Alle inzendingen over dampkring

Maar door al dat dampen en stomen Zijn we wel aan de dampkring gekomen.…

(voor Elisa Nielsen) Het lag onder de linden, die wij samen hebben geplant, weet je nog wel? Maar ik vind ze niet weer, de brieven waarin ik jou beminde, als regendruppels zijn ze opgenomen in de zwarte sloten. Het vangnet is allang vergaan, de fuik onverwoestbaar hersteld. We zijn als de voorplecht van een Titanic in opperste nood. Geborgen…

op mijn pistolet - rist verbrande maanzaadjes, door wrijving dampkring…

ik ben gelukkig dat mijn mars mij registreert met volle schotels passie al ruimtemakend binnen zijn dampkring…

De ziel tastbaar als adem in de dampkring om ons heen, jou en mij. Voelbaar als kippenvel van huid tegen huid.…

Als een wild paard slaat de komeet met zijn ijzige staart vonken uit de dampkring. De Perseïden regen laat voor niemand iets te wensen over.…

poëzie is vaak niets anders dan met een vinger in je neus grutten een balletje draaien en het tussen beide vingers wegschieten als het lanceren van een gedichtje dat vervolgens in de dampkring als een zeepbel uitéénspat…

Zet morgen maar een valhelm op uw hoofd, Dan komt de Mir als klapstuk naar beneden En Mir betekent in het Russisch vrede, Iets wat mijns inziens niet veel goeds belooft. Want gaat de vrede waar dan ook aan stukken Dan krijg je meestal grote ongelukken.…

hoog boven de dampkring draait de ruimtereiziger elk anderhalf uur een keer om de aarde woestijnen gebergte oerbossen en oceanen vanuit de ruimte overziet hij het allemaal: de wereld waar we wonen de aarde is een fragiel blauw bolletje waar de dampkring als een dun schilletje omheen hangt een verre echo uit de kosmos…

de zon blaast een vlam uit haar rode krans een snelle, zinderende wind dringt door onze dampkring buigt af naar de polen in een ritselend spel van kleur gebundeld in bogen in fonkelende gordijnen als een dans van licht…

door bloemkool ben ik niet langer boeddhist besef ik in de klauwen van de nacht onder een boom met ambitie sprokkel ik eikelhoedjes één per française leg ik je hemel bloot en fluister brokstukken door de dampkring de nacht likt sleets zijn koele staart…

Een grauwe dampkring schaart zich om de slanke spoorwegrookkolom. Verslaving drijft de mensen aan om in een groep voor paal te staan. Ze komen samen aan hun trekken en staan dus niet alleen als gekken. Wat zouden die toch allemaal genot ontberen zonder paal! De rokers oogsten medelijden.…

geen rechte tussen hemel en aarde geen streep een kring van damp vormen wij rondom ons om tot strop…

De innerlijke rust die uit me vloeit sterft in een ander Ze vloeit naar een ander lichaam, een andere geest Ik wil weten hoe lang mijn ziel en mijn geest zich zullen vereeuwigen Kom en sluit je dampkring rondom mij, beziel mij met jouw stromen, maar geef mij die stenen rust terug…

Het is toch wel een wereld van verschil: Wanneer wij van een autobotsing horen Waar zeven man het leven bij verloren Dan staan wij daar gewoonlijk niet bij stil, Maar gaat een ruimteshuttle naar de maan Dan is de hele aardbol aangedaan.…

Mijn geest zweeft niet gelogen, de dampkring net voorbij, jij geeft mij onvertogen jouw mening... In dromen dacht ik veilig te zijn, voor liefde net als jij, zo heilig de pijn die ons steeds griefde...…

Vraag mij af waarheen mijn wegen leiden in een wereld door woorden gebouwd in luchtledig gehoor van universum zijn het stenen of meteorieten die woorden verstommen tot klankloze echo’s als waardeloze golven de kosmos vullen zijn het misschien gevoelens die vasthoudend in waarde van liefde de dampkring ver overschrijden.…

