Alle inzendingen over Verstilde lezeres

(bij 'Liggend naakt' van Isaac Israëls) Na een wilde vrijpartij ligt Sjaantje van Ingen uit te rusten op haar bed, terwijl haar minnaar Isaac zijn schildersezel heeft gepakt en haar beeldschone lichaam probeert te vangen in verf. Met haar rechterarm ondersteunt zij haar hoofd, waarmee ze is weggedoken in een pittige roman en haar linkerborst…

Haar leesbril op kijkt zij naar buiten. Zij hoort de Noordzee en zijn ruis. Zij leest het landschap rond het huis. Slagveld van spetters op de ruiten.…

Ik, schreef de dichter in zijn gedicht zonder te beseffen dat er lezers zijn die er klakkeloos van uitgaan dat hij zijn eigen hoofdpersoon is Ieder heeft een rol te spelen - een schrijver evenals een lezer Ik beval, schreef hij dus over haar maar een lezeres uit Gent sprak hem bestraffend toe: dat kan niet, je bent een vent…

Nadat hij was weggegaan, Begon de wind te loeien beukte het huis, Gromde de schoorsteen. En ik dacht: De wind zal tegen hem brullen als een leeuw. Hij zal de weg verfoeien. Zeven mijlen verder en niet meer zullen de lippen verkleumd zijn die ik zo verhit kuste, Vergeefs want een kus warmt maar een keer. Langer had ik moeten kussen…

mijn hand al gerimpeld, het vel dat wel mijn hand dus strekt zich uit over de stilte sneeuw, een onzichtbaar dik tapijt helder wit geweven haast glanzend sluipt op tegen een licht glooiende heuvel mijn korte vingers begeleiden de opgaande lijn in de vallende rust naar de verte toe zelfs mijn denken, mijn denken, vraag…

Zij knikte verstild zijn afwezigheid zo groot de houtkachel dood de tafel anders daar viel geen nutteloos woord…

ik verblijf vandaag in een cel niet dat deuren gesloten waren of dat er iets is met de voordeurbel neen, zit de ganse dag met gesloten ogen vanuit mijn stoel te staren het is zo'n dag waar het leven niet wil waar niets er toe doet of misschien wel maar in en buiten mijzelf blijft het stil het is een verdichting waarover ik vertel vaak…

een nieuwe dag begint het licht is nu zacht alles is nog verstild blauwgrijs, ginds in de verte een silhouet van geboomte langzaam aan roert zich leven een vogel zingt een lied zomerrozen geuren de zon wint aan kracht…

de stilte, naakt de stilte laakt het haakt losgeslagen gedachten zij lijken uitgebraakt mijn oren zijn dichtgemaakt de wereld is toegedaan de tong verzaakt en likt een verre maan de wonden ongebonden een zin, reeds ongeschreven in lucht opgegaan gaat hene naar deze of gene met gesloten monden waar enkel lippen ronden de stilte…

Welkom lezer en lezeres, graag maak ik van de gelegenheid gebruik - om misverstanden te voorkomen en elke twijfel weg te nemen - dat mij tot op heden geen klachten, verwijten of insinuaties ter ore zijn gekomen. Edoch.....…

Geen traan rest ons, om nu nog te verspillen; In deze ene nacht, geleefd voor een eeuwigheid; De wind die zacht en speels, ons beider hoofden streelt; En de aarde, de maan en tijd, staan voor ons heel even stil.…

Verzilverd hebben we je zachte lach je milde staren in brons gegoten het stokkend hart voorgoed omsloten en strijden nog mijmerend jouw slag Wat is verliezen of gewin in de leegte van verstilde uren zelfs de balsem kan het schuren niet verzachten in ons gezin Zo onraakbaar dichtbij zo tastbaar ver weg altijd die echo als ik zeg waar…

