Alle inzendingen over Verschiet

kleur laat ik achter Als een bloedspoor op alles Ik heb dit eerder gedaan Zo heb ik de ogen gemaakt Waarmee jij me nu zien kunt En het water waarin jij bent geboren Een vis van een ding, zonder armen en benen Tot de ochtend waarop je aan land kroop Waar de natuur voor je klaar lag Tot de middag waarin je rechtop stond Met de avond in het verschiet…

In de toekomst is nu niet te kijken maar ze is vandaag tastbaar te maken harde kansen roepen van de daken kom! kom nu hier je leven verrijken blinde ballen worden aangeboden voor het kennen van de speelse goden moet ik spelen om vandaag te winnen of is het beter op tijd te gokken wachten leert maar heeft het lot voltrokken zeker lang voordat…

zag je hand in het donker langzaam verdwijnen je armzwaai lichtte nog even op toen de auto ging rijden terug in de hal van het huis ontbrak er een schaduw de kamer was leeg in het gevoelloze schijnsel van lampen keek naar de klok die zonder te leven de tijd weg leek te geven een doelloze avond in het verschiet zonder jou…

Nu is dan ’t ogenblik gekomen, Dat we aan de nieuwe morgen staan, En de waranden opengaan, Die en alzijdig, onzer dromen, - Dat liefdes ongestoord verschiet Rondom ons ligt, - en anders niet.…

het wordt later ik voel dat met mijn ogen ik word later verder weg van ritme dat thans over mijn tijd is gebogen meer en meer drijf ik mee op voorbijgaand water mijn tijd heeft minder haast toch is het alsof ik sneller ren naar later, naar eindeloosheid word gezogen het is al maar vaker groen een groeiend kind het kind dat allengs…

eenzaamheid kleurt niet dieper dan jouw wangen die verschieten bij het geven van lichte vleierij daarna gaat ze weer op in de massa alsof ze nooit eerder was…

ik verlies de blik in je ogen ze dwalen ook verder af niet dat ze naar de einder worden gezogen ze hellen eerder over naar de nacht helder daglicht schijnt bedrogen de warmte van de zon trekt verder de herfst is thans uitzonderlijk stil gevoel ebt weg, is minder zacht en het strand verdubbelt het zand de zee droogt langzaam uit meeuwen…

Grijze torens staan als horens van de neergevleide stad, en ik peize welke wijze ritselt in het popelblad. ‘k Wou wel gâren op mijn snaren wat daar doemt uit nevelrag, en te noene boven ’t groen zingzoemt in de zomerdag.…

dat stukje twijfel naast het weten die traan nog telkens naast de lach het niet kunnen bevatten toch ook glashelder soms struikelen naast de krachtige stap de melancholie naast de luchthartigheid - misschien mezelf wat minder prangen blijven vertrouwen blijven verlangen naar……

valse klanken laten oren trillen ogen springen, zien in duplo maar een hand uit de hoogte strooit zichtbare stralen een opvallend lied klinkt brengt volheid in leegte je komt weer in balans de tijd zal alles beter maken het leven zelf, de vreugde zal je blikveld met al zijn pracht raken…

stel je zou zelf kunnen kiezen wat te stoppen in 't verschiet zelf bepalen wat er in komt en bovenal wat niet vooraf al bepalen hoe je levensloop zal zijn geen verdriet geen tegenslagen geen ziekte en geen pijn geen fout om van te leren geen keuze meer verkeerd weg met zorgen weg met twijfel weg met alles wat je deert weg met…

't Wordt al sterre dat men ziet in dat hoog en blauw verschiet daar, blijde sterren, anders niet, in dat hoog en blauw verschiet. 't Wordt hier altijd al verdriet, van dat oud en zwart verdriet daar, 't wordt hier altijd anders niet als dat oud en zwart verdriet.…

