Alle inzendingen over Goede gronden

Een stelling, gebaseerd op goede gronden. Een doodschop, geblesseerden en gewonden, Het voetbal is bepaald niet altijd fris. Haast twintig geblesseerden bij Oranje, De voetbalsport ontdoet zich van haar franje.…

je was altijd een bloem aan warmte en koestering gebonden maar nu hebben eigen wortels eindelijk de goede grond gevonden groei je grandioos laat de bladeren maar kleuren en lucht je eerste geuren keuren je bloemt pracht en hebt jezelf in een volwassen perspectief tot bloei gebracht…

Telkens zoek je naar goede gronden. Maar het is de aarde die zwijgt, want zo als het gaat is het altijd al gegaan. De natuur kent zijn regels en maten. En slagmaten als het soms zo moet zijn. Alle rede zoekers moeten eens loslaten als duidelijk wordt dat zij deel van een mysterie zijn.…

ze bloeien allemaal maar de grootsten staan altijd vooraan prijzen zich met kleur en blad de hemel in wat achteraf in minder goede grond de kleinen saam gedromd wachtend op het licht een fletse gloed op het door strijd getekende gezicht een enkeling tracht op de kale rots te overleven bloemen hebben zij niet weg te geven…

Rood haar, geen goede grond, dacht zij en trachtte de schok van de ouders na 2 zwart en 1 blond voor te zijn. Op de 4e dag viel het doek voor haar,mij, kreeg zij ontslag en ik, 1 vuurrode, op schoot genomen.…

Een vals vertrouwen dat niet berust op goede gronden. Ten onrechte blijkt de goede overtuiging een wang te hebben toegekeerd en pas later met een beschadigd vertrouwen op zijn schreden te zijn weergekeerd.…

had ons goede grond gegeven verkwanseld aan de duivel vrezen wij nu het leven…

Zonder goede gronden bij het omzien reeds de treurigen tot zoutpilaren doen vergaan. Zulke morgens vragen om matineuze wonderen. Die wat kleur teruggeven op menig ochtendgezicht. Nu te spreken over wat deze kunnen verbijzonderen; is één ochtendsessie met de blik op een betere toekomst gericht.…

Ik ga gebaand over goede grond. Ik ga naar het licht waar de toekomst wacht. Ik ga naar wat leidt tot vreugde in mijn hart. Ik laat mij leiden uit de smart. Ik ga op weg met een rustig hart. Ik ga op weg zonder zorgen. Ik ben de pelgrim van de nieuwe morgen.…

Kijk hoe mooi het gekleurde blad immers ooit haar oorsprong ook uit goede grond had ontplooit. Het is dus niet gepast voor mij dat ik al vertrek zonder de schoonheid van ook natuur om mijn nek.…

Wanneer je stevig staat op goede gronden, dan is de liefde veel begeerlijker. Want voor de tweede keer klinkt uit twee monden een liefdesliedje heel wat eerlijker. Je vindt het dan ook des te deerlijker dat liefde op de jeugd wordt afgezonden. De liefde is een stuk aangenamer de tweede keer.…

grond deze schandvlek moest gewist, zo werd beslist en de zaak stilzwijgend afgerond wijdbeens, de handen op de heupen stonden scherprechters in het zwarte koren Bertram zakte tot zijn enkels in de grond zwiepende karwatsen striemden zijn oren geslagen, bloedsporen slepend door het gewas jankte hij als een hond, Lieke, Lieke zijn kop barstte…

vandaag stroomt het water van niets naar niets het slaapt in de schoot van zwaartekracht er flitst een zilverwinde als een hinde in het struikgewas 'het komt door de zon', fluistert het water zijdezacht ik wist dat de rivier praten kon, een koe in het gras een vogel in de lucht en hier een dikke vlieg het water herhaalt zijn loop vanuit…

van belang De voedselrijke gronden zijn van ons En dat de ontwikkelingslanden verhongeren Dat weten wij immers toch al láng…

Laat mij enkel zijn wat ik ben, Een goede vriend die aan je denkt.…

die paarse kleur de aarde in geur je ziet hem bijna niet de parasiet wat een prachtschubwortel mooie plant zeldzaam in Nederland je moet er wel oog voor hebben anders loop je er zomaar voorbij…

passeer als een kind de brug schiet voorbij vanuit het raam kijkt hij op een snelweg een cirkel het oogst vanuit grafen dubbel eind in linnen vocht stijgt omlaag potgrond op een doelloos schip brug na brug het fundament schudt je wakker zo zie je maar je ziet maar…

De wijzers van december wijzen stilstand in de lucht. Treurwilgen huilen bittere aarde en de wind neemt mijn woorden mee. De nacht staart in het oneindige niets. Ik zweefmolen mij op een vreugdebries, schuil tussen de vleugels van mijn lente en schudt de lakens in mijn paradijs.…

Ligt een kleedje Helemaal vol stof Midden in de kamer Rood van kleur Zomaar te liggen Want dat doen kleedjes Toch ?…

Nog altijd gelest door een lied van de grond hingen de takken al laag in het najaar Bedruppelde webben trokken het bos door en vingen wat klein was en vleugeltjes had De idyllische dood van detail en nuance maakte weer plaats voor het egale witte geschitter van sneeuw op een winterse wolkloze windstille weide Als het maar klonk…

, moest verboden worden woorden het liefst zonder klank en niets is anders dan de leegte een echo van leven, de door God gegeven dank leefde in de tussenwegen sprak je van moraal en hield mijn ziel daartegen, sloeg de wind, slaakten we kreten droegen dan dat samenzijnhart terug naar het slib, de modder verder, lager, dieper, in de grond…

(nu nacht verduistert en de maan haar plaats weer kent zoemt een slaaplied zorgeloos mijn lakens warm) aan elke arm verschuift een hand wat licht bewegen in de tegenvorm van nu kruist een zachte zuidenwind; haar zwaluwkind vliegt laag mijn dromen binnen waar een meizoen zachtjes bloeit groet immer nog haar glimlach, bovenaards…

mijn voeten vinden stevigheid op warme grond voorbij alweer de tijd van ongeduldig wachten houd in mijn adem en verzink in mijn gedachten hier is het waar ik mijn bestemming vond nu werpt de zon haar stille stralen in het rond 'k voel de geschiedenis en denk aan alle krachten die deze grond verwondden en een broze vrede brachten proef hier…

grond…

de demonen hielden zich schuil onaangekondigd nestelden ze zich in de spelonken van mijn geest zonder gêne legden ze mijn moeizaam verworven schuilplaatsen één voor één bloot meedogenloos blokkeerden ze mijn gedachtenreizen ontwrichtten de grond van mijn bestaan voegden angsten toe aan het fragiele palet in een sporadische adempauze werd…

in de kampwinkel zag je die heer weer hij knipoogde, dag mevrouw tingeling en jij ging door de grond!…

er is grond genoeg om op aarde rozen te doen bloeien…

langs de grote grijze rivier tracht ik het verleden te ontlopen de bodem is soms zo zacht dat ik wegzink van vaste grond naar de afgrond is een kleine stap van de zwarte rouw naar het passionele rood daartussen de witregels alles van vroeger meenemen naar later kan ik niet niet alle doden zijn begraven ik zit de storm…

zoveel gronden om te liggen in een veld van lavendel op een pindakaasvloer of op een tapijt van porseleinen zonnebloempitten neerstrijken op vloeiende vloeren van blauw roze en perzik of op het witte tapijt lig je graag op een met zout bestrooide vloer of land je liever op gebroken vensterglas het is een kunst om de…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…