Alle inzendingen over bedompt

Een zucht bedompte lucht Een ritselende krant in een hoekje gestrand Kijk voor je uit of in de spiegelende ruit Nachttrein…

in anonimiteit tiert welig het venijn bedompte geesten kunnen straffeloos hun lust beleven ongenadig hekelen zij de schone kunsten een eigen proeve van bekwaamheid komt er af als klunzen wie uit het maaiveld steekt wordt redeloos kort geschoren zwarte schapen zeggen recensenten moeten zeker bij de kudde horen…

Wat wordt verlicht; een kast van glas, harde platen die rechthoeken vormen; de bedompte lucht en een enkel vliegje gevangen in een kijkdoos; de blik die er van buiten naar binnen, van binnen naar buiten doorheen dwaalt; de leegte wellicht, wachtend op vervulling, verlangend naar het beeld dat kwam en weer ging?…

mijn hand raakt het kozijn terwijl ik het ijzer beroer duw buiten weg, weg van mij die bedompte lucht van een gesloten cel waarmee ik avondrood voer het is hopen op koelte wanneer de dag is verdreven en de stilte haar diepte zoekt het geruis in mijn lijf neemt tijd om te zweven.…

de ramen beslagen door hem hoger te hebben gezet omarmd door vaders gemaakte droogrek de klamme bedompte lucht valt amper te dragen en beneemt ons de adem het knettert achter de mica raampjes we gaan aan die lucht nog net niet dood en niemand heeft nog praatjes ga dan maar gauw met een kruik naar boven naar bed de ijzige…

ze klitten in bedompte roversholen en bezigen de liederlijkste taal hun normbesef is nul of marginaal ze dragen messen, erger zelfs … pistolen ze slapen in de goten en riolen ik noem hun trek naar hier catastrofaal noem mij maar dom of rechts en radicaal ik haat die lui als hondenpoep aan zolen je ziet ze vaak in kroegen samenscholen…

Zuchtend dragen zware balken het plankier waaronder een halfduister oplicht muizen ritselen hun dag bijeen, een mier heeft het dagelijks wonder weer verricht Verpoederd stuift het vale zand een kier verwelkomt een laatste bries innig wikkelt de spin een hand in draden van voorgoed verlies Vond het maar ruimte om te kruipen bedompt en verstomd…

de waaier wuift aldoor naar mij gericht op geringe verkoeling in deze bedompte benauwdheid weet ik niet hoe jou vergaat maar met hitte heb ik weinig voeling het maakt me suf of lamlendig een soort ingedeukte zak je blijft daar zo in hangen opstaan kent slechts ongemak ook het denken blijft gevangen of gaat vertraagd van hak op de tak…

De stad slaapt bedompt onder daken op zware adem, de huizen tot een blok verlamd, overeind door de schelle lichtkrans van een lantaarn. Een ijle fluittoon is de enige muziek van de zwak gespannen glans in het na te tellen etmaal, weer ontstaan om de opnieuw geschilde maan.…

Mijn hart gaat uit naar ’t ruime vlakke land Met langs verre horizon de boerderijen Waar langs paden populieren staan in rijen En ruisend riet op d’ oevers langs de waterkant Waar vogels vliegen langs de hoge hemelboog En witte wolken onderbreken ’t azuren blauw Het veld des morgens bedekt met parelend dauw Vanaf het water stijgt reeds vroeg…

Kom gerust even uitrusten in de regels, de lucht is bedompt, rust op het talud, nu zelfs ook op de rietkragen bij dit water, het licht is er de zon heeft even pauze. Misschien kwam ik iets te dichtbij, sluit tijd voorlopig dozen met oudere foto's wist momenten, gesprekken vol heimwee.…

Hij hokt nog steeds in zijn bedompt vertrek, Terwijl zijn glimmend oog in het ledig staart, Zijn ziel gelijkt een oord, dat riekt naar drek, Want afval is het al, wat hij vergaart. En buiten, zie de zon, het geurend woud, De weelde der natuur, gij met uw goud, Wat baatte het uw ziel, uw lijf, uw huis?…

De muren kijken vaalgrauw om zich heen uit fronsende stenen valt een argwanende blik een bedompte lucht maakt dat ik bijna stik ik schreeuw om hulp maar blijf meer dan alleen een stoel kraakt onder mijn schokkende lijf mijn pen geeft haar laatste leven aan papier ik strooi er woorden als 'was jij maar hier' al weet ik dat jij was en ik eenzaam…

De regen borrelt in de afvoergoten het houdt niet op het gaat maar door het stroomt het boert het sist het gorgelt lispelt en treiter-plaagt de oren het sopt en zuigt tot op het bot in gangen hangen klamme jassen bedompte geuren te verspeiden niet te vermijden spruitjeslucht nat Nederland drijft op het grondsop graspollengroen op vette…

Als de geur zich een weg heeft gebaand naar mijn gevoelig, verwend reukorgaan is de kinder- en schooltijd weer terug bedompte geur van een klaslokaal waar een stinkerd ook nog windjes liet Diezelfde geur hangt om een oude vrouw troebele ogen kijken onschuldig om zich heen staan in de rij voor de kassa in de supermarkt omstanders deinzen…

of drie jaar bij nonnen in zwarte jurken in een akelig grauw gebouw zaten we angstig bijeen gepropt in mijn blauwe korte broekje waar ik in piste op dat stoeltje waar het vanaf liep op de splinterige waaiboomhouten vieze vloer het licht kwam getemperd binnen door het fijnmazig dikke rooster de mistroostige sfeer een bedompte…

aangeslagen gitaar zwellen aan, een slow blues wordt ingezet ingehouden tikken vanaf een drumstel, bastonen vallen in, zachte dreunen in je borst plotseling de smartelijke kreten van de zanger een leedschreeuw om hulp, begeleid door de jankende uithalen van een bluesharp… “Why did you leave me, oh tell me why” De vraag blijft hangen in de bedompte…

Dra wordt de lucht in de bedompte hut Duf door de eigen adem als men dut En toch het verre slaan der glazen hoort, De stille achtermiddagen aan boord. Des nachts op wacht ziet men de sterren schijnen En kan men soms met andre schepen seinen, De blik wordt aangetrokken door een koord, De lange achtermiddagen aan boord.…

voorop dat is mijn relaas Het is zo makkelijk en helemaal niet raar De koek is op, dus bekijk jij het maar Het vertrek van hem Hij denkt zo makkelijk, ik trek hier een streep Voorbij de relatie, het maakt hem niet week Ze zit in de sores, huilt dag en ook nacht Had van zijn leven, alles, maar dit niet verwacht De jeu is eruit, de koek wat bedompt…

ONZE wals, ‘k moest aan hem denken; ‘k Zag hem in ’t bedompt casino, Zwartgerokt, glacégehandschoend, Hoe hij, beide boordjes Uit zijn stropdas opgetrokken, Toetreedt op Mevrouw…hoe hiet ze ook weer?…

overmatige * vloeden - golven * Brooddronken - dartel * licht - onberekenbaar * neetlich - hachelijk * Van liever lee - op kalme wijze * zonder verdelen - zonder breuk * t' Samen vleien - zich samen voegen * palen: de haven was door een lange rij palen in het IJ afgezet * bruine - donkere * mijn Goddin - mijn geliefde * vunstig - bedompte…