach terwijl ik de stilte vandaag zo hoorbaar goed versta staand achter jou lijk ik groter maar voel me oh zo klein…

De hemel boven al, en overal op aarde de grens voor ieder mens, om niet te overschrijden De kinderen van China horen van patenten en van grote mensen centen, het financieel gewin, leren hoe ze moeten vaccineren De waaierende dood, uit de schoot van Wuhan troost weerspiegelt de hemel in 't uur van de dood Een krans met bloemen gevlochten…

Hoeveel bedrog kan een mens velen in een wereld vol zwart en wit waar niemand verdriet wil delen maar vol zelfmedelijden zit Ik heb voor elke waarheid gevochten keiharde leugens heb ik weg gejankt verstand en gevoel in elkaar gevlochten het vertrouwen is nu afgeslankt Ik heb het eigenlijk wel gezien deze wereld moet een virus kwijt ik…

Leven, het is continue een ontwarring van iets wat nog nieuw en in elkaar gevlochten is. Men hoeft niets te doen geduld en tijd zullen het laten groeien tot iets wat uniek in alle schoonheid tot rijping zal komen.…

Als de maan haar hoogste punt bereikt valt weerschijn in twee felle ogen worden blikken omhoog gezogen naar de hemel waar zij lichtend prijkt Zoals zijn zicht haar gloed weerkaatst als hij halend passie stemt zo is zij ook in 't minst geremd zelfs als zijn schreien eens misplaatst Gevangen in de manestralen roerloos…

Je strikte mij de linten in het haar gevlochten kon allang niet meer opgetogen levenstaal werd brabbelaar en ik als goed verstaander zag je kaalheid niet stekeblind kreupel loop ik naast je beugels rond mijn hart…

worden omsloten door hun beider grote liefde, die immense zee waar verdriet levenloos achterblijft in de belofte van een golvende toekomst, de laatste traan wordt zacht weggekust...…

Ik, die ben in bomen uitgebroken tot groei, tot takken om te strelen, Ik die stukgelopen ben op hars en schors en het kussen van rasp Ik die van je houd tot aan de faliekant van jouw huid Ik wil staan als een gevlochten rondom aan de tuin die je bent…

het licht gevlochten tussen wiegende takken vroege vogels in opperste staat lichtstruikelend in fladderkriebels in dauw van zonbeschenen druppels fluitend met volle teugen in landschap van deze dag…

Koester gloeiend goud koren huiver zilver maanlicht water leef in laatste uurtjes gedenk die krans van margrietjes zélf gevlochten rond de tere kinderziel…

Dat je niet praat tot daaraan maar appelrot schimmelt de mand Was het gevlochten niet geteend genoeg? Riet kan soepel als het nat buigzaam zonder breken en toch pittig Bevochtigen met liefde maakt speeksel overbodig…

Wennen, nee dat kan ik niet Dek de tafel, als altijd Barstensvol verdriet 'k ben je kwijt. Tranen over m'n wangen Wanneer ik je bord zie staan Stervensvol verlangen 'k wilde met je meegaan. Je bestek leg ik naast 't mijne Zodat ik je als 't ware voel Binnen 't bereik van 't mijne Snap je wat ik bedoel?…

Verdriet zo intens, verdient echt geen mens!…

De zon schijnt Maar ik voel zwart Iedereen lacht Maar ik word getart Getart Door verdriet Langs buiten Zie je het niet Het is mijn masker Ik zoek de kracht Ik lig ervan wakker In de nacht De nacht Duurt lang Het zoeken naar woorden maakt me bang Ik zoek licht Tevergeefs Want vanbinnen Zit ik dicht…

Papa Ik wil zo graag met je praten Maar je bent er niet Over de kleine dingen des levens Leuke anekdotes Over jouw kleindochter, Jouw lieve deugniet Over hoezeer we je missen Hoe je in alles bij ons bent Over ons verdriet Over de schone dingen Je zou al glimlachend knikken En zwijgend genieten Ik weet dat je ons op de een of andere…

Als het verdriet te diep is Als de tranen niet meer komen Dan denk ik in mezelf, De tijd heeft de pijn doen intomen Maar niets is minder waar Ik lig te woelen, En kan geen slaap vatten Net daarin sluipt het gevaar Als de eerste vogels ontwaken En de onmacht is aan het kolken Als de ochtendzon schijnt over de daken Dan zoek ik jou in…

De dagen worden lichter maar ik word zwart het is hier donker koud en bar Ik werd gekatapulteerd naar het verleden het is terug dof hier in het heden Ik wil er uit maar zit zo vast het zit op slot het is een last Ik wil wel huilen maar het komt er niet uit alles is locked het zit onder mijn huid Het zijn emoties die het daglicht…

Je slaat je hartenklop als vrolijke fonteinen sinds de val zijn einde brak Ik omgeef je met een aura van warme licht wat schijnt in toverogen die verblijden Dan leg ik jouw hand op mijn boezem in een roes van openlijk en vrijelijk de zinnen strelen wanneer we de liefde met tomeloze energie bespelen We kijken elkaar de kunst af van…

stuurloos Rond dobbert In je zonnige zitkamer met Open haard omlijst door een witte schouw Met sierlijke krullen Het vuur in de ogen kijken Schuifelende voeten over de houten vloer Rood gekleurd Zij staat stil bij haar rijglaarzen Haar vingertoppen beroeren het zachte leder De verkleurde veters bijna versleten Van links naar rechts gevlochten…

ze verdwenen bij horden tegelijk zonder afscheid nemen overal en nergens meer alleen de warme wind verzette zich nog tilde sterren op met het eeuwigheid lied een bloemenkrans gevlochten met kralen parels om te herdenken 't herdenken van slachtoffers die zijn gevallen in de tweede wereldoorlog alle mensen die onvolwaardig…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

De krans van roos en leliekelken, Gevlochten voor uw bruine vlecht, Werd op uw doodkist neergelegd, En zal verwelken. Gij zelv’, die neerligt in dit stof, Aan worm en made prijsgegeven, Verwelkte bloem van onze hof! Gij zult herleven.…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

Jij lachte om de regen die niet kwam en ook al draaide het wiel om onze as, was het toch de herfst die viel en wij als brekebenen droogden de vaat met de honingdraden, die wij eens hadden gevlochten in een paringsdans waarbij schroom slechts onze kleding was…

II Zij zit naast me, en ik aai ‘t gevlochten haar, ‘T hartstoch’telijk rood, voor mij gevlochten, blond; En ‘t gladde strijk ik gladder met mijn mond, En zijn metaalreuk ruik ik, diep en zwaar.…

roodbruine bladeren dwarrelend voor betraande ogen de kracht van de herfstzon zal ze niet kunnen drogen verwarrende gedachten en onuitgesproken woorden zoveel verlangens tranen die alles smoorden gekwetste gevoelens door gevlochten verhalen in eigen emoties steeds weer verdwalen…