Het water slaapt. Vredig en sereen kadert het haar grenzen. Ze spiegelt hemelblauw in licht bewegen, schittert en verdiept zich zonder reden, met alleen een klein verdwarrelt licht geruis.. Het water zingt. Zachtjes, wat alleen, het zwijgen horen kan. En wie, het echt nog wil.. Stil.. Krakend, onbedaarlijk, stil. Zo vlijt de winter…

Bekend in deze stad in dit oord wijd en zijd Zijn arbeid verstild zijn bewegingen verstomd Hij, ambachtsman stokstijf beeld van ooit....... van toentertijd.…

Onder de gordel kan het soms verkeren Schikt elke lezeres zich naar hun luimen? Je zegt niet alle dagen ja en amen Als je echt sterk wilt staan doe je het samen Want zeg nou zelf, 't is vaak niet om te pruimen!…

Versteende stilte zo dichtbij Zo veraf Als er zulke mooie versteende momenten, successen Zijn als ook de historie verstild, versteend Zonder rustiek “zijn”, zonder universeel weten… Energie als verlaten straten, als verstilde dagen, als verstilde ….. ego’s…

Gebroken mens Gedroogde traan Jouw wereld weent Je wens vergaan Getergde hart Verstilde snik Jouw heden huilt Je smart verstikt Dolende geest verloren vond Jouw leven lijdt Het meest gewond…

Verstild verdriet is mijn mond die schreeuwt maar niemand hoort ogen die verdrinken maar niemand ziet hart dat niet wil weten maar onmogelijk kan en stil, stiller, het stilst als ik aan de liefde denk.…

en dan plots verstild bestaan vlinder zonder vleugels leven als op een foto bevroren beweging een stilleven…

is zo'n moment dat de klokken even stilstaan dat alle bomen hun bladeren verliezen dat kinderen wenen en niet buiten gaan spelen het is zo'n moment dat niemand weet hoe het te stoppen de bodem is drijfzand je grijpt je geliefde bij de hand drukt hem stevig vast maar hij lijkt weg te glippen het is zo'n moment dat de wereld verstild…

Een lange stille laan, een sneeuw verlichte weg de bomen, de oud geworden dromen, het water, bevroren rimpels verstillen tijd, ingeblazen door de wind, nergens enig geluid, het is een wondere wereld die me omsluit, het bruisend bloed dat het hart van de aarde omsluit en wat uit mijn verdoving wekt, de zintuigen gescherpt op de…

Omdat stilte van nature oorverdovend is, kun je hier geluiden voelen. Kleuren kun je zuiver horen. Gedachten kun je in het water, rimpelloos gespiegeld zien. Hier, aan het rimpelende water, besef ik hoe ik vrijer leven kan. Zoals een speelse kat die jaagt. Of het spinnen van een oude kater.…

gevangen in een kubus met muren van ijs bevroren bevroren verstijfd liggend alles horend verstild verstilde woede en verdriet geen woorden meer verstopt verstopt in die ijskubus wanhopig vechtend…

Winter 96/97 Ik weet het nog heel goed Ik stond voor het raam Keek naar buiten IJsbloemen op de ruiten De wereld verstild bevroren Mijn gevoel verstild Mijn hart bevroren De leegte die jij naliet Ik was verloren…

O lezer van dit dicht Of lezeres, wellicht Toon eens uw waar gezicht Al is het niet verplicht Bied eens úw vergezicht Op wat ter tafel ligt Wie weet is 't van uw nicht Met defect achterlicht Hoe teder, zo'n lief wicht Die daaglijks een gedicht Schreef, als haar burgerplicht Als een Nienke van Hicht Die regels schreef, gericht…

De echo verdwijnt in een verstild niemendal door holle woorden.…

Verstild, gelaten Wacht een versteend dodenbos Op begeestering…

verstilde woorden wachten onder flinterdun ijslaagje op dooi…

ronddolend gevaar in verstilde kwetsbaarheid tijd voor bezinning…

lelies van Monet in dromerige tinten verstilde schoonheid …