Alle inzendingen over Gruis

weer zonder rimpel laat de tijd als was het soms de zijne slaat in stukken op de muur waar de klok nog steeds de dienst uitmaakt tot de slinger eens is opgeraakt: verbeeld de laatste zucht hoort toch niemand meer al klinkt hij door in echo's langs oorverdovende zwijgzaamheid alleen en om de zijne verplet hij toch de eenzaamheid zoals gruis…

Grauwsluier over De geblakerde resten Van dit zielloze Bestaan - houtskool En gruis ligt in Dunne restjes te Wachten, terwijl het Mijn leven toedekt, Wachtend op het klapraam Dat open gezet wordt, Schone levenslucht Die naar binnen stroomt, Om nieuw, vers leven Binnen te laten…

In kloppende vingertoppen, in winnende vrieskou Waar vorst in jonge spruiten huist die verdriet vergruizen As verstuiven over een veld vergeet-mij-nietjes Niet hier zijn in een zwart vlak zonder vrienden… Stenen en gruis en het verlangen naar een warme hand aan mijn wang… Stil ben ik ervan, en dan wat anders kan ik zijn dan stil?…

God onze Vader heeft een parel in onze hand gelegd het steentje van David in onze hand; opdat niet wij maar Goliath strandt En als wij niet voldoende hebben opgelet zonet in de verwarring van 't corona gruis toen duisternis ons huis overschaduwde realistische en onrealistische publiciteit nauwelijks te onderscheiden viel tegenstrijdige…

Idealen worden vermalen en tot gruis gemaakt, om vervolgens te verstuiven en nieuwe mensen aan-te-raken.…

Die lege hulzen achter mij - hoe ruchtbaar nog hun gruis.…

Het gruis van lege hulzen, het knerpt nog achter mij.…

Een laag van gruis met beton omrand Niet doorheen te komen met zachte hand Alleen door een flits van intens verlangen Is deze ziel met passie nog te vangen…

Mijn afstand onttrokken aan het oog, wijst het niet waar ik was, maar loopt steil omlaag door het kristallen gruis, naar een dal waarin ik mij niet durf te wagen, waar ik het huis verliet, wat ruimte biedt, voor nooit gestelde vragen en verder verval.…

ons land en vorstenhuis En sla des vijands heer met sterke hand tot gruis.…

je liet me achter met een gebroken droom: een handvol flinterdunne schilfers toen ik heel veel later mijn verkrampte vuist opende ruiselde glazig gruis me als zand door de vingers…

het vooruitzien is gestorven ik zoek naarstig naar het heden had ze ooit verworven soms zelfs krachtig beleden de ochtend kent thans geen gloren het licht voelt als verdoofd wanneer word ik opnieuw geboren en door wie wellicht uitgeloot ik heb weet, dat ikzelf zal moeten herscheppen het lijkt nog reiken naar een te hoog gewelf of op…

In Den Haag wordt de schappelijke buurt Mariahoeve wreed geraakt door plotselinge brand in een woongebouw onder zwaar gedonder storten muren in elkaar tussen grauwe steenbrokken laaien vlammen werend verbergen hun slachtoffers vallen rokend ineen puinhoppen gloeien halsstarrig dagen elke hulp uit onmenselijk zware arbeid en moed die…

Dit is een verhaal van gruis tot gruis, van as tot as, met wonderlijke verwikkeling Dit is geen kom Dit is een herinnering die stil lag als een hond, voor dood, en plots tot leven komt Dit is geen kom Dit is een woord uit zijn context weggegrepen, zonder welk het niet bestond Dit is geen kom Dit is een sfeer van thee en alg…

Gruis van groevende gedachten slaat dwarrelend neer in een hervonden fles van nederige eenvoud. Droef denken vleit neer aan de rand van weleer, woorden van troost klinken weer vertrouwd.…

Steen na steen wordt gevoegd verband verbindt geen breuken welke op een slagveld bot gevangen hebben ik luisterde niet toen jij sprak stapelde gedachten op zeker weten ruis werd gruis taal is zó poreus…

