Alle inzendingen over abstractie

bewegingloos naar vlakke zijde kartelt de abstractie ronding weg buigt zij in kil gevormde schaduw zijn onbehouwen wachten naar vorming toe…

Geen geloof meer in religieuze abstractie of absurditeit van bloemen in afscheid van armoede geestelijk achtergesteld op ondergrond van gelijk wanneer zielsverwanten zwijgen met muzikanten van stilte geen geloof meer in lucht slechts een dwalende duif.…

zoals schilders zich overgeven aan het minnespel met het abstracte zo dromen de dichters over het vruchtgebruik van oneigenlijke woorden als bij het pepetuum mobile wij graag willen dat het oneindige altijd in beweging zou moeten zijn en jouw gedachten spoedig een loopje nemen bij het verkennen van abstractie...…

Juist dat is het daar buitenom zo snel denkend dat het liever wacht tot dat het de moeite loont en dan centreren tot abstractie taal. En is juist dat wat afkomstig uit het zelf niet van zich terug heeft. beeld – be - grip…

Het moest nog eens gezegd worden ik dacht dat borsten van chocola waren je ademtocht puur uit je gouden hoofd ik kwam van tussen mijn ideaal decor gekropen waar ik rijpenderwijs zat te spelen met abstracte woorden waar het leven soms geen raad mee weet ik moest nog leren over het vergaan der dingen en het relativeren dat op de achterkant…

De onschuld is verdwenen slechts lege schappen zijn overgebleven na de rooftocht van realiteit voor mij blijft niets over dan te lopen over rotsen, zand dat ik ooit gebruikte om kastelen mee te bouwen nu is het niets ik kan niet dromen slechts dwalen in lege abstractie waarin ik niet meer weet waar het script is gebleven en niet meer weet…

onafhankelijk van zware woorden en kunstmatige gedachtegangen wars van ieder soort complexiteit is de eenvoud een begrip op zich de eenvoud, door zo velen verstaan maar door slechts enkelen gesproken de beperkingen van de menselijke geest door bijna niemand goed begrepen helderheid, wars van abstractie het hart vertolkt door een mond…

De beelden weggevoerd naar de verre horizon van de abstractie bouwden stalen muren waarachter in het diepste geheim het kind jammerlijk huilde. Naast het zweet- woelende bed stonden de spoken van verjaagde beelden bestreden met tabletten weggevaren met de drank der verdoofde vergetelheid.…

Het wrede ik ontdeed zich van zichzelf en werd onzijdig het, categorie, decimaal bestaan, een tien zonder elf, abstractie van de spiegel, weg van wie het ziet, zag, gespiegelde reflectie, beeld in een regel die elk beeld ontkent, spectraal gezichtsbedrog, het zijn ontwend.…

gedachtes dwarrelen rond in abstractie van mijn dromen pulserende emoties in aura van kwetsbaarheid ik leef het léven, ik leef in verlangen in kleuring van het pad waar mijn geest mee geplaveid is observerend de volheid van mijn bestaan waar soms stukjes afspringen in golflengtes van mijn onwetendheid vallend…

Strekte mijn hand niet steeds jouw richting waren mijn woorden niet vol dwalingen en abstractie was mijn lijden niet de vrijwillige die jou zocht?…

Zie jij die mooie duif daar tussen twijfelende inkt in die abstractie van een glas whisky zonder muren trompettert Miles Davis onzichtbare kleuren op blauwe vleugels als door de late middag traag de rode zon zakt in rokerige woonkamers waar het binnenste hart van de oude vrijersstad naar echte vrijheid zoekt veel verder dan toen en…

“Tijd heeft slechts één abstractie, wij maken er honderden van ”. Pama…

Je gezicht hult zich in een sluier Alleen je ogen breken deze mist In een totale abstractie van culturen laat jij je ogen spreken in geheimen Niemand heeft weet van je gedachten Zwijgend speel je het verlangen De liefde die je zó graag wilt omarmen is aan een ketting vastgeklonken Je levenspad is immers uitgestippeld Alle eigen keuzes…

van alle diversiteit waaraan alles om strijd, oer composities uit de vroegste knal noten van melancholie, ontsproten uit de draaimolen van de couleur lokale, het onmogelijke zich mogelijk beloont vrede te sluiten met het bestaan, wat recht geeft aan volstrekte zinloosheid en daaruit haar zin ontleent, de tijd kent slechts één abstractie…

Alleen leven in de hemel, mijn tweelingenziel kan dit niet aan, zielsverbondenheid pure abstractie, geeft mij wat jij niet kan. Geen tweelingenliefde vraagt een "morgen" vol twijfels tweelingzielenherkenning beleefd wat men haar aan liefde geeft.…

Vanuit de culturen, de abstractie en objectiviteit gelijktijdig openbaart, zich achter het prisma van de universele regenbogen schaart, lichtend beeld van de zon op de nog te verdelen taart.…

Het dichtsel zelf, weet zelf niet wat kunst moet zijn, duiven voegen hun abstractie aan het woordbeeld toe, verguld en belicht de zon een plekje op het hoofd, schieten edelstenen de gedachten naar de dromen van onvergankelijkheid en een wereld, die enkel bestaat uit bloeiende nachten.…

Het notenbeeld in een partituur is niet meer dan een zwijgende stomme abstractie die roept om expressie een realisatie een uitdrukking in 't hier en nu: dan is sprake van een muzikaal proces waarin de bewegende elementen van muziek en hun samenhangen tot stand komen uitsluitend in de tijdelijkheid van…

Dat zijn nou de huidige helden Die kwaad met kwaad vergelden Oorlog vinden ze een noodzakelijk kwaad Daardoor creëren ze juist die haat Die haat die alleen met liefde kan worden bestreden Het is tijd voor leiders om ellende te delen Het is tijd om Midden-Oostelijke wonden te helen Het is tijd om verbroedering te smeden Het is tijd om abstractie…

Je schildert jezelf in natte tranen uit de fles wegen boren zich een leegte achter kale horizonnen waar lust met liefde copuleert gezichten van alle kanten bekeken vervagen helder in abstractie stillevens in kleur verflauwen een wereld zonder ratio verleent zich een gevoel de rivier fluistert verhalen over jouw naam en jouw hart…

Vanuit die cultuur, de abstractie en objectiviteit zich openbaart, zich achter het prisma van een kristallen hemel schaart, een enkelvoudige kaars van de zon, op de verdeelde wereldtaart.…

Het gras snijdt de druppels aan met druipende monden plakken ze aan elkaar de laarzen schoppen de koppen uitéén klittend in bosjes op de zijkanten de achterhoofden leunend tegen het omvallen plasjes rubberzool sparen geultjes uit en verder in ’t water een vege zwaan uitgesmeerd met streekjes schaduw zijn buurvrouwtjes hoofd uitgeveegd' abstractie…

Je schildert jezelf in een leegte achter kale horizonnen waar lust met liefde copuleert van alle kanten bekeken helder in abstractie stillevens verflauwen een wereld zonder ratio verleent zich gevoelens rivieren fluisteren verhalen over jouw naam, jouw hart onmacht versus kunde in nieuwe natte lagen zware contouren boomranden…

Een universeel gegeven het tikt weg zonder de juiste inhoud te beleven elk individueel wezen vult z’n eigen geleefde deel, abstractie in pragmatiek of emotioneel de toe gemeten tijd het verleidt tot inzicht en uitzicht, om in het goede te overleven, al zijn we draad even kwijt niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik buiten onze gedachten…