Alle inzendingen over LABYRINT

Doch we zoeken een uitweg in dit labyrint, Ieder hoopt dat hij de zijne vindt.…

verdwaal in mijn gedachten ze zijn aan jou gewijd door onderhuidse krachten verloor ik alle tijd verdwaal in mijn vertrekken de deur staat op een kier ontzie de zere plekken ‘k bewaarde ze steeds hier verdwaal in al mijn woorden ze zijn aan je besteed omdat ze jou niet stoorden wat het bij and’ren wel deed verdwaal in mijn gedachten…

De weg in 't labyrint gaat ieder mensenkind doorheen, alleen. De weg is lang.…

Het is zo donker voor haar zelfs zomerse dagen sluiten gordijnen en waar niemand luistert huivert tijd van wit naar duister haar jonge huid ademt geen licht meer ook op de achtste verdieping blijft het schemeren een stap schept ruimte waar armen vrijheid begroeten wordt het leven ademloos het was te donker voor haar…

Wat houdt me bezig, elke dag Studenten, assistenten, professoren uit alle werelddelen stromen binnen als dolfijnen in een lagune Sierlijk bewegen ze zich door dit landschap van kennis en onderzoek Zij zoeken hun weg zoals elk doet in dit historisch labyrint…

Wispelturig, ongedurig. Zoekend, tastend, dwalend gaan in de wirwar van ’t bestaan. Twijfel, hoop, illusie, strijd, ontgoocheling, onzekerheid... De emoties die het leven spanning, zin en inhoud geven.…

zijn bezit genomen Razernij maait om zich heen Verloren van het recht der sterkste Door God verlaten en alleen Slechts regeren duivelse machten Daar waar breekbaar en fragiel Smalend zijn zij ingeslopen In de krochten van de ziel Berustend in de weg des levens Onschuld eindigt na het kind Mee met de verdorven grillen Van het werelds labyrint…

Laatst vond men in een labyrint een wanhopig, verdrietig mensenkind het was zo bang want wat duurt het lang als je nergens meer een uitweg vindt…

zo overleef ik in het labyrint dat word beheerst door lijden.…

Zuilen van regen beroven me druppelsgewijs van licht in de ogen het plaveisel glimt een galerij van bomen ik spoel kleurloos weg onder een veelheid van silhouetten Deze vochtige wentelwereld ruikt naar een tekening in vettig grafiet De wereld komt naar beneden in doorweekte vellen huizen smelten weg in een wassen schildering het warme vet uit…

Het boeit onderweg dit labyrint van taal wordt het een gedicht of toch een verhaal? Hoe diep kan men graven, hoe ver moet men gaan, om woorden te vinden wat bezielt dit bestaan? Het is knus en gezellig hier dichters tezamen of hangt het naar aandacht dat zou me beschamen!…

Zo traag de nacht verschuift naar avond zonder morgen laag voor laag lijkt leven dood in eenzaamheid waar tijd gehavend door het stormend zijn als drenkeling verloren lijdzaam in vergeten drijft maar toch… hij blijft en ik grijp me aan zijn flarden vast vlecht ze tezamen tot een beeld dat was als vlucht…

Hoe kon je dan toch zo verdwalen in een duister labyrint, van gedachten en van woorden tot je nergens meer antwoord vind? Hoe kon het dan toch zover komen jouw dolende ziel in lijdzaamheid en geen geworstel en niet vechtend maar verdwenen in gelatenheid.…

Labyrint.. Daar is het, daar moet je naar toe. Waar moet ik beginnen waar moet ik naar toe. Is er een uitweg ik weet niet hoe. Ik loop door alle gangen en weet niet waar ik ben. Me hart klopt van verlangen naar een einde dat ik niet ken. Ik blijf maar lopen en hopen. Hopen om te vinden wat ik zoek.…

Het doolhof met 12 omlopen in het hart kom ik met open ogen met mijn rode rozen in mijn hand door intense liefde overmand ik ben vergeten de terugweg te bepalen dat had gekund aan een snoer met kralen ik leefde jaren in een sluimerstaat waarin de ware liefde je ontgaat door de inspanning stel ik mij open er is een waarheid, die ik niet…

Loop in deze inktzwarte Nacht door de doolhof Die hoofd heet Langs afgestorven cellen En uitgestorven hoeken De persoon te zoeken Die er ooit in woonde, Maar die ik zoetjesaan Zonder het op te merken Uit het oog verloor…

Een schilder een werk een teken van licht Het labyrint van taal Geboren: een gedicht…

Als liefde onze gids is in het labyrint van ons bestaan dan zullen we nooit verdwalen…

Zoals je lacht en zo verlegen lijkt het kleine kind je laat verdwalen je in het labyrint van leven kijkt de waarheid niet kan achterhalen de winter koud en guur een dwarreling in vergane glorie tinteling van wat er komen gaat neuriënd op klanken van euforie terwijl ik dromend het denken laat verlegen elk uur verraadt mijn glimp de…

Gedwaald in het carousel van gedachten en oerbos van aangeleerd gedrag, tot labyrint getransformeerd wordt voedsel niet verteerd, herhaald in zinnen waarin ik oeverloos verdwaal en de 'dichters herder 'hoedt z'n makke schapen, om zich braaf te laten kooien, vergaan tot molm door houtwormen van vlijt en al hetzelfde blijft, veranderd…

besneeuwd lijkt met rouw het was een droom, ooit een wonder boven wonder maar naarmate de tijd vervliet gaat het onzegbare ten onder; allengs van genadevolle fleur berooid ik zeg maar zo het pad naar de hemel snelt voor de een de heuvel op voor de ander is hij oppervlakkig, soms een doodlopende straat maar vaak is het tasten in een labyrint…

Men trof eens in een labyrint Een heel verdrietig, eenzaam kind Wat was het bang Het duurt zo lang Voor wie gewoon geen uitweg vindt…

kan vinden uit het labyrint van m'n gedachten geef mij een teken geef mij een wenk ik zal op je wachten…

tig tatoeages, geen plek nog herkenbaar in dat labyrint ben ik op zoek naar die lievelingsbloedverwant diep in dat doolhof huist immers mijn kind…

En nu de stad Haar gelaat weer verbergt Onder avondnevel In het labyrint van een tijd Die ons verder drijft In dat ongewisse En veel zonder Verlang ik Naar het licht Dat verzacht Na de nacht Als een pleister Op een wonde.…

Gedachten dwalen rond in het labyrint van de tijd op een speelgoedpaard draai de carrousel rond een geschilderde zon zoals de aarde, en als de beweging stopt is de kermis voorbij.…

Als een ander tijdperk is aangebroken Herezen uit de scherven van het verleden Een muur die je moet stutten hetzelfde maar toch anders anders val je in het middelpunt van een labyrint waar je ooit jezelf tegen kwam…

Onzichtbare lijn naar dat land van zand onder het heetst van de zon waar gedachten dwalen in het labyrint wanneer was het in die duizenden jaren dat wij zagen wie wij waren door donkere ogen bezield…

verdwaald in het labyrint samen met vissen vogels en reptielen allemaal op zoek naar de uitgang die niet te vinden is in dit perpetuum mobile slechts één ingang is er en het wordt steeds voller in wonderlijk Escherland zonder die meesterhand…

In droefenis geborgen kijk je nooit uit naar de dag van morgen dagen gaan aan je voorbij je voelt je soms vogelvrij in het labyrint van je geest wordt er als wild op je geschoten alleen in droefenis voel je je geborgen.…