Alle inzendingen over Inkt het zwarte bloe

De woorden die Ik vanuit de diepten Van het hart Met zwart bloed Geschreven heb Liggen hier straffeloos En aanraakbaar voor mij, Het zwarte bloed Dat kloppend en bonkend Door mijn pen wordt rondgepompt En ontembaar aan het papier Wordt toevertrouwd Wekt de innerlijke Dood weer tot leven, De feniks steekt De loftrompet…

Ofschoon ik vlek en vloeiblad hou, zal van de inkt die linkt naar jou, het zwart zo zwart niet blijven.…

die pen vlekt haar inkt niet. Ze strijkt heel duidelijk strepen, die niet liegen, niet zomaar over levens rondvliegen. Mijn blauwe inkt, -geen zwart-, maakt dat donkere wolken, in het hoofd, verdwijnen, overtrekken. Mijn inkt, zo giftig als kan zijn, is niet te drinken, maar slechts, juist: tot je te nemen.…

zwarte wolk lekt inkt snelle trein rekt druppels uit ramen gearceerd…

Een u i t s c h i e t e r van gisteren, toen ik je met een zwarte pen? Ik weet het niet. Gelukkig is het nu. Want stel je voor: wij samen liggend op het stro der Middeleeuwen. Ik zag het zwarte plekje. Ik schrok me bijna dood, want het was het begin van inkt, inkt zwarte tijden.…

Verzoek van sitebeheerder Dichterman, Een oproep aan taalvaardige poëten Om dure lettertypen te vergeten, In deze barre tijden een strak plan. En anders gaat hij over tot verplichten Voortaan alleen in ‘Garamond’ te dichten.…

Met zwarte inkt. Zo worden de woorden gemengd tot grijs. En worden mijn gedichten en ik een eenheid.…

Bomen getooid in witte aanschijn Gekleurd door de zon haar tranen Rood haar ogen bij het ontwaken Een keuze is haar rauw ontnomen Roder haar ogen bij de bedgang Hoop is gedrenkt in zwarte inkt Inkt waar haar testament van leeft Rouwen zullen de gekroonde berken En al wenend nemen zij afscheid…

een stempel op mijn hoofd met wie ik ben wat ik doe en vooral ook, waarom grote letters sieren wat mensen van me denken dikke, vette zwarte inkt ja ik ben dat lelijke kind…

mag ik u mijn inkt aansmeren hele luxe bovendien het gaat gelukkig nooit uit de kleren en je kunt er de mooiste patronen in zien het spettert, vlekt en druipt waar ze je maar raken kan met als bonus: je verzuipt!…

het wordt weer tijd dat ik nog eens iets schrijf voor ik de woorden vergeet en alle inkt is uitgedroogd en toch, tot mijn spijt weet ik nog steeds niet waar ik blijf met wat ik niet vergeet en waarin ik heb geloofd dat geloof vermindert niet en hoort bij mij, net als mijn naam dat gaat over mij en jou en maakt me beter dan ik ben nog…

zij legt een deksel van beton over de pijn van een inkt zwart verleden ik kan niet aan je denken papa ik ben vrijer dan ooit maar voor elke schaduw ben ik bang een specht klopt op de dode berk…

Het wil haar lezen en het ziet haar niets: zwarte brij, zwaar, inkt op inkt op het land.…

Met zoveel narigheid in de krant op het nieuws, kleurt mijn papier zwart, is mijn inkt rood en mijn gemoed, slaat al mijn ideeën aan gort. Met branden daar, overstromingen overal, moordpartijen en overvallen, kinderen die de boel belazeren opnieuw examens moeten doen, met zoveel narigheid is mijn nieuws rood op zwart…

Zo staat ze nu voor mij in zwart – wit haast onmogelijk op mijn doek gegrift.…

Letters die ik schrijf met zwarte inkt in vele kleuren als bloemen groeiend uit kleurloze aarde zal eens ’t papier waar de woorden staan geuren als rozen in stil vertrek zelfs doden doen glimlachen.…

het ritme van de taal verschilt per kleur zo vervaagt zwarte inkt zienderogen nog voordat woorden uitgesproken en wel zijn neergeschreven vreemd eigenlijk was het niet gemeend of anders bedoeld dan dat het klonk blind het antwoord…