Ergens in het reeds dichtbije verschiet zal onze zomer een strenge winter zijn Dan blaast een koude wind door ’t riet dan is er slechts winterse zonneschijn Ergens in het reeds dichtbije verschiet zal het voorjaar een rillerig najaar zijn Van zoveel najaarsstormen doelgebied want ons land ligt exact in de vuurlijn Ergens in het reeds…

laat in de zomer zoent de herfst de bladeren kleuren verschieten…

Een dag in 't verschiet.…

En wat de toekomst ook zal brengen we weten al die dingen nog niet kijken niet verder dan de horizon daarachter ligt ons toekomst in 't verschiet.…

kleuren verschieten als dromen verschralen zoals de zon vertraagd gaat zakken om de schaduw weer op te halen niet dat de kou dan toe zal slaan of de blik zich verengt neen, de uren schrijden voort dag en nacht raken weer stilaan vermengd opdat het leven weer tot het alledaagse behoort…

ik ken een aantal heerlijke karakteristieken van jou die maken je al meteen een uiterst begerenswaardige vrouw de manier waarop jij je door het leven begeeft kleurt alles met lente en laat ieder weer voelen dat die echt leeft zelfs het licht verschiet als jij in dialoog iets opmerkelijks ziet door dit intens samenzijn ontstaat een…

belofte van ontluikend groen in allerlei schakeringen ik heb trek het wordt tijd voor prikkelende lente-uitjes…

. -------------------------- uit: 'Verschiet', 2001.…

woorden las kwam ‘t einde stap voor stap naderbij In het duister taste een hand naar mij die stil in ‘t dodende duister schuilde In het donker kwam de dood naderbij en hij vroeg mij waarom ik zo huilde Zonder woord verstond hij mijn hart wijl ‘t weende van oneindig verdriet Zacht verdreef de dood al mijn smart en duwde mij in het tijdloos verschiet…

De berk treurt naast de wilg beroofd van hun laatste bladeren die langzaam liggen te vergaan tot humus voor het nieuwe jaar dat teert op oude resten Maar het gloren van het begin van wellicht een nieuwe lente ligt nog ver in het verschiet terwijl de ene bijna-dode voorrang vraagt boven de andere Niemand zei dat het makkelijk was maar…

voor mij verglijdt de horizon en jij in lagen trillend wit mijn kleur verschiet de lust vergiet in heftig samenzijn uiteengespat in dol vergeten hoe het was de smaak van overgaaf de hitte is nu weggeëbd ik kleum van kou verschiet tot grauw en weer verglijden horizon en jij gescheiden zijn we vrij…

voor mij verglijdt de horizon en jij in lagen trillend wit mijn kleur verschiet de lust vergiet in heftig samenzijn uiteengespat in dol vergeten hoe het was de smaak van overgaaf de hitte is nu weggeëbd ik kleum van kou verschiet tot grauw en weer verglijden horizon en jij gescheiden zijn we vrij…

vergeef me al mijn liefdes ze lagen in het verschiet doch, om hen kon ik niet wenen want om jóu had ik verdriet…

de ‘t’ staat voor ‘toekomst’ de tijd in ’t verschiet maar zó vanzelfsprekend – weet je is de toekomst niet daarom pluk de dag soms met een traan als ’t kan met een lach maar lééf de ‘t’ staat voor ‘toekomst’ de tijd in ’t verschiet lééf dus je leven – jou in liefde gegeven lééf – hier en nú van harte…

Muzikale vertelling eenzame uren fluit ik Vivaldi - liefde in eeuwig verschiet…

Huilen wil ik Toch komen de Tranen niet M'n bovenkamer Overlopend van Gestold verdriet Zie je nu Mijn tranen niet Wie weet blijven Ze naamloos liggen In 't verschiet…

Helaas weet ik best wat me staat te wachten Iets dat ik hier niet in details beschrijf Het zakt méér uit, mijn seniorenlijf Toch wil ik eigen hangvlees niet verachten Ik stel mezelf dus vaak gerust, zeg luid: Toe Inge, zak maar lekker onderuit!…

De Kameleons Verschieten in aangepaste kleur In gebruik graag aangenomen Profileren zij zich ongemoeid Voorspiegelend oude dromen En verzekerd van het volgen Van de massa in sluimerstand Hebben zij niets en alles gemeen Geven zij grinnikend elkaar de hand Blauwe zetels vier jaren dik beloond Kleur verschietend progressieve gedachten…