Onze Melkweg staat zwaar in het rood en onze wereld is op sterven na dood verantwoordelijk voor deze mismanaging de vernieling van de dampkring ingegeven door jaloezie en hebzucht is de mens, en dat is geen klucht nog eventjes en het is gedaan met onze aarde omdat een denkend wezen hem niet kan schatten op waarde de mens kan geen andere…

De dampkring ademt liefkozende woorden waar geen monden spreken. Als een tinteling doortrekt verstuurde energie langs onverkende paden en maakt voelbaar het verlangen in de trilling van de lucht. Vlieg vogel waar jouw hart wil dalen.…

terloops maar nog gespeeld voorzichtig verleidt ze allen die zich in haar dampkring wagen geen man durft haar op de vrouw te vragen of hij kans maakt op wat klein geluk zij speelt het spel geraffineerd met graagte maar maakt daarbij nog heel veel stuk…

ik zag je gaan als deel van de dampkring een wolkje op weg naar de maan gevangen in het jojo-spel van water en nevel in het luchtig en vluchtige onder zons bevel jij speelde als geen ander de drie fases van bestaan liet lopen waar de modus was gaan verdruppelde in mistige tijden liet somberheid oplossend versnijden…

Als ik de lucht zou zijn, Dan zou ik de dampkring ondersteunen, Mijn kracht aan de bomen geven, Oneindig langs de hemel zweven.…

De tijd tikt in sluimerstand dromen strelen de lakens met zandgestrooide zang mijn geest in een baan om de aarde nu terug de dampkring in de psyche keert zich om onder wordt boven zoals de onwetendheid bewustwording in haar greep houdt strekken armen zich uit in onmetelijke ruimte verdwenen is de greep vrijheid in twee werelden…

Alleen de eeuwige tragiek van de condition humaine vertelt mijn multifocale brein dat geen enkel ongekloond levend wezen der humanoïde primatensoort homo sapiens tussen dampkring en datumgrens tot in lengte der dagen en de jongste dag in deze wondere wereld der duizelingwekkend multidimensionale alzijdig audiovisueel panopticaleidoscopisch…

'schuilend onder het droppelend lover' met deze fraaie volzin van de jonge dichter Hans Lodeizen begon het destijds de weemoed van weleer die nooit verdween maar altijd hangen bleef in mijn persoonlijke dampkring de vasthoudendheid van melancholie die rondwaart als een onontdekte planeet in de ruimte die mijn wereld heet...…

Vandaag kwam gisteren opnieuw tot leven Als long time yesterday in yesteryear Een bomexplosie richtte mijn vizier Op toen, Melissekade Leidsche Rijn Voor mijn verdrongen geestesoog verschenen Castellum Hoge Woerd Heliomare De Dampkring Westerlengte Evenaar Monarchvlinder Partout en Pratumplaats De Réaumur Beaufort en Fahrenheit De Johanniterweg…

De lucht is blauw en koud vandaag alsof de dampkring dunner is en ik de lege ruimte ervaar waaronder de huizen klein en laag zijn zonder enige betekenis vluchtig en inwisselbaar De oude houtfabriek lijkt lek Rechts opzij aan de onderkant stijgt er rook op uit het pand…

ik sta in oude sneeuw ver kijkend door twee lenzen de eeuw is nog jong ik sta op ijsklompen dichter bij de dampkring door minder storm gehinderd een holle spiegel wordt gestut in de rug vangt licht en buigt het naar mijn oog dat zich met nevelslierten verknoopt een as loopt naar het brandpunt als spinrag tussen schutter en roos stralen…

Ik word gezocht, een etmaal lang, In en rond de dampkring. De mist trekt op, En de deur van het café gaat open. Ik trek de kraag van mijn leren jas omhoog, En zie de vlag wapperen. Nog even en een harige folkie zingt Over huizen, haringen en hakmessen.…

Vallend in jouw dampkring kan het lot maar een kant op als menig weerloze eenling hetzelfde niets in mijn kop Vliegend op vurige vleugels smelt allerlaatste weerstand 'n briesend paard zonder teugels zo dacht ik zonder verstand Trappelend in jouw moeras dat borrelend trekt en beeft blijkt gedachte eendagsvlieg die zich martelend overgeeft…