Alle inzendingen over Onwrikbaar

over velden met blauw bloesemend vlas worden schaduwen van de zonsondergang langer de beek legt de wortels van de oude boom bloot ik denk alles dichtbij weinig is onwrikbaar…

De velden zijn droog een regenboog buigt alleen voor hemels water.…

Na het vertrek van de Romeinen waren we weer eigen baas in oorlog met elkaar De adjudanten grepen de macht eerst de randgebieden daarna het middenland Alleen achter de bergen blijven de bewoners zich nog verzetten verlangend naar een eigen koning zoals ooit zijn zwaard blonk blinkt zijn zwaard onwrikbaar geklemd in de ogen van de…

Een pracht van een kruin een diameter van tien onwrikbaar zijn stam een moeraseik op het plein en nu nou ja een rond punt…

Beklijft het schijnbaar lege Ondefinieerbaar wijkend iets Of is het leeg en inhoudloos Maar qua vorm en in rapporten ontegenzeggelijk aanwezig Een onzichtbare kust Een onwrikbaar hek Een ongebonden uitstulping In een kader wellicht Geen vogel tussen angels en klemmen in carrés van forellenkwekerijen Noch voetafdrukken in het zand…

onwrikbaar kerf jij al je gelijk in jouw levensboom hars drupt als tranen langs de bast, droogt op tot grillige sporen het contact met helend vergeven raak je kwijt…

In dat pakhuis lag alleen nog verstarring opgeslagen in onwrikbare rekken lagen de gereedschappen aan elkaar geklonken en in een hoek stond rechtop een roestige overall met niemand erin. -------------------------------------------- uit: 'Een staanplaats aan zee', 2000.…

Een bultrug zwom bij Texel uit de zee En is daar al een keer of twee gestrand Een Noorse spuitgast ziet een haard in brand Maar staat te kijken naar een dvd Soms ben je van onwrikbaarheid doordrenkt En past alleen de waarheid die je denkt…

De Kerst is koud voorbij of het is raak Het ‘God is Liefde’ wordt weer eens weersproken Er wordt in de onwrikbaarheid gedoken Half Nashville stelt geaardheid aan de kaak Is het dan waar dat mensen God creëren Teneinde zelfreflectie te trotseren?…

de uren in beton gegoten de ziel bevroren tot op het bot onwrikbaar is het ingekapseld hart de handen op de rug gebonden opgesloten in de kale kerker van onaangeraakte uren hoe minder ik beweeg hoe meer ik schrijf hoe meer ik schrijf hoe minder ik weet…

Voor Angenent kreeg het een happy end, Dat ligt onwrikbaar vast in de annalen. Maar ik zie ook dat ze nog steeds niet snappen Nooit voor zo ‘n film de winnaar te verklappen.…

op de dodenakker verdwijnen de ijle fluisterende schimmen tussen stille bomen de jongen een kind nog moet verborgen blijven voor het oog van het volk voor de eer van het land ze krabt met haar nagels over de zinken kist het mes kervend in het eeuwig onwrikbare…

Verbazingwekkend hoe diep die sonde moet zijn gedaald of zou zij in al hun hybris uiteengespat zijn afgedwaald of onwrikbaar vastgeklonken in het eeuwoud roestig wrak waar de duivel hen kwam halen om hen te straffen voor hun dwaling en hun onpeilbaar goddeloze waanzin en hun overmoed?…

aan allen die ook weer zoeken wat wij nooit vonden aan hen die menen te weten wat eerder al bleek niet zo te zijn aan het wit en het zwart als eeuwig goed en kwaad al die in beton gegoten stellingen onwrikbaar aan het firmament met ergens een vlekje zo ongeveer in het midden…

ergens wachten woorden die ik zal schrijven misschien uitspreken er is een zucht het duizelt van binnen waar te beginnen… ik voel me als de specht die hamert op een boom door bijna onwrikbaar hout -- waar is jouw zomergeluk de schikking van bloemen tot een gracieus boeket wat ging er toch fout……

