Alle inzendingen over Glimlach Omarmt

onverwacht innig de glimlach die je omarmt het gezicht streelt een gouden golf dat aanstroomt naar je hart en binnenrolt het dringt nog niet door er is alleen verwondering het moment dat je meeneemt in je huid als wederhelft het onverklaarbare dat je ziel zich zal herinneren als toekomst beeld…

Als het beeld langzaam vervaagt nacht wordt omarmt door de slaap. Waar ik in mijn dromen de echo uit het verleden nog hoor klinken het steeds verder gaat verdwijnen. De ochtend mij wekt uit dromen dan voel ik dat mijn hart zich vult met dankbaarheid voor het leven.…

Mensen hebben -ieder voor zich- open en gesloten ramen, kleuren die mee- en tegenvallen, mogelijkheden die verrassen, woorden die geheim blijven, pijnen die niemand vermoedt, leven is toevoegen in tranen en een weerloze glimlach.....…

coniferen geuren diep donker wat een rijke zomeravond aanduidt rode zon omarmt de tijdgeest tijdens de wandeling kussen voeten het in het verschiet liggende wat leidt tot morgen die door de dagvorstin verwelkomd wordt met haar mooiste glimlach zachtjes krult het gras groen…

Vanmorgen werd ik wakker met een brede glimlach op m'n gezicht van schrik deed ik meteen mijn ogen maar weer even dicht. Had ik vrolijk gedroomd, of anderszins misschien of had ik gewoon een heerlijke nacht gehad en in mijn dromen iets gezien?…

Door de muziek lijkt de kamer nog leger weerkaatst het geluid tegen de muren gaat het dwars door me heen het zal nog dagen duren voordat een traan een glimlach wordt ongestoord weer wordt genoten het gevoel van mens-zijn geen moment wordt afgesloten. De kamer omarmt ons zacht ik slaap weer thuis vannacht.…

Als ik aan een glimlach denk, dan denk ik aan een kind. Ze leeft in 't voetspoor van de wind. Ze leeft als regen die zich aan haar bindt. Ze omarmt de kou; zegt tegen sneeuw: ik hou van jou. Ze leeft door zon en bloemenpracht. Ze leeft in lente teer en zacht. Ze leeft het leven der seizoenen. Zo'n kind is om te zoenen.…

nog 'n laatste dans een laatste slok voordat de nacht overgaat in de vroege ochtend die je omarmt tijdens de weg naar huis kleuren wangen rozig veeg je je lipstick weg was het 'n avond om nooit te vergeten met een glimlach zoek je je sleutels om je nieuwe leven in te stappen…

Niet verlaten door oude schaduwen die fluisteren in de slapende stilte heb ik liefde in woorden verloren,gedachten gevonden en kleuren verzameld om elk spoor van rouw weg te tekenen in een droom waar schimmen hun cocon verliezen en geboren schaduwen blijven glimlachen wannneer de avond mij omarmt als een minnares die haar mijn liefde schenkt…

Dor en koud voelt je hart nog aan geen zonnestraaltje dat verwarmt alle liefde is er uit gegaan geen warmte is er meer die jou omarmt.…

de parels op hun huid neem pijl en boog in handen strek mijn vleugels en vertrek en met een glimlach op mijn lippen verlaat ik stilletjes deze plek…

als ik jou zie jouw glimlach en jouw ogen zie ik de liefde glinsteren die ons verbond zegelt in dagen dat de lucht donkert luister jij mij tot rust dek jij sterren stralend mij kussend toe in tijden dat de hemel zonnestraalt bruis jij mijn bron gelijk een regenboog de wereld zacht omarmt als ik jou zie jouw glimlach en jouw ogen…

Een glimlach van jou Maakt mijn hele dag weer goed. Een kus op mijn lippen maakt me weer blij, ’t Is hoe je het doet. Het vertrouwen dat je schenkt, De omhelzing die je geeft, Hoe je me vasthoudt als ik je nodig heb, Hoe je in het moment leeft.…

