Alle inzendingen over Levensadem

De stress drukt op mijn ledematen Ik voel mijn tijd is gekomen Ik heb geprobeerd er het beste van te maken En ik knik Alles wordt zwart Alles wordt licht Mijn adem ligt op mijn lippen En kan er net uitrollen…

de adem van de lentezon verwarmt de kille aarde doet ’t prille groen weifelen en het hoefblad schitteren de rivier is vloeiend zilver spiegelend naar de horizon boven het trage glimmen ontvlieden grauwwitte ganzen hun gezamenlijk spiegelbeeld ze reizen over de einder naar de grote groene stilte de eindeloze toendra waar de zon niet…

woorden hoe te ademen de in- en uitademing dat als vanzelf gaat is niet altijd vanzelfsprekend maar als het goed is gaat deze ademstroom met je mee elke keer weer opnieuw elk moment, elke dag als duurzame energiebron op zwerf/zoektochten overal ergens naartoe niet wetende waar het zal eindigden reis je verder in het hart van “levensadem…

Ik zie een mensje groeiend in het donker, maar in zijn donker is toch altijd licht, hij leeft naar zijn geboorte toe, zo puur, Scheppergericht. Zodra hij ledematen heeft beweegt hij op het ritme, zijn blijdschap klopt, popelend danst hij voort. Wie zal mijn moeder worden en wie heeft mij verwekt, wie houdt zijn handen naar mij uitgestrekt…

Je geneeest Je verkwikt Je beurt op Je brengt alles in balans Je lost problemen op Je geeft liefde kansen Je brengt vrede Je geeft me tijd Je ontplooit me Je bent mijn ' alles ' Je bent mijn levensadem Jouw naam? Rust.…

Ik voel mijn levensadem, in en weer naar buiten gaan. Ik zie kwaadaardige gedachten, komen en tot stof vergaan. In ons warme bed begrijp ik, wat niet kan worden begrepen. Hier, in de stilte van de nacht. Nu, waar de morgen op ons wacht.…

Ik ben de berg ik schilder en vertel probeer het wonder vast te leggen de geheime kracht die alles verbindt als ik de berg schilder ben ik het bos de levensadem ik ben de rots de levenskracht ik ben de sneeuw volkomen rein Ik ben de berg het leven zelf ik voel de verbinding tussen alles wat is en ooit zal zijn er is geen…

diep denken, diep verzonken lichaam en geest, ineen geklonken keer terug naar de bron gericht op de levensadem ademt de spiegels schoon vrij van alle gebrek geef, zonder te hebben heers, zonder te beheersen vanuit lichaam en geest op de ondeelbare weg…

Er lag een toverachtige trilling in de lucht, kort en krachtig en heel even, het ging door mij heen als met een diepe zucht, iemand die mij mijn levensadem had gegeven en dan ook nog wakker had gekust, Zo kwam ik uit mijn mooie dromen, en was nog zo buiten zinnen, deed mijn raam wijd open, en de lieve lente sprong naar binnen.…

Voor jou, steek ik altijd een kaarsje aan en ik bid dan intens met hart, geest en ziel voor jouw goede gezondheid en een menswaardig bestaan dat jouw wensen en dromen aan het einde van het leven zouden samenkomen tot het moment dat de laatste levensadem viel en je je via een vertrouwde weg naar het vredige rustpunt zal begeven.…

Als dichte mist in de ochtend de eerste rijp op de bomen als extra dekens op het bed Het vel wat de warme melk afdekt "Velvolmaking" oftewel troosteloosheid van vele vele levens Toch snakken zovelen naar levensadem happend, zoekend, zich banend naar lucht Verlangend naar een zonnestraaltje wat soms de dichtgehouden overgordijnen kierend…

Omdat de Heer jou heeft gewild ben je door Hem geschapen Hij had zijn plan al voor je klaar zag in de moederschoot jou slapen opende stil je levensadem daar.…

leeftijd nu 68 Volgend jaar tik m’n 70ste levensjaar aan Nemen mijn levensdromen toe Niet die van de dag, maar de nacht Vannacht bij mijn laatste werkgever De Kamer van Koophandel En zo levensecht en op onderdelen slecht Dromen zijn het voorprogramma van de film De film van je leven Welke voorbijflits voor je laatste adem Je laatste levensadem…

Resteren vier piepende koppies blind met witgelige snavels wijd open niet bewust van een smartelijk verlies op levensadem en eten hopen.…

tekenen ze het landschap met hun geliefde lijven en soms onder de wolken vliegt er een vogel in de danszaal die niets weet en niets kan begrijpen dan dansen ze nog moediger hun ogen rijp door taal van lijden in bewegingen, nog onbeschreven brengen ze dromen naar oevers van spiegelzalen, in draaibewegingen stelen ze adem, liefdesdrama, levensadem…

