Reflecties
Hoe de voorbijkomende wolken met hun rustgevend
geluid weerspiegelen in het water, stuk voor stuk geven zij
prachtige schakeringen van allerlei kleuren terwijl hun vlakken en
bewegingen zich laten meestromen met de golven van stilte en expressie.
Hoe de schaduwen van bomen glinsteren of de ranke
rietstengels gewoon nog overeind staan en mooi meewuiven
met de wind terwijl de zon als een gloeiende lamp schittert en zich
verbindt met het gladde wateroppervlak, voel haar warmte kleven op huid.
Hoe de vogels van allerlei pluimage met hun gestrekte
vleugels de oevers oversteken, een blauwe reiger aan de rand
van het water gekleefd waar haar afdruk dompelt in een wondere wereld
een heldere spiegel beluisterd met lieflijke gezangen en aantrekkelijke gezichten.
Dat zijn allerlei reflecties fascinerend om naar te kijken
en enorm boeiend om te dichten voor rijmregel of te fotograferen
die met hun aangrijpende en ontroerende beelden blijven hangen op een
zacht laagje hersenvlies waar zij worden opgeslagen om nooit meer te vergeten.
Zie ook: http://catherineboone.blogspot.com
Schrijver: CB, 13 oktober 2022
Geplaatst in de categorie: natuur
blijft voor altijd en eeuwig een verhaal zonder einde, zonder einde en begin,
zolang de mens mens is
een onbeduidend korreltje zout op de plooirok van het universele heelal
een minuscuul wolkewietje die af en toe op visite uit de hemel naar het aardrijkmensdom nederdaalt om de mens een hand te reiken...
kijk zegt witte wolkewietje, kijk maar goed, ik ben de weg...
en wee degeen die mijn hand raakt, hij of zij is zo gezien,
ik ben een zucht van de ziedende zee, ik ben geen brahman, o god, welnee,
ik ben veel kleiner en heel bescheiden,
ik ben de god in uw gedichten...
deus sive natura, god in de hemelboog van de natuur...