Alle inzendingen over Onvermogen

Op eenmaal soms ontwaakt in mij, Wanneer ik 't minst verwachtte, Van schoonheid en van poëzy De wordende gedachte. Een onbepaalde en zoete lust Sluipt hart en aadren binnen, Als werd ik in de droom gekust Door een der Zanggodinnen. Er ruisen tonen om mij heen, En schone vormen zweven In glanzig nevelwaas dooreen, Die mij het hart doen…

Heden ten dage is de spijtbetuiging Opmaat geworden voor het Rechtspreken wat ooit krom was. De aarde, eens verschroeid, Ontvangt, beladen, de loze zaden, Zinloos besproeid. Napalm met nagalm, Hier groeit niets meer. Politiek verziekt staat een minister Plots aan de andere kant, Zijn neus groeit en groeit.…

Soms kunnen we bij leven uit onvermogen niet zeggen wat we zouden willen maar doen dat pas na iemands dood…

wellicht Ooit mensen zijn Geweest, of in Ieder geval mensen Kunnen zijn geweest, Hun lichamen nog Herkenbaar, hun geest Allang afgedwaald Naar gebieden die Zij zelf niet meer Kunnen overzien - En ikzelf dan, Als ik in de spiegel Mijn eigen gezicht Waarneem zie ik dat Ik in alles op hen Lijk - samen gevangen In dit diepe onvermogen…

omgaan met het onmogelijke is in het leven een hels karwei het is vibreren binnen het ongelijke en beperkingen van nature aan je zij uit alle windrichtingen wordt aan je getrokken waarbij het gevoel het verstand overstijgt dan resteren enkel vergruisde brokken waarbij de adem ook nog het stof opzuigt men is verslagen, ontbeert de juiste…

Mijn diepe verdriet is nu mijn onvermogen gelukkig te zijn. Ieder te redden van lijden, dood en verdriet, en onvermogen. Het eenzaam sterven van alle lotgenoten en eigen glorie. Het hele gedoe van de kwijnende massa: "daar schreeuwt iemand!" Het is niet leuk dit leven van totaal onvermogen.…

Draaiend stilstaand onvermogen Tikken beelden in mijn brein Blikken stringent gewogen Draaiend stilstaand onvermogen…

Draaiend stilstaand onvermogen Tikken beelden in mijn brein Gek vergenoegend overwogen Draaiend stilstaand onvermogen…

in de spelonken van mijn geest in duisternis gehuld tussen de stronken van mijn vrees ligt mijn verloren schuld in de kerkers van mijn verlangen in ware droefenis tussen zwak en sterk gevangen ligt mijn vergiffenis in de plooien van mijn geweten in vreemde vorm verbogen tussen ziel en zaligheid vergeten ligt mijn onvermogen…

Zo weinig als men wijn uit netelen kan drukken Zo weinig als de moor* kan bleken zijne huid, Zo weinig als de los* zijn vlekken wissen uit, Zo weinig als men mag* van dorens vijgen plukken, Zo weinig als een steen zich rechten* kan of bukken, Zo weinig als een trom vanzelf slaan geluid, Zo weinig zonder vocht opschieten kan het kruid, Zo weinig…

Rustig willen zijn als onrust je meeneemt naar bergen emotie naar heuvels verlangen. Rustig willen zijn onverschillig voor lof of blaam, voor succes of mislukking. Rustig maar niet onbewogen, geraakt door de ander, bewoond door liefde, uitgedaagd tot vertrouwen.…

Tussen toen en nu, hier en daar, jou en mij, het onvermogen te doorgronden, dat wat ons scheidt.…

Vurig fel likkert 't gevoel Taai traag temt 'd tijd Geluk gedempt in gloeiend goud……

Waarom niet hier een hobo? Hij wist het niet meer had de hele score nu voorzien van golven die wegspoelden, potloodstrepen die maatstrepen wegvraten. Hij wist niet meer dan dat god hem ongenadig was Er klonken in Maiernigg andere vogels er waren andere open ramen en deuren hij werd zelf groter dan zijn vest, zijn pantalon zelfs rende…

