Alle inzendingen over betuigen

“Voor wat in het verleden is gebeurd, Betuig ik hier mijn diepste medeleven, Erkenning van het leed kan ik u geven, Van wat nu door ons allen wordt betreurd. Dat is wat ik kan doen, na zo veel tijd, Maar sorry? Nee, dat kan niet tot mijn spijt.”…

Zelfs “hoge bomen”zullen eens buigen Wanneer God wederkomen zal Met trompet en met bazuingeschal En heel de aarde Hem hulde zal betuigen…

Je kan tijdens het elektriseren van muggen niets betuigen ter bevestiging van het liefde genieten wat volbracht; je wekker die zoemt evenals een mug het bloed zal zuigen, getuigenis ander vrouwtje met digitaal lichaam van kracht.…

We kunnen slechts het Rode Kruis wat geven En zo betuigen wij ons medebeven…

wel dagen kan ik zingen de Vlinderstruik staat op springen, het bloemstuk van mijn dromen staat bijna uit te komen voortdurend kan ik juichen met vreugde mijn lof betuigen, mijn zoete tranen stromen het is niet te ontkomen hij is aan het ontluiken de fleurigste aller struiken, ik ben niet in te tomen straks laat hij vlinders…

je hebt mijn woorden afgenomen langzaam aan mijn zijn ontvreemd hoe ben je daar zo toe gekomen ben van nu af aan ontheemd nu jouw kleuren zijn verdwenen mij dit leed is aangedaan zeker wetend dat datgene jou duur zal komen te staan laat me niet meer onderdrukken voor spijt betuigen ben je laf nu zal ik de vruchten plukken voor eeuwig…

Als Koningin wil ik toch graag even kwijt Dat wij, dankzij Rutte, weer worden bespaard En voelt u zich als burger daardoor bezwaard Betuig ik u bij deze oprecht mijn spijt Ik las alleen maar voor, dat is mijn plicht En ’t was ook duidelijk aan ú gericht …Premier Mark Rutte ziet geen enkele reden om het koningshuis nog meer bezuinigingen…

Spijt doet pijn, maar moest ik betuigen Heb ik gedaan, en nog eens Op deze manier In gedachten ging ik vreemd In mijn hoofd gebeurde het Tussen mijn benen was 't passief 'k Hou van Jou 'k Hield van Jou 'k Hou van jou nog méér dan eerst Jij en ik horen met elkaar Voor elkaar te zijn Door Liefde beheerst…

vensterbank zetelend als een sfinx met groen grijze ogen kijkt hij hautain mij en de wereld neer op en voorbij nederigheid speelt hij de ochtend enkel als honger knagend de lege voederbak klagend bedelend hem miauwen doet stil overigens zwijgt hij het weten betuigend de voordeur ja die nog delen wij in overig de ruimte slechts…

in het eenzame schuim ik door straten in een schulp verborgen voel ik jou kijken nat voelt het vocht wat van wimpers glijdt een lint van vlinders houdt kermis in mijn ziel in een draaikolk tolt de liefde in stilte rond mij heen zonder jouw warmte Voelt het hart als steen Misschien herken je In sier mijn geschrift Stuur je mijn betuiging…

Niets dat nu mijn stemming om kan buigen Dus troost ik mij met regels die ik dicht en morgen zal ik voor haar aangezicht weer stotterend mijn spijt staan te betuigen Hoe heb ik haar vertrouwen kunnen schaden Waar vond ik de door mij verwenste moed Was het, dat ik door aandachtzucht gevoed mijzelf met rampspoed wist te overladen Ik weet:…

eeuwenoude stenen met nog niet uitgesproken vragen wensen en gebeden door de tocht flakkerden vlammen hun toegeeflijkheid langzaam droop het vet waarin oude zielen verstillend leken te huizen heb de drukte niet gezien in mijn visioenen waarbij ik de heer zou willen zoenen als hij mij verhoort en ik met een engelenkoor liefde ga betuigen…

Mijn God wil ik eer bewijzen Aan Hem mijn dank betuigen En eerbiedig voor Hem buigen Zijn grootheid loven en prijzen.…

Mijn God wil ik eer bewijzen Aan Hem mijn dank betuigen En eerbiedig voor Hem buigen Zijn grootheid loven en prijzen.…

Vandaag gisteren en morgen De dagen volgen opeen Massale steun massale zorgen Iedereen leeft mee Jullie zijn niet alleen Tot in de verste verte kijken dat kunnen we niet Tot nu zien we alleen het verdriet Een steun betuiging een lief gebaar Is alles wat we kunnen doen voor elkaar Voor iedereen die het nodig heeft Niet alleen vandaag of morgen…

vandaag [zie je me nog graag] ik leef in mijn vrouw ’s ogen azuurblauw rivieren van geestdrift lavend in het zilte vocht mocht ik ooit de aandrift voelen te laveren het hart op de tocht te zetten vertoef ik in kolkend centrum van haar iris inktzwart immer doordrenkt van de duistere nacht als je ’t mij vraagt morgen zal ik ‘t haar weer moeten betuigen…

