Netgedichten

netgedicht (nr. 5.567):

Verstild

Verzilverd hebben we je zachte lach
je milde staren in brons gegoten
het stokkend hart voorgoed omsloten
en strijden nog mijmerend jouw slag

Wat is verliezen of gewin
in de leegte van verstilde uren
zelfs de balsem kan het schuren
niet verzachten in ons gezin

Zo onraakbaar dichtbij
zo tastbaar ver weg
altijd die echo als ik zeg
waar ben jij, waar ben jij ?

Jij verschuilt je nog het meest
in het voorwaarts en in wat is geweest.