Een rots in 't hart der zee, Die, hoe de branding slaat, Onwrikbaar tegenstaat; Zó zij uw hart in 't kwaad! 2. Eéns effent zich de zee, Eéns wijkt gevaar en nood; En 't loon der deugd is gróot, In leven of in dood!…

in de woeste bezeten kop teistert het spookhuis van zijn kindertijd blokken basalt houden onwrikbaar de wacht onstuimige kleuren spatten uiteen vermengen zich met het wijde water golven slaan in dikke klodders op het strand woeste verfstriemen belagen het doek…

in de woeste, bezeten kop teistert het spookhuis van de kindertijd basaltblokken houden onwrikbaar de wacht aan de dijk onstuimige kleuren spatten uiteen gaan over in het wijde water woeste verfstriemen belagen het doek golven slaan in dikke klodders op het strand alle remmingen kwijt…

de ruimte tussen rotsvast en zoiets als onwrikbaar is broos en dun bezaaid, zodat mijn vage bomen wuiven alsof ze weifelen op de tast, zonder vaste ankerplaats, over straffe zij- en tegenwind, terwijl in de verte gouden even- beelden verstenen als herleefde achtergrond, tot stof, in zekere mate…

Zolang wij hopen en leven mijn lieve schattebout zal ik onwrikbaar trouw steeds mijn liefde geven. Nu steekt het bootje van wal, veel liefde bevat het al. Laat vreugde je doorstromen laat mij je hartje bewonen. Als een gladde waterspiegel, als blinkende morgendauw, met zorgen en ook geluk wil ik altijd leven samen met jou.…

heb ik nog een keus of sta ik tegen de muur een muur onwrikbaar kies ik voor leven of voor een verstard bestaan zonder beweging verdoemd is mijn zijn als ik geen keus zou hebben mijn zijn zinloos wordt…

Vrijwel alle dagen sindsdien stroopt het verleden langzaam zeker mijn huid het zout bijt zich muurvast onwrikbaar op haar naakt vel contact dat van mij dansend op weg naar coïtus terwijl haar tijd geen verlangen meer op haar groot menu heeft staan geen begeerte althans voor een man als deze voor het geven van OPRECHT liefdesenergie…

de stille woorden drijven met de wind als de adem rond vogels strelen zacht het water vloeien samen als kringen onwrikbare glanzende ringen als een liefdeblijk ontwaakt een lelie, zo puur in het vroegste morgenuur lichtstreepjes dromen zich zullen ver van het lommer vandaan als een boog aan de hemel staan * Voor Kerima bij…

Wolken drijven vredig door de purperen hemel Haar wapperende jurk waaide lichtjes boven paardenbloemen Mijn bewondering verstomt als ik onbegaanbare wegen zie Onbewust heb ik nooit acht geslagen op haar kostbare woorden Haar verdwenen licht maakt plaats voor duisternis Ik mis haar onbelemmerde goedheid Ik zit onwrikbaar vast…

schrijf met zwarte verf het korrelige verhaal van jou noch van mij schrijf over het eiland zonder beschutting waar de boot je bracht schrijf niet over het afgesneden zijn van het vasteland schrijf niet over slagregens het gebrek aan een paraplu schrijf niet over liefdeloosheid en onwrikbare dingen schrijf als het niet…

soms vlug van luid naar stil vul ik de overmacht van zwaarbeladen dromen met een gelood zwijgen ik ween naar de maan probeer de nacht te sluiten omdat ik niet altijd het doodgaan begrijp de stad komt naderbij haar geluid breekt mijn nevel open weer vind ik niet meer wat ik gevonden had maar ik ben niet bevreesd haar gewoel onwrikbaar…

onwrikbaar blijf je trouw maar aan de andere kant breek je door verdiep jij je in theorieën wat mensen beweegt waaronder een gelijksvloer ligt is er ruimte deze minor te verbreden niet alleen vanuit het boek des levens maak je tijd vrij het is passen en meten de dichtheid bepaald wat weegt het zwaarst waarop men kan vertrouwen…

Er zit een pad op mijn leven een grote onwrikbare pad die opeet wat ik wil vergeten, opdat de schuld niet ontsnapt. Zo vet en vervuld het verleden, zo nietig de pijn van de dag, b.v. dat ik je lichaam wil strelen, maar niet bewegen kan. Goedenacht.…

In stuivend zand ver overzee zullen wij een rustplaats vinden voor ons geteisterd tweelinghart De wind neemt onze parels mee om ze tot een snoer te binden rond de oesters van de smart Ik krijg antwoord op de vragen over al wat ik niet wist nu jouw wijsheid is bezonken Aan het einde onzer dagen zijn wij als nagels in een kist onwrikbaar…

Bekend is het oude verhaal van de dwaas die een woning op zand had die spoedig een grote puinhoop was maar het huis van de wijze man stond op een betrouwbare rots hield bij storm en onweer stand mijn geloof staat echter op los zand waar keien en kiezels in liggen steeds vraag ik of die stenen zich broederlijk mogen verenen tot een onwrikbare…