( pa ) ik leg mijn handen op uw tere stilte neer bouw van woorden een fundament probeer als een pilaar de breekbaarheid te stutten blijvend een band te smeden tussen het verleden, het heden maar och, hoe speelt uw ongerief weet onzekerheid grip te krijgen op onze kostbare tijd…

Liefste waarom wil ik met woorden iets proberen vast te leggen met zinnen die te weinig zeggen in een aantal dichtakkoorden Het wil maar moelijk gaan bezinken dat liefde niet te vangen is dat het een vreemd verlangen is om haar in woorden vast te klinken Hoe kan ik woorden gaan bevrijden die niet bestaan in mijn gedachten Ik dacht slechts…

zijn kinderogen volgen de sporen van littekens op de vaderrug littekenweefsel een mijnenveld van geweld papa, hoe kwam dat? een ongelukje lieve jongen, domme pech doet het pijn, papa? nee, ik voel niets meer soms een beetje in mijn slaap, domme pech, papa? domme, dikke pech ik doe mijn mooie hemd aan kijk, alles is weg!…

Spelonkologen vonden zeer onvertogen mijn onvermogen…

Mijn onvermogen ze te sturen. Jouw onvermogen ze te vangen. De grootste geheimen van de ziel, Verlangend naar de vrijheid. Verlangend naar bekendheid worden ze gelegd, op de golven van energie. Reizend met het licht, naar jou. maar ze worden niet gezien ze worden niet gevoeld, door jou. Alleen.…

ik hou mij vast aan de reling steeds verder uiteen in onderdelen zwaargewond aan het hoofd woorden rijden zich klem in de korst van mijn keel ze hebben verleerd hoe een vrouw planmatig te bedaren het onvermogen is totaal verdwaasd kijk ik naar hemel en aarde mijn klamme voeten vatten vuur rook verast de kleur van mijn…

we zwegen jij ik lang treinreizen lang bijna voorbij de laatste halte de trein daverde langs wissels te hard te luid we konden het zwijgen niet verdragen we leden voortdurend onder die stilte iemand moest spreken ik jij wie opent zijn mond en zegt het goede woord we bleven zwijgen waar we moesten spreken bang…

het ene na het andere rouwproces gilt in wat eens mijn thuis was alles wacht op een teken van leven ook jij het lawaai neemt toe en toch lijk je op de stilte ik knik dezelfde avond nog en ontvlucht iedere kamer waarin het zicht op mezelf ondraaglijk is…

te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt in barenspijn en weg droomt naar het volgende onvermogen…

Wanneer de geest uitvalt Je het leven niet meer bevatten kan Je herinneringen vage contouren van de werkelijkheid zijn worden Je een lepel ziet En een vork Daas Over de tafel staart Iemand je gemoedstoestand bedaart Terwijl je schreeuwt Om hemel en hel Er is geen herstel Dof wordt het licht in je ogen Het is het totale onvermogen Van je…

jij en ik voelden ons nooit geworteld elkaars taal verstonden we niet hoe lest men de dorst naar rakende woorden onder onze blote voeten schuift schurend los zand konden we elkaar eens van kroon tot wortel spreken…

Het invullen veelal ook het aanvullen van het leven van anderen maskeert doorgaans het voortbestaan van persoonlijk onvermogen zijn eigen leven in te richten!…

vader zit als een blok hout voor de haard ook nu hij met tranen het vuur in staart zie je geen reflexie in zijn ogen maar de frustratie van houterig onvermogen…

Als woorden te pijnlijk zijn om in te wonen dan omhult muziek mijn ziel en laat alle tranen vrij varen in onvermogen van mijn pen al weet ik honderdduizend vragen die ik schrijven kan.…

misschien ziet hij haar worstelend falen of neemt hij - op afstand - er nota van de daadkracht in zijn bloed is broos net zo broos misschien als haar onvermogen om te leven in een te koude winter…

In niets beduidende gesprekjes gevangen Van je; hij zei en zij zei Rollen gespeeld naar eigen onverlangen De wijze, de luisteraar en de lakei Deels alle rollen huizen diep in de ziel Vragen uiten zich naar boven Wie wil ik zijn, wie wil ik zijn Er huist zich steeds meer onvermogen Onvermogen om mij zelf te zijn Maar wie ben ik?…