Voertuig van het woord Drager van inhoud Maar ook op een verkiezingsdag in Zimbabwe het verschil tussen leven met de inkt van het stemlokaal aan je vinger en dood door een vinger zonder inkt.…

Is zwarte thee zo zwart als inkt, hoewel die bruin is, als je 'm drinkt? Ze blijken beide geel te zijn, de groene zeep en witte wijn. Zo lapt men kleuren aan z'n laars. De rode kool is waarlijk paars. Ik zeg je eerlijk, wat ik vind: de consument is kleurenblind. Toe mensen, help me uit de droom: wat is de kleur van groene stroom?…

een blank wit vel papier wordt met zwart gekleurde inkt beschreven wit en zwart blank en gekleurd ze komen elkaar zo vaak tegen zoals al eeuwen lang gebeurd en als alles van zich is afgeschreven wat men over elkaar kwijt wil kan men in harmonie gaan leven de eenheid mens definitief af smeden en dan is het voor altijd rustig in beider…

Schrijf ik met leegte blikken vol niets zien wordt staren het idee vervliegt als ether vluchtig weg de stilte bijt zich vast in een tel en verglijdt in een moment van aarzeling het wit blijft wit zonder het zwart van de inkt zonder de kleur van het gedicht.…

jouw woorden vinden onderdak binnen kader van het vlak treffend in zwart en wit vindt inkt zijn weg jouw dromen in goed en kwaad verticaal in goddelijk gedrag de plek die je invult in lijn geworden taal…

wit spreidde langzaam haar maagdelijkheid uit over de wereld ongevraagd dichtte zij haar een ongekende schoonheid toe waarover men nog nooit met zwarte inkt over had durven schrijven niet omdat ze niet eerder zo smetteloos was geweest maar gewoonweg daar ze de woorden niet hadden kunnen vinden gelijk hun ogen blind…

ontwortelde haren schrijven hun geschiedenis hoofdzakelijk in het brein van de dromerige scribent intrinsiek blijft het zwart met wat grijze nuances zichtbaar, niet leesbaar als spinselen in de nacht zelfs de maan staart zich blind op de toelichting inkt schrijft wit in het blauw en daar blijft het bij…

ontwortelde haren schrijven hun geschiedenis hoofdzakelijk in het brein van de dromerige scribent intrinsiek blijft het zwart met wat grijze nuances zichtbaar, niet leesbaar als spinsels in de nacht zelfs de maan staart zich blind op toelichting inkt schrijft de lucht ledig en daar blijft het bij ~…

ik breng de avond door met een trein in mijn hoofd tijd is op dit moment geen beweging zwarte inkt aait mensen om me heen, er is zoveel pijn gebleven alsof ze nog wachten op iets dat er al is maar dat ze niet kunnen verstaan ooit zaten ze samen in een kamer in het nachtlicht zoals ik was de stilte genoeg om te huilen…

ken uzelf, daarmee ben ik aan de slag gegaan, dagboek begonnen minutieus wat gebeurde vandaag bekeken en uitgeschreven op wit papier met zwarte inkt aan het eind van de dag serieus getwijfeld over het nut van het bestaan tot ik één ding zeker wist hier begin ik nooit meer aan…

plots dringen zich woorden ongevraagd op de voorgrond rammen zich ellebogend in het nu verlangen - of ik wil of niet - gehoord, gezien gevoeld, geschreven te worden verdrijven steeds zo lang krijsend alle andere gedachten tot zij naar behoren - als zwarte pixels op witte achtergrond of minimaal inkt op papier - vorm gevonden…

Op de rug van mijn geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op een verouderd hart en op ongerept papier, ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje en een kortstondig streven had.…

De vlek van de pen Gesticht in ‘t zwart Met de leugen in de wind Overtuiging vanuit het hart Schreeuwen zal de leugen Uit de passage van ‘t boek De wind laait op De letters vormen ’t aanzoek Driftig schrijft de pen door Met zwart over het wit De inkt droogt op Met de leugen, geen exit Volgeschreven vol overgave De leugen een souvenir…