Ik kijk naar buiten strijk mijn handen door m’n haar de zon schijnt door de ramen even valt een stilte regendruppels vallen neer maar ook daarmee de lach op mijn gezicht ik voel de pijn steeds meer jij was de enige de enige voor mij jij was m’n liefde waar ben je gebleven ben ik je kwijt ik mis je zo en betuig je mijn spijt ik…

bij het mooie stille water daar leg ik vaak mijn luisterend oor en bewaar de stilte wel voor later Als ik dan rustig huiswaarts keer en mijn gedachten op een rijtje zet dan kruipt in mij een stil vermoeden dat de reiger daar op mij heeft gelet En rustig kan ik dan gaan slapen leg het moede hoofd op 't kussen neer kan enkel nog mijn dank betuigen…

te weinig kleren an ook al gaat dit Romeo & Julia verhaal om 'n ordinaire sixtie's bendestrijd ze leverden in die tijd tenminste allemaal echte, excellente dans- en zangkwaliteit daar kunnen artiesten in het heden echt nog wel een puntje aan zuigen helaas lijkt kwaliteit iets van het verleden deze historische film is nog veel lof te betuigen…

Anders beleefd dan een boek aanschaffen Met vingers voelbaar gelezen door de bladeren glijden bronwater zonder droogrest Tafelbladen zonder kruimels Ontlichamen zonder ritselen Het woord dat eerder was dan het schrijven In stopakkoorden beschrijven Stille krachten zwijgen Gesproken woorden die luisteren Klankborden juichen Blij zijn betuigen…

Jij die niemand onrecht deed En in schreeuwen uitbarstte Met een troep wanhopigen om je heen Ter vermenging van woede en verdriet Zelfs al zou iedereen voor je huilen Je jammerend hun mededogen betuigen Het onrecht voor de camera slepen Het kind gewikkeld in een blauwe doek Je gedode kind dat niemand onrecht deed Blootgesteld aan geweld…

ellenlange dagen, winterplagen met ijsbrokken, en diepe kou stormen belagen de aarde, ijl is 't hemelblauw droevig eenzaam, de gebogen witte takken zij voelde de koude, waar je rillingen van krijgt tot diep in haar botten, de moed zakken toen kwamen de ezels, haar zachtaardige vrienden naast haar staan, nederigheid betuigen, buigen…

Wat doet het mij toch peilloos veel verdriet Waarom moest ons dit nou weer overkomen Abdullah uit dit leven weggenomen Die gaf wel 1000 stokslagen per tweet Wij kunnen niet, maar Koning Willie wel Die condoleert ze, ook namens de Shell.…

dat groots gehechtheid, lieflijkheid in veelvoud naar zijn ziel laat stromen zodat hij weer ten volle voelt leeft in zoete dromen * zijn handen rusten op de glans van de klavieren ogen strelen over het doorleefde hout hij trekt alle registers open speelt verwachtingsvol klanken van genoegen grenzeloos de wereld in betuigend…

zij vaart over zeeën van willekeur De gespannenheid smoort haar in de kiem Ik wou dat ik haar vertellen kon dat ze soms even stil moet staan Dat ze het krampachtig vasthouden van dingen die belangrijk lijken maar uiteindelijk niet zijn even los laat Door het doorrazen en te veel gedachten in haar hoofd mist zij details die van schoonheid betuigen…

Het gebed komt wellicht ongedwongen in je hart, met doordachte betuiging of vragen als onderworpen buiging, soms een lofprijzing, geestdriftig gezongen. Vijandig lot heeft dolende tongen, brengt door sterke, misschien zoete zuiging het geloof onder hard aftuiging: behoeft aan bidden wordt verdrongen.…

vogels flierefluiten vol overtuiging een nazomers positief reisadvies luist’ren naar de natuur is het devies bij zo’n vrolijk stemmende betuiging een verwarmende trek naar het zuiden om drukbezette terrassen te beproeven zonder jassen in volle zon te vertoeven en het carillon op ‘t Vrijthof horen luiden nu de wind uit het oosten hoogtij…

kunt er hooguit iets van vinden een klok kun je steeds opnieuw opwinden maar de tijd die geweest is blijft verstreken terugdraaien lukt niet fouten zijn en worden nog steeds volop gemaakt het verleden valt niet echt te compenseren de pijn gedragen gevoelens geraakt het bijt na tot heden ten dage in hoeverre kan men oprecht spijt betuigen…

poeldamp door kapotte ramen binnen voert heerschappij over de lege kamers kleine naargeestige tempels gewijd aan 't zachte wegteren verlopen ruimtes binnen verweerde muren maken zowel krijgshaftig denken als opgewekte vingerstrijd kunstzinnige zwervers brengen hier hun nachten door wat houtsnee schilderij geschrift betuigen…

Bij veel betuigingen van vol vertrouwen Wordt ieder op zijn beurt verklaard voor slecht. In de gemeente geur van eau de cologne, Achter de zware rook van baaitabak, Tast men naar 't oude zeer en 't nieuwe zwak, En onvoorziens voelt men zichzelf geschonden.…