~ Maar je eeuwigheid beneemt me de levensadem.…

Vertel mij hoe het eerste leven is ontstaan Na een oerknal volle dode materialen Hoe kan uit die dode stof leven bestaan Hoe is uit steen geestelijke emotie te halen Wie geeft vorm aan plant of dier En onderscheidt het menselijk intellect Hoe komt levensadem op aarde hier Vertel mij wie is die levensarchitect.…

veroordeeld als vijand van de staat om welk land of koninkrijk het ook gaat Door politieke belangenverstrengeling een emotie die omslaat bij het volk in haat dat vervolgens met een gesust geweten de wapens boven tafel haalt Gewassen in de wasmachine met de witte reus Christen Jood of heiden zonder keus Alleen God blaast de levensadem…

De stof en het verlangen tot nieuwe levensadem heerste in heel mijn wezen! Al lange tijd kende ik het fenomeen, dat mijn realiteit en hoe ik haar waarnam, en waarneem sterk worden beïnvloed door een grote honger en stille dorst. Het is namelijk zo: in de kleine dingen, de zaken die zich voltrekken voor mijn ogen schuilen véle lessen!…

Broos de levensadem van een mens: een bestaan van meetafaan omsloten door de zoete dood waarrond leliebladen gegoten, drijvend op engelenvijvers met rust als laatste wens. Wasem meegevoerd door leeuweriks klim tussen blauwe plooien, verre ontastbare stip, onzichtbaar gouden zeilschip verdwenen achter de kim.…

Het is dezelfde levensadem die als ademstorm door onze wilde haren waait. Oude dichters verliezen niets, zolang hun hart blijft kloppen, zolang ze adem blijven halen. Genadige gedichten blijven. Zo verliezen oude dichters ook hun wilde haren niet.…

Ik droom nog steeds van je zwierige rokken en je strakke broeken, de klem in je haar, hoe je in louter een slip mij naderde, mijn hartstreek streelde alsof het je levensadem uitademde. In wezen trok je dat orgaan uit mijn lijf, braadde het en at het op.…

Ik pieker over de zin van het leven ik heb mijn levensadem verloren in het piekeren over de dood de tuin is mij lief met alle liederlijke planten lieftallige madeliefjes en honingdauw in de zomer waar de libellen van proeven mijn man is te jong gestorven en liet mij achter als weduwe maar ik voel me geen spin door mijn gerimpelde onderkin…

Ga maar, vlieg weg laat maar dagen wereld vriendelijk door het deinzend deuren dragen, vragen in kleine alledaagse dingen hoor ik soms de liefde zingen maar, stonden wij niet samen toen je naar mijn levensadem vroeg achter de bomen uit het nachtwoud mijn lijf weer naar bekisting droeg kom je bij me met die hand maak je mij nog wakker…

Levensadem, de mei op het dak niet afgewerkt uitgemolken lege beurzen, armen die er niet van bekomen Arbeit macht Frei oude misleidende woorden in een nieuw jasje gestoken…

Zo blies jij ook de mens de levensadem in - denkende schakel in een eindeloze keten: lichtvonk die tot de stof is ingedaald, vandaaruit weer omhoog streeft naar de bron, als een Voyager die naar de verten klom - zijn blindenstok tast in het heelal.…

Ze bevorderde vooral de rebel in mij en misschien is ze wel de meest grote beïnvloeding van mijn jeugdige leven, naast de Toppers-in-strip, die ik gretig las en opzoog als levensadem. Ik denk nog steeds dat Pippi ergens in Zweden woont en dat zij me binnenkort uitnodigt.…

Levensadem, die heel Nederland mint, waait al een eeuw vol ontembare kracht, doolt over het waddenrijk als kustwacht, is tegelijk een stuwende landwind. Met de aard van een nieuwsgierig zoekend kind schuifelt hij voort door Veluwes ruige pracht, blaast zacht geurend in zoele zomernacht bij weidezang, als krekelliefde hem zint.…

ze zeggen mij ook dat ik de dagen van ongeluk bracht gelijkmoedig, glimlachend, trots als iemand, gewend te winnen ben ik werkelijk wat andere mij zeggen of ben ik slechts wat ik weet van mijzelf onrustig, verlangend, ziek, als een vogel in een kooi smachtend naar levensadem als of iemand mijn keel wurgt hangerend naar kleuren, bloemen…

ik op mijn rug de lasten draag gelijk een elk het donkere moet torsen en weet dat er een helder onomkeerbaar punt geschapen wordt, niet door mij of de mensen aan mijn zijde nee, het is van een almacht, in een zekere schijn, niet komend uit mijn eigen vraag die aan mij overlaat dobbelstenen te laten rollen om wel of niet met de levensadem…