Alle inzendingen over HAGELSTENEN

hagelstenendans op het betonpad doffe klanken op de hoog geheven paraplu voeten elkaar in eindeloos ritme volgend neuzen natter dan nat eenden vliegen op uit de slootwal kieviten buitelen tussen de spatten door kikkers zwijgen in alle talen bozige koeien verlangen naar de stal de hofhond blaft aan de erfrand grommend houdt hij mij op afstand…

als hagelstenen slaan grote gaten van geheugenverlies alles weg. soms struikelt ze, door de kristallen helderheid van een moment. een ijskoud besef van haar na-dagen verstoort een fragiel evenwicht van zoeken naar zichzelf.…

Er was donder en bliksem Er waren hagelstenen zo groot als knikkers Die door rukwinden tegen ramen geslagen werden De deuren hielden het water niet meer tegen Het huis bood geen veiligheid meer Dor hout dacht ik nog en vluchtte Naar binnen…

Schijnheilig flirt de zon van achter grijs grauwe wolken die middels hagelstenen hun kracht al eerder bewezen doch verleidt zij hen naar buiten te treden om dan in een onbewaakt ogenblik hen flink te verrassen…

zijn stem knikkert hagelstenen, ze vallen tot het laatste gezegd is. tranen tikken luider op haar hand, terwijl spijt op kousenvoeten komt vragen om een lach. de ochtendjas is vandaag geel, beweegt traag over de grond, zwiept het stof weg. twee vogels komen thuis in haar gezicht.…

je doorprikte haar met woorden felle hagelstenen kerfden een voor een zwartomlijste zinnen in de cirkel van geween een ingesloten schreeuw bedekte jouw fluwelen adem het zachte kleed van dromen gedragen tot de nacht verscheen droge ogen keken achter sterrenruiten toe…

boven het golvende korenveld scheren kraaien krassend door de stilte wolken pakken zich samen als een buffer zij zullen de gezanten van het onheil weren als de stilte voor de storm is geluwd hameren hagelstenen op de halmen geknakt leggen ze zich op de aarde neer kind noch kraai in velden of wegen…

De wind blies jouw geluk opzij De vorst daarop bevroor jouw brein De regen spoelde het verleden en wijsheid zit in hagelstenen Het strand bij laagwater is reuzengroot Een serieuze vloed ketst tegen de duinen Die hun inhoud echt niet eerder prijsgeven Pas als alle leven is vervangen door rudimentaire dood...…

Schik de geplisseerde rok om je ronde buik gaap, omdat ik je verveel moe bent of onderweg Het regent hagelstenen in mijn hoofd het onweer is niet ver meer af Jij hebt je rubberlaarzen aan ik ren uit alle macht, omdat ik nog niet vliegen kan, zweven desnoods Als je me inhaalt, mijn teerbeminde markiezin hertogin van Carabas…

lente is verhaal gaan halen en de winter is weer terug keert zijn rug de zon toe en kust krokussen met natte sneeuw als het licht verdwenen is bevriest hij snel het geel van de narcissen moet gissen naar de tijd die hem zal kooien als hij door de warmte gaat ontdooien hij heeft de mensen lang genoeg verveeld met kou en hagelstenen…

ze trotseert stoffige woestijnwinden hagelstenen hameren op het kleine weerloze lijf zo vaak verwond maar niet verslagen droomt ze van de dansende fee trappelend slaat ze haar krachtige veren uit moeizaam en vastberaden ontstijgt ze de zwaartekracht in de vlucht strijkt de wind langs haar vleugels en doet hen zingen zwevende…

ik heb de lente aan het bloeien gekregen met wat zon en milde regen pas toen de kou achterwege bleef kwamen de zomerse tekens van leven hij straalde het groen tot volledige wasdom bloesemde volop naar vrucht in lange dagen zindert hij warmte die de oogst rijp zal maken nog zijn er hindernissen te nemen zoals onweer storm en hagelstenen…

zijn er lichte dagen van heldere geurende honing vogels die de hemel in trage vleugelslag beschrijven optilbare woorden in stille uren van onbetreden sneeuw trillende crescendo's van diep verborgen nachtegalen roffelende hagelstenen op het dak vuurwerken voor leven en dood in tijden van blijven en weggaan de oogwenken van zijn en niet…

Kinderstemmen die ruzie-achtig klinken stenen die kletteren als hagelstenen op de dakpannen van hun thuis. Met hun voorhoofden leunen zij tegen elkaar als tegen een ruit van een etalage gevuld met wensen en delen zij alle resterende tijd.…

voor een begroeid chateau pal aan de weg naar Malmédy gewoon potsierlijk op straat zit mijn oudste zoon nog geen drie jaren oud op een lage kinderstoel een en al voldane lach onder de spaghettislierten saus stroomt uit zijn neus al het licht was weg de electra uitgevallen donder en bliksem stormstoten hagelstenen als fazanteneieren…