Als het water wegtrekt zie ik sporen van leven: wier, mosselschelpen, gruis.…

Niet meer het weten herkennen in het doel van het streven van wat het leven ook mag bieden Stilstaan en de dromen vereeuwigen in het gruis van vertrapte idealen Spoken jagen achter het toneel op het ritme van de akoestiek Het applaus ontwijken om geen gezichten te herkennen die ik niet kan onthouden…

Alles vergaat tot gruis, geen echte thuis. Geen vader, geen moeder geen zuster, geen broeder geen vriend, geen vriendin het touw, daar zinkt ze in.…

Ik zie in het licht wat dwarrelend gruis op gouden koorden een dans creëren in werv’lende warmte vol wondere schijn die me lokt om samen ‘n éénheid te zijn en ik denk aan de woorden bij sterven gesproken stof zijt ge tot stof zult ge wederkeren…

Hoe jong nog waren we Prille jeugd Als de lente komt zijn de dieren niet de enigen die toenadering zoeken Het was niet mijn bedoeling je te vernietigen tot gruis slechts weg te vagen tot je niet meer bestond Ik ben je niet vergeten maar je bent wel weg uit mijn leven Hoe kan het dan dat ik overal waar ik ben jou tegenkom?…

Het land ter zielen aan de oevers van de kade, uiterwaarden Het tegenlicht van glinstering weerkaatst het zwevend gruis Lichtend pad kabbelt het spreken in de wuivende kraag Het land ter zielen houdt de voeten staande rond de spiegeling van het stadsgezicht…

Alleenstaand aan het Spido-roer zwak in gemeende conversaties nu verdacht van erge malversaties krijgt zij de boeteprijs uitgereikt en natuurlijk de liefde van ons allen omdat uiteindelijk de liefde overwint wetende dat het kwaad woedt in een ieder dus Annie Gruisen betaal terug en kom terug!…

Als het verstand het hart tot gruis maakt, liefde wordt gebroken door haat, Dan zijn woorden geenszins meer van belang. Slechts nog stilte en kilte om je heen, alles koud als steen. Grijze wolken die voorbij drijven. Hoe kan je zo vertrouwen krijgen? Geen steun en toeverlaat, een warme hand doet je dan alleen nog maar verstijven.…

luchten zijn geklaard alle lijnen getrokken ieders schuld verhaald nu waarde is gewogen en de schemer naar waarheid ingevuld kan het helderwit nog breken het gras zijn duinen nog waaien zijn wildgroei beteugelen graniet tot gruis verweren mocht het volmaakte zijn treden nog struikelen op schreden nog keren…

de rover zegt het pleit is beslecht komt laten wij haar vangen tranen moeten opgevangen in de perkamenten plooien van haar huid met elkaar gezind spinnenwebbend negerend het Betlehemkind haar huis schiet deze toren van onteigenen en schijn in gruis zoenende de engel uit Davids huis…

Nog ratelen mijn nieren als de kettingen van een geest, maar morgen zal hun gruis het porselein bekrassen.…

Wat rest is de puinhoop, van wat ooit een samenspel was, maar nu voorgoed verbrokkeld tot gruis, wat rest is stof, die opwaait in de wind, die niemand ooit nog terug vindt, zelfs niet als rest!…

Het is oorlog in dit hoofd, Onbekende Ongekende Steden zijn Door onophoudelijk vuur Aan gort geschoten - Geen muur blijft overeind, Geen steen die op De andere blijft staan, Lucht vol neerdwarrelend gruis - Wat er nog aan beelden bestaat Wordt aan het zicht onttrokken, Tot voor mijn voeten Plots dit veertje landt En onverwacht…

Zelfs in Des Heren harem gaat het mis: Soeur Agnes sloeg Soeur Rosa’s neus in gruis, die trapte juist Soeur Flavia in ‘t kruis, men hoorde: “Hel !” en zelfs: “Verdoemenis !” Drie vrouwen vredig samen ? Een illusie ! Dat is van oudsher een recept voor ruzie.…