Alle inzendingen over Onpeilbare peilen

met de toren en de koeien wanneer de donkere wolken straffeloos overdrijven; aan komt stormen boven de korenvelden en het golvende water; wij blauw en broos het gevoel krijgen alsof wij in een kano tegen de stroom op moeten roeien en banger worden als een kind de stroom heeft mij al te lang opwaarts geduwd om het onpeibare te peilen…

Het moet me nu toch eindelijk van het hart dat ik het leedvermaak van snelsonnetten een wandluis vind die deze site besmet en die cynisch mensen uitlacht in hun smart Ik dacht dat dichten: rijm, vers, aforisme, intelligentie zoeken is, geen escapisme…

Wanneer dit kabinet ten val zou komen Heeft, volgens peilingen, de PVV De grootst geschatte groep van kiezers mee Dus Wilders màg van een premierschap drómen In theorie grijpt hij wellicht de macht Maar die is nog aan de verbeeldingskracht…

Er zijn van die dagen Dan maakt het mij niet uit Hoe ik mijn lot zal dragen Waar ik mijn ogen sluit Dagen van vervreemding Altijd op de loer Waarin ik desinteresse toon Niets boeit mij, geen moer Het kleine beetje zelfrespect Dat ik moeizaam had verkregen Is ongemerkt weggelekt Dat kom ik dan niet tegen Ondanks dat draag ik dit lot Je hoort…

de loop van bieren beneden de rivieren gaat van blaas naar zee…

Nieuwsgierig in een peilen op onzekere gronden. Bloemrijke taal groeit soms bij een onverwachte ochtend- stond. Wanneer met muziek iets nieuws lijkt te zijn geboren. En het woord daadkracht krijgt bij een liefkozende mond.…

Ik voel de glazen loodrechte pijlen uit de hemel vallen hoor hoe ze tikken tegen mijn hoed voor elke dag een ander in getallen passend bij mijn gemoed op de eerste dag van de week zingende Waarheid uit dragen zo gevoed dat het stroomafwaarts de dichter behoedt op de afwijkende wegen waar ik heb geleden waar de onpeilbare liefde haat…

Alles verzinkt erin, in de onpeilbare diepte. In de aardkorst, een uitgestrekte ruimte, waar de grenzeloze tijd, de afgrond van het hart, het onpeilbare gevoel, geen grenzen kent. De rampzalige toestand, van diepe ellende.…

de ijskoude dag waarop veel verloren gaat is onpeilbaar diep…

Sprekend de moeder wat lijkt zij/hij op z’n vader op z’n opa, oma, tante, oom, neef, nicht uiterlijk vertoon allemaal bij de geboorte, het nieuwe leven van een baby, mensenkind; meisje/jongen het is de toon die de muziek maakt afwachten dus, zijn/haar smaak gun het kind z’n eige z’n eigen unieke ik sprekend zichzelf!…

Waar diepte onpeilbaar is wil ik staan. Met waarheden sta ik op gespannen voet. Met zekerheden kan ik geen genoegen nemen. In het geloof kan ik onmogelijk geloven. Onmogelijkheden mogen waarheid claimen. Over onbegaanbare wegen wil ik gaan. Waar diepte onpeilbaar is ga ik staan.…

diep in je roep ik om geborgenheid onpeilbaar diep je warmte om mij heen diep in je zoek ik naar geborgenheid voor wie ik ben en wat in mij verborgen is…

Winter pleegt verraad; schoonheid ver beneden peil, mooi tot op de graad.…

Vlugger als de wind die vliegt, en de losse bomen wiegt, gaan, mijn kind, gedachten; dieper als onze oge ‘n kan peilen, in ‘t wijde uitgespan, peilen, kind, gedachten; hoger als de sterren staan, in de glimmende hemelbaan, staan, mijn kind, gedachten; wijder als dat wijde en wak uitgestrekte watervlak, strekken, kind, gedachten!…

