Alle inzendingen over Wedergeboorte

Blij is de wedergeboorte Zonnig wellicht de nieuwe toekomst Zorgzaam is het te beleven heden Sombere tijden zijn altijd rood Grauwgrijs is mistig in het verleden Fluweelzwart geeft rust, nimmer dood Groen geeft in stilte hoop Blij is wedergeboorte…

wetend dat hij nooit twijfelde aan zijn wedergeboorte wist ik pas dat hij er zeker van was toen ik op zijn graf het bordje zag "ben zo terug"…

. de dag van gister draag ik aldoor mee soms kent zij zwaarte doch steeds meer het wezen van de liefde. zo bedoeld is. dan verschijnt vaak gelijk een nieuw uitzicht, weliswaar op de fundamenten van de oudheid; opgebouwd, uiteengevallen. maar de zon vertelt nu dat wat was, nu nodig is, voor een gerijpte geboorte ja, ik ben weer even de zwaan…

Wij stonden aan de rand van een groot zwart gat waarin alles verdwijnt en hoopten opnieuw geboren te worden redenloos Jij hield mijn hand vast voor een veilig gevoel om mij ervan te verzekeren dat jij mij nodig had Jij wist zeker dat jij niet als ik zou willen reïncarneren Er was een kans, zoals een dag in het leven van…

de stilte is gestorven aan prille woorden zwijgende strakke lippen ontdooiden aangeraakt door de echo van zachte golven die de duwende lucht ontkooiden een nieuwe schepping werd onstuitbaar verworven bevroren in diepe levensaders verstokt in lijfelijk gelid waar een moedeloos verloren gemoed de keel vernauwde door een hart dat bloedt…

in het landschap van de zachte huid ontwaart voor mij nieuw leven de bast van de oude blauwe eik opent zich als een jonge maagd om zonlicht smachtend te verweven met een roep die om bevruchting vraagt en doet niet anders dan wordt opgedragen door de ringen van zijn bestaand verleden maar zich ook opent voor geleedpotigen…

Tomeloos neemt zij deel aan het geheel Jong levenslustig als zij is Versmolten in het nu Mateloos jong Onoplettend danst zij voort In de stroom met trots Dan spat zij uiteen Op de rots Verhit keert zij in de moederschoot Wacht op haar wedergeboorte Om weer deel te nemen in Die blijde stroming…

Ik wil mij niet herinneren wanneer het zwaard me treft en ik onthoofd in het licht verdwaal * zoals het vuur me bestrijkt als de sterren naar me staren en ik onnoemelijk nog veel lijd van die voorbije jaren kan ik pas loslaten als het duister me omringt en schaduwen één zijn met mijn gedachten ? of is de dood het streven waar mens…

Baarlijke geluiden doen het wisselvallig maanlicht het wilde spel van wind en golven rimpels plooien in het oude gezicht de zomerse geuren doen het denken verblijden geeft kleur aan ogen van wolken en regen wedergeboorte van een stoffig bestaan…

Ik behoor tot het deel der mensen die nimmer de aardse top zal bereiken aanvankelijk maatschappelijk opgestoomd naar zekere hoogte achter onbewuste wensen Met strevende drijfveren en standvastig naar een naïeve verte blijven kijken waar nochtans de werkelijkheid de waarheid toonde en dat ik stilaan mijn ziele doelen diende te ijken Het…

Ik hield ooit mijn gevoel verborgen, ik liet nooit zien hoe ik echt was. Mijn hart liet ik nooit spreken, en mijn tranen hield ik binnen. Ik ging gebukt onder mijn zorgen, zonder dat je het in mijn ogen las. Mijn hart liet ik zo vaak breken, en de pijn kon ik niet overwinnen. Mijn verdriet verschool zich achter een lach, tegen beter weten…

Terug naar de baarmoeder Dat zou moeten kunnen naar het moment van conceptie Dan de eerst aangekomen zaadcel alsnog de nek omdraaien om de tweede in de honger naar bevruchting een faire kans te geven Zou het leven dan te dragen zijn?…

Hoe naïef je naam Chinees te laten klinken. Daarmee zet je ze wel erg eenvoudig op het spoor. 'Spleetogen' mogen ze gerust heten nu elke zachtheid werd vergeten, ze je zonder mededogen villen, omdat ze geld om te vergokken willen. Ze dragen het mes tussen de tanden. Je zal wel in het eten gaan of in zo'n poedertje belanden om pikken…

eerst verpopt en verstopt koud in donker dan opeens vlinder je warm in licht als nectar…

Zacht schuift de zon langs de einder heen zacht schaduwen warmtestrepen over de tijdslijn heen kind als zon en schaduw grenzeloze vreugde geen blok meer aan mijn been zo schuift de zon schaduwstrepen door de tijd zo brandt zij door de jaren heen denkend aan de tijd lichtend lief kind van de eeuwigheid.…

