Alle inzendingen over Zwaar verwond

zij woonde op verstoorde grond tussen klaproos en papaver hier was ooit de aarde zwaar verwond door gevechten en kanongedaver en in de nachten ging ze zoekend rond naar wie nog steeds op wacht stond of met open ogen in een loopgraaf lag te staren zij nam ze allen bij de hand en heeft hen naar de overkant gevaren…

Dan, zo plots, scheurt het zwerk een vloed van vroege en late regen modderstromen van duivels werk vegen mij van ingeslagen wegen tastend naar duizend aardse zaken een reddingsboei in ‘t kolkend vat verlangend om jouw hand te raken zinkend, verdrinkend, en wetend dat ik zwaar verwond beleven zal - in groei gebroken, arm en naakt - toch…

verwonden Staak je een lange, stille tocht…

verwond En het kopje Wat mij zegt Mijn zorgen om haar Waren terecht Nu huil ik Het is te laat Want wat ik lees: *overleden in maart*…

Terwijl ik onder de oude motorkap van mijn gestroomlijnde Bugatti keek, beten talloze gifslangen in mijn nek, gezicht en armen. Hijgend naar adem dook ik onder mijn anders zo trouwe automobiel, maar een krokodil beet in mijn opgezette wangen, die als drab ten prooi viel aan een doolziel, met rode oogjes giftig en klein. Tenslotte, en dat…

Ze verwond zich, tot bijna op het bot, heeft echter niet in de gaten dat ze niet de enige is die hierdoor pijn lijdt. Haar omgeving staat machteloos aan de kant, het is een schreeuw om hulp, die eindelijk wordt gehoord. De hoop dat de behandeling zal slagen mag niet de grond in worden geboord, want dan is de schade niet te overzien!…

Zonder wrok verlaat ik het huis, te lang gedragen, te zwaar, mijn eigen kruis. Zonder haat, terugblik op een onstuimige tijd, was mezelf helemaal kwijt. Uiteindelijk weer gevonden, zal mij nooit meer laten verwonden.…

oneindig zwaar…

oneindig zwaar…

Dan wordt het nacht, de laatste zware plank. Het einde van m’n bovengrondse dagen, een feestdag voor de wezens die gaan knagen. Resteren zullen knekels: lelieblank. En wee degenen die mij moeten dragen. Zij zullen niet beladen zijn met dank. De dode in de kist, beslist niet slank, zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen.…

Het is zwaar maar waar haal je toch de kracht vandaan Je vechtlust en heel veel rust De strijd tegen de tijd Elke dag soms een lach soms een traan laat maar gaan Ik bewonder je BIJZONDER.....…

als zonden zwaar weegt ieder jaar van spijt je oude stoel staart leeg en koel verwijt ik wil mijn leven in verhalen geweven kwijt stem zonder kracht verdwaalt in de nacht van andere tijd…

bij iedere toets wordt mijn muziek weer zwaarder de toon weer dieper het verdriet weer zo dat er geen mens is die ook maar bevatten kan waar in mijn instrument de pijn verborgen zit…

verlies drukt door de dagen bepaalt opnieuw het zwaar gevoel wrok weegt niet meer nog wel de wroeging alleen nog jij zou mij weer kunnen leren hoe alles los te laten hoe licht de liefde…

Het wordt zwaar het leven. De gedachten zwerven over het onbestaande, op zoek naar iets positiefs. De vroegere fantasie is weggeëbd. De teugels die we vroeger in handen hadden, zijn slap geworden en sleuren ons weg. Wij kennen de diepgang van ons eigen niet meer. Het gaat berg af, altijd maar dieper …….…

die gedachten Mijn hoofd zo zwaar Dit afgelopen jaar…

Breng me morgen naar het strand De laatste avond vertelt haar verhalen, geen herinneringen meer Er is hier niets anders dan de wind. De tocht stelpt het bloed in mijn hand, het ademhalen doet zeer Schelpen zoeken een lege plek. Het graf richt zich op, de stilte valt, geen enkel verweer Ritmisch trillend beweegt mijn blik. Duisternis…

een lans doorsteekt mijn hoofd borst buik zo alles, het verwondt het splijt mij, mijn wereld; een vaste aarde het pint mij in de weke grond de storm schudt mij sterk als speelbal naar alle kanten warrig worden mijn gedachten wazig het zicht op gehavende restanten en jij jij stroopte de schellen van mijn…