Lente in de winter meibloemen in maart hagelstenen in juni herfstblad in de zomer madelieven in oktober alles is mogelijk. de natuur vertoont grillen ze keert de seizoenen binnenste buiten ze verrast ons met hoosbuien naar een strenge winter kunnen we wel fluiten.…

Hier en nu, in vers geweven, smijt ik mijn laatste greintje tederheid op de bühne, omgeven door sneeuw en hagelstenen - En u... U verstopt uw stiften achter zonnebrillen, en pulkt mijn hulzen tot purschuimgedichten.…

Mei en hagelstenen in mijn hoed verhinderd storm hem op te tillen de woeste wind schuift donkere wolken open herinneringen en intens verdriet dat in vormen en in linnen dringt mijn steun en vertroosting tussen de muren die ik in die jaren achterliet de glibberige aarde voelend tot onder mijn voetzolen ik zet mijn…

een vreemde kust na rotsen splijten op landtongen bijten zijn de golven langzaamaan gesust toch donker ik nog zware buien spiraal jij turbulent in hoge lucht spat ik bliksem tegen puien donder jij steeds consequent maar in ontladen weten we de draden samen weer te vatten jouw warme bries doet mij ontdooien wanneer ik hagelsteen…

De zon te heet, de regen te nat, de hagelstenen te groot de wind te hard, de weergoden hebben het met de mens, echt helemaal gehad. Daarom wordt het natuurlijk steeds weer zo nat!…

koude kan er zijn ook al bloeien kleuren het hele jaar door liefde sluit geen deuren overeenkomstig het ritme der seizoenen of smelt in hemelsvocht indien sneeuw of hagelsteen rechtspreken zonder verhoor evenmin bevochtigen tranen een dood tapijt uitsluitend en alleen als de herfst daalt over lanen kilte kent geen tijd het…

Wanneer licht je tuin verlaat schaduw je huis omsingelt wind tegen je voordeur slaat waar lang niet werd geklingeld Wanneer mist je raam beslaat je aarde is bevroren hagelsteen je pad bestraat waar lang geen weg van sporen Wanneer vorst je gang opgaat je kamers doet bekoelen neerslag bij je binnenslaat…

Dan trekt de hemel dicht, er vallen hagelstenen, groot en stralend wit, ook zo maar weer verdwenen. Stukken strand zijn weggeblazen, de storm joeg het water op, zand werd meegesleurd, huisjes dreven als een notendop. Er is geen peil op te trekken, het is typisch maart, vroeger zei men al: "maart roert zijn staart"…

ik voelde snel de dreiging die van onweer uit ging in donkere wolken donderde de bliksem, zag felle stralen in geluid verdwalen ze raakten niet, alleen het licht sloeg door de buien zon weerkaatste vals tegen de puien brak met regenbogen in een laatste pogen om de dag nog kleur te geven daarna kwam grijs en grauw in de kou van hagelstenen…

goedemorgen eenzaamheid hoe gaat vandaag met jou in de stilte van de ochtend scheurt knisperend muesli als spreken mij tanden aan de doodse stilte even uiteen in de stilte van de middag verhaalt geslurpt vermicelli het doodgezwegen verhaal dat ik al duizendmaal hoorde in de stilte van de avond kletteren druppelend tranen als stormen zij hagelstenen…

De wind stormt het nieuwe jaar binnen met kracht 8 op de schaal van Beaufort, smijt slagregens en hagelstenen royaal om zich heen, breekt boomtakken af. Het nieuws wordt kletsnat, reclame bekogeld, de kerkgang danig gehinderd. Een hoed kiest het hazenpad. De vaan is volledig dolgedraaid, de kinderen zijn uit hun gewone doen.…

vandaag vieren wij jouw jaardag jouw kracht ook en jouw passie waarmee jij strijd leveren blijft uit jouw liefde voor het leven de mensen ook om jou heen die jij draagt en jou dragen in tijden van wisselvalligheid die onvoorspelbaar als het weer dan weer heerlijk zonnig zijn of als hagelstenen striemend het gemoed belagen kunnen wij wensen…

Dat hagelstenen, zo groot als duiveneieren, tientallen auto’s kunnen beschadigen. Dat bomen als lucifers knakken in de wind. Dat de straten blank staan, is gewoon doffe ellende. Weer om blij van de worden heeft voor mij met blauwe luchten te maken. Sneeuw, net gevallen, is ook behoorlijk mooi.…

Wij zijn kinderen van eenvoud ooit uit sterrenstof geboren opgestaan in vroege morgen toen haar zonnewind verscheen en zo hingen wij er jaren in oneindig navelstaren onverzadigd aan haar rokken als haar schemerlicht verdween En toch - zij liet ons steeds geloven in haar zee van regenbogen die zij strooide over velden met verdwaalde hagelsteen…

Meeuwen krijsen in de wolken Het gouden licht drijft op rimpelige golven In 't wisselend getij rondom de volken Schoonheid overwint in de dekking van 't laatste licht Wervelwind noch hagelstenen doen mij buigen. Ik kom tevoorschijn. Uit de heldere rivier van mijn onschuld; van aangezicht tot aangezicht.…