Keurende ogen peilen de diepten van een hart. Zij peilen met diepte, die met een beetje van dit en een beetje van dat meer wil wezen dan een verkeerde start. Een onvergetelijke ervaring die vanuit de ogen zijn weg vindt in daar waar warmte klopt voor een ander mens. Onuitwisbaar ogenblik voor de zoekers zonder enige grens.…

En mijn zon vroeg of ik weleens een traan laat hij overrompelde mijn zon herhaalde zijn vraag moest nadenken en kwam er niet onderuit te reageren moest eerlijk zeggen dat ik zeeën op peil houd en soms tsunami’s veroorzaak en mijn zon zei: dat hij zou proberen ze op peil te houden door verdamping ik wil hem omarmen maar toch…

Verdrink je in een onmetelijke zee van onpeilbare eenzaamheid, oogt het in ieder geval de panacee om voor te wenden dat je het niet bent.…

stilaan overgaat in dromerig kijken, de loop van de beek onbekend gebleven geen grenzen laat, ook geen genade aan het voorstellingsvermogen bepaalt de oorsprong om te geven het te laten stromen door diepe dalen, de schittering aan de oppervlakte, reflectie van het leven kwetsbaar in al zijn schoonheid, een rimpelloos verstild beeld onpeilbaar…

een vlucht zwarte zwanen in formatie beleving van beweging die ik gewaar word vleugelslag verplaatsend door de lucht niet te peilen indrukwekkende sensatie…

Koning Voetbal vertoont het vermogen het peil van z'n spel te verhogen met ijspegels, want het zijn schoten van stand, aangezien die zo vorstelijk ogen.…

De Bachelor/Master-verhalen deden ons hoog Unief-peil dalen. De Hogescholen groeien als kolen en zelfs een prins kan het daar halen.…

Inmiddels las ik elk partijprogram, Met aandacht en van achteren naar voren, Wanhopig zoekend waar ik bij wil horen, Soms sneed het hout, soms was het dom gezwam. Alleen ‘Niet Stemmers’ doet haar woord gestand, Daarom wordt zij de grootste van het land.…

langs uitgesleten paden lopen eeuwenoude zielen in vermoeide rijen verdwijnen in het duister van het donkerste zwart in het holst van de nacht diep onder de grond liggen de verborgen geheimen van leven en dood de echo van de geest schreeuwt om verlossing uit de kerker van wanhoop smekende handen reiken naar het onbereikbare genezende…

Hier aan de oever van het stil duistere meer diep in gedachten Fluistert het water uit onpeilbare diepten strelende woorden. Met troost voor de ziel en vredige gedachten voor een nieuw bestaan.…

Afgifte die mijn Stemming op peil Houdt, een wankel Evenwicht brengt In het mensenkind Dat het op eigen Kracht niet redt, Die zonder reddeloos Verloren is, en door Het verlengde ervan De nek wordt omgedraaid…

Samen met de valavond doorkruis ik haar, peil in de diepe poelen naar wat hangende is. De zon was vandaag mild en verlegde de schaduw, ik kon er wel niet bij.…

Wie Rooms gedoopt is, is heus niet verrast, Ook nu niet, ook al heeft de paus van Rome Een bisschop in genade aangenomen Die zegt dat er nooit joden zijn vergast, Want ooit zei de pastoor al in de mis Dat in de kerk de paus onpeilbaar is.…

een streek van haar penseel laat een wereld verdwijnen haar doek laat het heelal in drie dimensies verschijnen geen lijst kan haar onpeilbare diepte begrenzen is zij mens of de godin van onze niet bereikbare wensen…

veel ligt verborgen onder het puin en onder het zand in versteende beelden onpeilbaar diep in de stille oceaan zoveel verborgen in stilte in woorden in hart en ziel zoveel onuitsprekelijk verborgen in jou in mij…

Het stijgt en daalt alsof het zwelt en krimpt Een groei die keihard gaat en overrompelt Waarna het zaakje plotseling verschrompelt En toch weer opgepompt wordt of gepimpt Wat ogenschijnlijk pal staat, blijkt vaak pover (Geldt ook voor heel wat slap gelul daarover)…