Alle inzendingen over Rietstengels

Als een rietstengel zag je hem neerbuigen. Zijn lof verdienen al was het zonder enige plicht. Toch wat ging er achter dit jonge kind schuil. Waren het de mondhoeken die krampachtig trilden? Was het zijn glimlach die zich voordeed als een verborgen gehuil? Hij vreest het antwoord al weer lang te zijn vergeten.…

Rietstengels buigen als onderdanen met de windrichtingen mee.…

de rietstengels slaan de maat van de melodie in de zomerwind…

tussen rietstengels hoor ik jong eendengekwaak - ik draai mijn trouwring…

men hield mij voor een standvastige eik zo'n onschendbare koning der bomen toch mijn hele leven heb ik over de flexibiliteit van een rietstengel liggen dromen…

hij vertelde aan de bomen zong het in de wind geruis van stille dromen alleen aan mij zei hij het niet rietstengels langs de zonnebeek vertelden zijn verhaal wiegend met hun kopjes in elke nog gesproken taal "koning Midas heeft een ezelsoor dat is de waarheid eerlijk hoor"…

Een rietstengel die buigend bijna barst en toch steeds wint. Een golf van woeste droefenis die iets wegspoelt van de diepe duisternis. Want dat vooral is het mooie van het riet in de waan, dat met alle dromen de beelden zich steeds weer oprichten in de zee van het bestaan.…

Ze wuiven de rietstengels langs de oevers de wal,de kant Geen enkele krant heeft erover bericht,de boodschap van generlei waarde? Maar... wat -ter aarde- is dat wel of niet? Het water is in beweging vloeit en vliedt Ongezien wuif ik terug en het riet blijft mij groeten Ze heeft met me de wind mee.…

mijn zomer anders, mooier mens veel meer mens lichaam vol leven zingend hart als een vogel gevoed door licht alles zien alles horen zuiver als de poel met spiegelwolken wiegende rietstengels bestendig in de storm anders veel meer mens gunnende fraaiheid onschatbare tijd…

jouw armen, je lippen spraken loos konden we maar regels uit elkaar schrijven ik bewonderde je hemelse lach, zo fragiel als je, tegenover mij, gebarend over het witte licht praatte en het zwarte paard in teugels gehesen, de einder tegemoet reed dan brak er iets in mij, ontnam een machtig onvermoed bestaan het verlangen naar je vooral die rietstengel…

Een weerbarstige rietstengel voortgestuwd door de slagregens van de schaduwpijn. Die immer beperkend een andere wil wensen op te leggen; maar die de optimist zijn veerkracht niet blijvend kunnen ontzeggen.…

De winter glinstert met ijskristallen vastgeklemd aan rietstengels die geheimzinnig ruisend tinkelend in de wind die dwars door alles blaast. De stilte die zeker komt brengt frisse tinteling aan het gezicht van die wandelaars die de eerste stappen zetten in de maagdelijke sneeuw.…

de witte diamant omsloten als een verlichtend middelpunt gekoesterd in geheimzinnigheid zelfs de wind houdt zijn adem in zodat deze schoonheid ongerimpeld blijft sterren spelen voor publiek dansen op de waterspiegel als ritmische speldenprikjes rond de wachter van de nacht pas als dag dreigt op te lichten applaudisseren omringende rietstengels…

aangemeerd waar geen mens het leven kan verdragen slechts tijd houdt mij hier nog gevangen neergestreken daar waar vogels zelfs ontwijken mensen rietstengels lijken eenzaam deinend in de wind engel, ach, engel was jij niet mens geworden? waar moet ik zoeken dit eiland groeit te snel mens, ach, mens was jij geen engel geworden?…

het naakt van hun lichamen in ruige veren gestoken, met pluimen hoog en warm langs rietstengels omsloten.. in verlangen dichter bij elkaar een plek om samen te schuilen uit de benauwende drukte van de steden valt de nacht bemoedigend snel.. aan de grond stijgt weinig meer dan een sterk gesmoorde opwinding, trillen vleugels na..…

Als een rietstengel zag je hem neerbuigend zijn lof verdienen, als zonder enige plicht. Ten ogenschouw van ieder ander het zich weer energiek had opgericht. Toch wat ging er achter deze jonge onschuld schuil. Waren het de mondhoeken die sierlijk trilden? Was het de glimlach in plaats van een gehuil?…

Waggelend op rimpelingen Het evenwicht verstoord Zit ik met jou Wind in je haar en verliefdheid aan boord Totale verlatenheid en sereen gekwetter Geen beklemmende ogenblikken Zit ik met jou Pijltjes op je hart te mikken Rietstengels knisperen tegen elkaar Kolken geven vaart Zit ik met jou Als puntje op een blauwe kaart Intens genieten…

En aan weerskanten rietstengels, sommigen gebroken. Op een waterlelie zit een kikker in alle rust en een reiger vliegt op zich van de kille leegte bewust. In een weiland koeien die hem na staren. Terwijl in de verte een boer zojuist met zijn hond in een praam aan komt varen.…

Even daar zie ik de geest van Sappho zwaar depressief langs de vloedlijn lopen, haar beeldschone hoofd geknakt als een rietstengel. Sappho's borsten leggen het af tegen de deining van de woeste zee, die alsmaar meer uitschot op inhumane wijze uitkotst als drakenvuurgespuw.…

sloepje over achter de dijk huilt gegroefde huizenbaksteen bosjes nutteloos witte mascara over het bestofte bladerpad de overschaduwde jongen schept zijn pollen vol houdt het omhoog ziet het licht enkel in stukken vallen noemt het water toch bewoog niets dan de zon en ’s nachts roestte alles nog eens vast de metalig ruisende rietstengels…

zie in slingerende beekjes gevallen bladeren passeren eens waren zij de glorie aan de eeuwige moederboom de herfst echter fluistert zacht jij, blad, je bent mooi doch laat al stromend de voorbijganger je eenvoud vereren drijf mee er wordt op je gewacht je zult rietstengels aan kronkelige oevers ontdekken zij wuiven je toe als van…

Hoe de schaduwen van bomen glinsteren of de ranke rietstengels gewoon nog overeind staan en mooi meewuiven met de wind terwijl de zon als een gloeiende lamp schittert en zich verbindt met het gladde wateroppervlak, voel haar warmte kleven op huid.…

Als een ongekende danseres beweegt ze met aandacht voor de omringende pracht, langs oevers vol wuivend gras en trillende rietstengels waar haar brede snavel even rust vindt tussen het groen en zij de geheimen van glooiend landschap in zich opneemt.…

Hij vuurde met zijn geest de liefde van een dichter en heel Spanje beefde, beeft als een rietstengel in een brandend bos. Lorca won door de zalf van engelen, de gebeden van heiligen, de mondkus van God de Vader.…

wegkruipt naar het licht, ik nu met mijn ogen dicht jouw beeld zo stil en vrij al zullen ze ons vinden jij blijft van mij ze zullen ons vinden, vroeg of later als we ons verliezen aan het water, dat kruipt en druipt, verrimpelt verruilt jouw helder beeld voor kringen onder je ogen, nog steeds onbewogen, je haar dat nat gedrapeerd langs rietstengels…

Wanneer zij als een hele mooie danseres oog heeft voor een rijke natuur rondom haar, een fervente wandelaarster die trekt langs de brede oevers van de kronkelende lijn waar zij tussen de wuivende grashalmen en omhoog reikende rietstengels haar brede snavel even kan verbergen.…