tot gruis geleefd

Innemend ontluisterend vergiffenis verdervend
zoekt zijn gedachten af langs hoofdpijn
om puzzelcontracten die nooit komen
eeuwig vragende stukken
die passen zoals een steen het gladde water ontmaagd
het toch weer zonder rimpel laat

de tijd als was het soms de zijne
slaat in stukken op de muur
waar de klok nog steeds de dienst uitmaakt
tot de slinger eens is opgeraakt: verbeeld
de laatste zucht
hoort toch niemand meer
al klinkt hij door in echo's
langs oorverdovende zwijgzaamheid
alleen en om de zijne verplet hij toch de eenzaamheid

zoals gruis beton kan worden
verraad eindelijk de laatste nacht
zucht hij door tot de laatste kracht
keer op keer op keer
een graf is nu geen vreemde meer



victor r. meijer

gruis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 79