O zo klein en mooi puur uit onverwachte hoek een glimlach schittert.…

Op ongerept strand alleen met mijn voetstappen omarmt mij de wind.…

ze omarmt troostend  het kwetsbare kind dat nog binnenin haar leeft…

De nieuwslezer brengt monotoon Het nieuws elke dag, doodgewoon Hoe anders zou het zijn wanneer Hij zijn gevoel mee liet spreken Zo van: verdomme weer geen zon Verdomme weer een misdaad Verdomme weer een kind zoek Verdomme weer.... Maar; de nieuwslezer brengt het nieuws monotoon Elke dag, heel monotoon Misschien maar beter ook!…

een golf aait het zand de zee kust de horizon  en omarmt het strand…

Cupido schiet raak kust de dag, omarmt de nacht schenkt jou deze roos…

wanneer wij je zullen uitgeleiden met zijn allen De muziek speelt al maar voort zie ik je in gedachten staan Al glimlachend bij de hemelpoort Lieve René het ga je goed ik ga je het nu brengen mijn laatste groet ~ LL ~…

Wie de zon volgt die de zon ontmoet Die wordt verlicht die wordt verwarmt die wordt omarmt die wordt gered van de ondergang! Wie de zon volgt!!…

Als de wereld oorverdovend, oogverblindend ook, me omarmt, insluit in het oog van de orkaan van leegte, dan verblijf ik op een lege zolder van gemis.…

Men zegt, de tijd heelt alle wonden als je `t maar de ruimte geeft er komt `n dag, dat ik kan zeggen `k heb mijn glimlach t`rug gevonden. Tot zolang wil ik rouwen om wie `k verloren ben. Mijn tranen stromen de weg naar de glimlach.…

Al ooit iemand ontmoet met ogen als waterdruppels zo zacht En met woorden die precies zeggen wat je op dat moment van hen verwacht Met een glimlach die je verbaast de hele dag lang Iemand met lieve kuiltjes verborgen in zijn wang Iemand die spreekt van werelden waar je zo graag op reis wil gaan Precies omdat je weet dat die enkel in zijn…

Wanneer de glimlach verdwijnt uit je leven, je gedachten sterven een langzame dood, Wanneer boosheid en angst hun evenwicht verliezen, je geest dwaalt weg in een traag lopende tijd, Zoek dan naar een sleutelwoord in je leven, naar een moment van opperste geluk, Zet je stilte om in een kracht, kijk naar je aarzelende lach,…

zo koud en kil lag jij daar, je gedachten stil al jaren gebonden door het duister geleidelijk ontdaan van je waardigheid en luister je wassen handen gevouwen op het laken geel verstilde glimlach, de eeuwigheid nu je deel je glimlachte toen de Engel Gods je kwam halen in je geest begon het licht steeds feller te stralen je richtte je op en…

grijze zand in de golven laten ruige regendruppels zich horen waar lege handen worden bedolven toch hoor ik de zielveroverende zang van een hoopvol gevend heden voor werkelijke woorden niet bang doof voor een verzonken verleden gaat het grauw geleidelijk omhoog ver tot een verschijning van de zon vormen felle kleuren een regenboog in een glimlach…

Ik verstop me in je glimlach en de wereld lacht mij toe.…

ligt een mooi evenwicht Een eigen, klare taal In het menselijk gelaat Die het gemoed lezen laat Achter een onderhuids web van spieren Zoals angst mond en oog openspert Een vrouw toont het nog wat meer Hoewel hun vetlaag alles weer effent De snelle opgetrokken wenkbrauw Een bijna onzichtbare groet Vertraagt als ze over de wieg buigt De glimlach…

de zon kantelt en de aarde slaat om een dode moeder laat een tuin achter de heg en de kastanje keken door het raam naar een bleek, wit gezicht zij was hun klein gedicht langzaam kleurde de dag oranje naar de helende nacht vlinders en bloemen begroeven haar heel zacht de aarde kantelt en de zon schijnt niet meer lichtvoetig waait…