Alle inzendingen over VOCHTIG

je legt een warm en vochtig hoopje in mijn arm en noemt me oma ik zie je evenbeeld zingend de wereld veroveren even later kruipt ze naast me in het grote bed en vleit: mijn grote oma en dat klinkt plots als het liefste wat ooit iemand tegen me zei…

Regen raakt je trieste gezicht waardoor tranen versmelten schouders zakken langzaam in en passen gaan steeds trager de wanhoop in jouw ogen leest verdriet, pijn en eenzaamheid steeds verder loop jij uit mijn tijd en slentert door de dagen de regensluier verbloemt het silhouet en ik teken je grijs en grauw, al zien mijn ogen alle kleuren…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…

ik dacht woorden te scoren zag zonnen bloeien in de kleuren van hiernaast daar waar ook hun schaduwen contrasteerden in de al lang gedroogde grijze nevels van de nacht…

Deze nacht Vochtig zwoel Brandende liefde Tongen strelend Ritme zoekend Deze nacht Vochtig zwoel Kreunend genot Vingers strelend Plagend voelen Deze nacht Vochtig zwoel Uitdagende ogen Wilde passie Naakte oase Deze nacht Vochtig zwoel Brandende liefde Smeltend ineen Druppelend vocht Voldane zucht...…

in vochtig bedje rillen vroege slaplantjes van late nachtvorst.…

Vochtgevoelige; wellicht dringt het tot u door, merk ik droogjes op…

Drijvend de nacht in zoemt de ventilator zacht klatert water nat.…

Het vochtige teken Der stortende beken Rijst boven ons hoofd. Nu zinken de stralen Waar heuvels dalen Door wierden gestoofd. De snelheid der stromen Begint te verlomen, In ’t vallen gestuit Door schuivende korsten, Die de oevers doen dorsten Met telgjens en kruid.…

't Bleef die dag somber zei de weerman op tv, de mist zo dicht, 't was bijna regen. Ik schreed met het doorweekte volk mee, geen woord teveel, er werd vooral gezwegen. Op 't kerkhof begraaft men niet overdekt, Bij regen houden de dames de parapluies omhoog, met het vocht dat uit de herenhoeden lekt blijft op een begrafenis niet veel droog…

Een breed wit meer van nevelig koud zweet uit slapende spoken doorzichtige zeiltjes zonder boot of mast zweven wiegend in wijde kringen rond mijden angstvallig het diepe midden waar een eenzame boom schuilt kaal _ plomp _ gedrongen... zijn bultige stam streng als een ridderburcht torst knoestige takken de stramme kroon vat stijgende…

De zachtgrijze as op de vochtige aarde De tranen in mij…

Hoe gaaf nog en hoe glad hoe knap het kleeft dat vochtig lindenblad…

Vochtig en wild, als rozen in de wind. Vochtig en bleek, als roze na de regen. Is het gelaat dat om hen heeft gezwegen. En huiverend in de morgenwind. Droefenis naast zich op de peluw vindt.…

golven rollen uit vochtig tongend de branding zilt kussend het strand…

Vrolijk huppelt ze Tussen de bloemen Haar voeten vochtig Door de druppels Van het natte gras…

Zolang het leem maar vochtig is, past het zich gewillig aan, het voegt zich naar de vorm, zolang zijn handen gaan. De mens is als dit vochtig leem, de Grote Pottenbakker vormt het, zolang het leven in zich heeft. Hij wil het vormen, zo hij dat zelf graag heeft.…

Het was een explosie wat naschokken en daarna niets dan een tijdloos zweven in de vochtige warmte van jouw zachte schoot…

jouw vochtig rood komt altijd in mijn dromen…

Het vochtige bos is weer vol vliegenzwammen: lief'lijke kleuren. Waarom moet dit sprookjeskleed gevreesd venijn bedekken?…

de witte stilte kraakt en raakt het lichaam van mensen in de mist vochtig klam in koude pijn huivert het onzichtbaar zijn…

een vochtige deken verblindt het zicht van polder en lucht ganzen verdoezelen hun vlucht in doffe klanken verzonken leegte…

In de schaamteloze tijd beleden wij onze berouwvolle zonde zonder woorden wij nestelden ons schuldloos in de zachte, vochtige flanken van een fonkelende nacht wij dronken en lachten moordden en verkrachtten zongen en vonden vochtig onze monden Sodom en Gomorra naakt stortte ik naar beneden in een oeverloze, bodemloze droom jou…

voel de zachtheid van je haren, het kippenvelervaren als mijn vinger met je oren speelt je wordt verlegen als mijn handen langs je lange spieren voelen naar het kloppen van je hart het lichte trekken van de spanning in je lijf de onderdrukte lach die je nerveusiteit bevrijdt je rondingen zijn lief subtiel in maatloos voelen vochtig…

ik zag het warme welkom in je ogen je stem zong en je lippen openden in vochtig rood ik hoorde geen woorden maar danste naar binnen was gek op je lijf en dolde je zinnen lichamen woelden handen kroelden in honger en dorst ik rustte uit met jou op mijn borst maar je verdween ik had geen oog voor je geest, koos voor je lijf…

ochtendnevel zacht en koel vochtig veebont in witte uren flarden zweven de tijd voorbij langs bomen gras en grond de toekomst in een vochtig glas het is ondoorzichtige huid in verhulde openheid een zwevende dans een overduidelijke kans op liefde en hoop in de bedauwde ochtendglans zweeft daar in nevelen door dalen en heuvels…

Terwijl ik me Te rusten leg in Het huis van mijn Dromen treed ik Een ruimte binnen Waarin het ruikt Naar vochtig linnen Verdrogende inkt En eindeloos heimwee…

ledigheid is de nog vochtig zojuist gestucte muur en wellicht daarom wel zó kenmerkend voor het gevoel van leemte ledigheid is ook de ruimte die zo moeilijk is te verwarmen…

koppels hebben hun dag genoten ik wandel verder in het vochtige gras adem diep deze zomeravond mijmerend hoe het vroeger was me aan dit prachtige landschap lavend…

De warmte van de zon nog voelbaar noten, bessen, nieuwe appeloogst peertjes in kaneel en wijn zoete geuren van vochtig hout oogstrelende kleuren... oktobergoud…