De meeuwen mengen zich met zwervende gedachten laverend op de duizelingwekkende toon van de wind zijn hoon wuift de vooroordelen weg, hij heeft de gestolen zielen van de wereld ingelijfd, dan is het verhaal van de ruïnes snel verteld en jaagt op de overgebleven wolken van beschaving wat dood leek komt tot een wederkerend leven er gloeit…

hoewel ruim in de veertig lijkt zij de laatste tijd het babyvet wat kwijtgeraakt en lijkt nu niet zozeer slanker maar eerder volwassen getaand ik ben door haar gelaat geraakt nu zij bloed van mijn lange gezicht dept nu ik met diepvriesgroenten mijn hoofd koel en haar bleek mijn trillend woord verstrek op deze pleisterplaats voor dames…

Haar oogopslag heeft me diep verwond, in mijn hart -- als een liefdespijl.…

tocht zich klampte aan mijn kruin nog één zware klap te gaan en het bos is monogaam met het landschap waarin het is vergaan *** Bij ons in de gemeente wordt momenteel Een bos compleet verwoest om de grond te Gebruiken voor akkerbouw…

Lieve, het valt mij zwaar in alle blijheid jou nu te mogen zeggen in alle vrijheid dat niet vergeten zweepslagdagen op onze zwarte lijven zijn kapotgeslagen uiteindelijk werd onze geest niet aangetast die veel sterker was dan hun ruwe last het zware witte lood op ons vertrapte hart verwondingen en doodslag in diepe smart ik vond een bewaard…

Ons land is in rep, alsook in roer, hoge waterstanden komen eraan stuwen worden rap gesloten, zodat 't water niet de foute kant op zal gaan. Dijken worden gecheckt, en nog eens nagekeken een zakje hier, wat scheppen daar, want stel dat de dijk nu zou bezwijken tja dan zijn de rapen gaar. Voorzorg wordt genomen, niet gering keringen sluiten…

Meer was niet nodig Om zijn slachtoffer zwaar te verwonden. De klap zou dodelijk zijn. De duisternis zou de schuld krijgen. Iedereen zou denken dat buurman Tegen een betonnen paaltje opgereden was. Onverzettelijke objecten Dienen veroordeeld te worden Wegens moord of poging tot moord.…

Haar hakken lijken de hele stad te ontwaken iedere stap op keien vele malen ouder dan haar leven het irriteert omdat zij juist nu stilte wilde maar ze kan niet blijven staan of blootsvoets verder lopen tot hij haar gedachten in zijn handen tilde zij wilde vluchten maar als verwonde liefde gekust dan worden knieën zwak staat de wereld…

eeuwig zwart blijkt een wens Sprankeling in heldere klank, een leraar volgens velen Bij een sluipende mistbank, leek de pracht om te delen Het spreken tot zwijgen, door zilver naar goud Is in wijsheid te stijgen, met een ware inhoud Het blad blinkt als een ster, donkergroen naar lichtblond Spreekt voortaan in zilver, als het goud is verwond…

Liefde is de kleur van verwonde bladeren. Wees niet bang, je bent vrij. Dans! Dans op de wind waar alle melodieën dromen over stilte. Zuivere stilte. Amen! Er is meer. Eeuwig meer. Ga nu maar. Ik blaas je verder, hoger dan het hemelsblauw.…

Bij Geert ging de deurbel. Er kwam van vriend Bart een gelukstelegram met: 'Met mij gaat het goed. Kan niet beter. Gegroet.' Al een jaar woonde Bart bij Geerts vlam. Een baksteen met brief stuurde Geert: 'Toen je mij had getelegrafeerd, dat het goed ging, m'n Bart, viel een steen van m'n hart. Kijk, hier is-ie.' 't Was ongefrankeerd…

Gitzwarte wolken smoren licht Stemmingen bedrukt Gevoel dat overheerst Beschouwt jezelf mislukt Wereld zonder zelfrespect Spiegelbeeld vol haat Hoe sterk moet je wezen Besluiten dat je gaat Hoe zeker moet je zijn Te voelen dat je past Als dromen zijn vervlogen En leven meer een last…