Wie, zoals ooit de wijzen Getroffen door een licht Niets anders kan dan reizen Met steeds dat licht in zicht Symbool van ’t nieuwe leven Waar men zo lang op wacht De som van al ons streven Die vreest niet meer de nacht Ze ziet al glans en kleuren Vanuit de dageraad Die alles op gaat fleuren En opstaat tegen haat Haar pijn geeft pit en zin…

van de vers ontloken sneeuwklokjes rol ik zomaar in de kro die ik kus met beide handen gooi ik wolken over naar degene die ze vangen wil tot dat er één uit elkaar ploft rond zwevend op kleine waterdruppels waarmee de aarde besprenkeld wordt die onuitputtelijk lijkt tovert zij wederom de lente tevoorschijn waar ik ieder jaar weer opnieuw…

(V)luchtig gefladder op golven van lentewind Tere flits in kleur.…

Mocht ik eens herboren worden zou ik een vlinder willen zijn een mooie dagpauwoog met vleugeltjes ragfijn die van hier naar ginder vloog en bloemlezingen houdt daarvoor ben ik te oud of als een fraaie bloem die ’s morgens open springt heerlijk geurt, mijn dagen kleurt en tegelijk een lijster zingt want heden op mijn oude dag is mijn…

Er worden nieuwe dromen geboren harnassen uitgetrokken, slaven ontketend onder zwijgzame metaforen tillen handen voorzichtig zand van een in de zon gelegen strand terwijl een vogel het licht nadert en ik ga naar de frisse rivieren achter je mooie blauwe ogen Ik luister naar de ontroerende echo in je hemelse oren klinkt een fluistertoon…

in de strohand van het nieuwe land van kraakheldere skeletten ontmoet mij… kwetsbaar in het hart van wedergeboorte…

Voor het op de site stond, was 't een goed idee Symbool van de wedergeboorte, de scarabee Nauwelijks of níet lezen, lekker snel klaar Het ene na het andere werk, becijferd door de Standaard een 4-beoordelaar Dat is nou wat je noemt: jalousie de métier…

Gaat niet droef bij over-lijden De huid past stroef -in hemelsnaam- de ruches aan een klam geweten Verpakt tot zondaar’s lentegoed…

Eens verscheen sereen voor mijn oog, een wit gewaad en innerlijk bewoog een ganse stad, de bouw van mijn hart Nu wist ik wat mij stond te wachten… Geduchtig, bedeeld, verdeeld zijn de vragen Ik richt mijn slagen aan ‘t witte gelaat Doch deze deelt mede alle spraak te staken Het neemt mij mee naar ‘t Noorden –en op! Het luchtruim oneindig…

bewust breek ik de avond bang dat het zwijgen van de merels de tijd vertraagt in onbewogen ogen en kou doet kruipen in huiverhaar van de schoonste scherven lijm ik mijzelf merels en meer dicht de nacht wanneer de maan de torenhaan raakt en stap naakt uit dit stilleven…

de klei dampt zuchten der gestorven stronken het is heiig een beslagen spiegel over het veld als een deken waar iets broeit maar de dood nog even duidelijk is als wedergeboorte alleen een diep invoelend mensenhart of dierenoog ervaart de spanning van de toekomst in het nog onwelriekend zwart getint tapijt…

er waren vogels met veren van dreiging uitzichten die alleen jij hebt gezien er waren oceanen van wachten stromen van het leven die je bewogen er waren kersenbloesems van leven dood en wedergeboorte er is graniet er is goud smelten en bevriezen er is binnen- er is buitensluiten licht tussen de bomen er is je ziel alles wat je bent…

De wedergeboorte van Jezus Christus. Je kunt dan opnieuw beginnen. Een paasfeest voor allen. Helaas in de wereld, is dat niet atijd zo.. De oorlogen en ruzies maken het bijzonder lastig, om Pasen te vieren op deze aarde. Paasfeest, hopelijk met oog voor een ander, die liefde en gezelligheid nodig heeft.…

Velden zonder eind doch met kraters en vluchtende meeuwen ontnemen het zicht aan getemde vatbaarheden die eens gerangschikt mij de weg wezen tussen hoge struiken met spreekwoordelijke doornen nu snijd ik me aan filmloze stunts waar zwarte klavers de toekomst lijken te omheinen van een wedergeboorte in een schoot die ik zonder liefde mag…

de laatste keer, keer omme wanhopig verheugt de tijdskromme zich op wedergeboorte, opleving dit lijden is over, kijkt terug in onverwachte tover ontsloten poort, onaardse beving jonger dan de dood kan men niet sterven immer weer de weg die wijst naar nieuw leven, krijst, jonger dan de dood zal men erven…