Alle inzendingen over dichtregel

en mijn regels waren kleuters die de hele dag maar sprongen, soms ook huilden dan weer zongen, speelden, schuilden, klommen, pruilden, maar zich geen moment verveelden maar mijn regels werden ouder, werden prikkelbare pubers die het leven gingen voelen, wilden vliegen, wilden proeven en met uitgestreken smoelen leerden veinzen, leerden…

zo'n allereerste zin van wat nog moet komen daar hangt veel van af je maakt een start hoopt dat 't loopt want dat maakt het gedicht lezenswaardig veel is poëzie zegt men maar ware woorden zorgen ervoor dat 't gedicht mogelijk zal overleven…

ik leen je de woorden om zinnen te rijgen waarin je kunt vertellen over toen de letters nog uit de hemel vielen en jij ze vervlocht tot dichtregels waar ik me aan laven kon…

Veel mooie dichtregels heb ik aan jou gewijd, poëzie voor jou vloeide uit mijn pen als bloemen, daarbij heeft de muze altijd mijn hand geleid. Maar jouw omhelzingen werden steeds weker. Je zei ‘ik weet niet hoe ik dit moet benoemen’, het was einde verhaal, dat weet ik nu heel zeker.…

aan de gerafelde kant danst de wind wiegt het licht een langzaam veranderen in aarde het zachte breken naamloos verborgen in een lange winter tussen alles wat duister is deze stilte heeft stekels een verdwaalde dichtregel glijdt langs het venster…

De polen aan de horizon Zijn zenit en nadir Oneindige vlakte met Tijgers en permafrost Gedevalueerd milieu ten Faveure van economische Groei, terwijl de Steppe dooit Met de verte dichtbij* Nabijer dan ooit *Vrij naar een dichtregel van Gerrit Kouwenaar…

Ik dichtte heel wat af voor goede doelen Straks dus zo'n 150 regels lang Ik trek mij met dit vers alvast op gang Als voorschot op wat ik straks ga doorvoelen Ik houd het voor vandaag nog éven kort Maar véél dank als u voor het lange stort…

Het ongerijmd verlangen dat glansrijk de schemer bood de dagen mijmerend doen galmen met de ranke souplesse van de nood, laat voldoende ademscheuten om schamelheid te verdringen, een schouwspel adembenemend wanneer men de dichtregels kent, mijn hart zal dan niet nodeloos tikken maar met fantasie krachtiger dan ooit wannneer het de onherroepelijke…

m'n hoofd is ja wat is het wat is m'n hoofd vergeet steeds meer dichtregels die je nog wel wist november altijd is het nu oktober best lekker weer op het terras terwijl de zon zo laag staat en recht in je ogen schijnt als een soort waarheid die je nog even wilt zien zon blijf ga niet weg omarm mij met je stralen…

Wij leven al jaren in een dichtregel, kennen beide de ruigheid van bestaan komen steeds op tijd of vroeg aan. Wij hoeven niets te parafraseren toch hebben wij elkaar nog veel te leren. Wat moedigt ons steeds aan met vriendelijkheid in het vaandel op te staan. Wat moedigt ons steeds aan?…

Ik doe wat ik doe langzamerhand zonder innerlijke achtergrond, ja, een jeugd en veel in koelen bloede daarna, maar het meeste is ijlte, een strandwandeling met dichtregels op golftoppen, zomaar, de ijlte, niet gevuld met ontstaansgeschiedenissen zonder Schepper.…

er is geen wind er is geen verhaal zo warm als jij zeg je ik woon te ver van zee af om op de golven te drijven de meeuwen te dragen die in je hand wonen en waaraan jij je leven hangt als oude jaren op jonge bloesem ik woon te ver van zee af om me nog langer te laten wiegen door een handvol blauwe dichtregels zo warm als jij…

Ik heb ooit in vlagen van koorts over moed per ellowie een spoedles of drie (honderd) vrij dichten genoten; poëzie bewonderd gekocht werd `n bundel hoe ik kloppen moet Ontroering is leuk echter zeer zelden goed wanneer er van leerboeken af wordt geweken ik heb daar al menigeen voor afgezeken na genoeg over wegen stelsel matig beboet Buiten…

die als vanzelf Opborrelen uit een onderbewustzijn Dat zich soms zo maar kennen laat, Zich aan de openbaarheid prijs geeft In woorden die zuinig gekozen zijn, Een witregel die soms meer doet Dan duizend woorden kunnen zeggen - De oerkracht van de poëzie Die hersens resetten kan als Was ze pure psychofarmaca - Een punt heeft de dichtregel…

Oh, ik zou willen dat ik 'n dichter was, nou, dan zou ik het echt wel weten, dan liepen mijn dichtregels in de pas en zeker op rijm om niet te vergeten. Oh, ik zou willen dat ik 'n dichter was en dat een ieder dat overal zou weten. Dat als de dood mij behindert in mijn pas, mijn naam nog niet zal worden vergeten.…

Ongehinderd door kennis van zaken regel ik op en af een gedicht Ik ben er een sport van gaan maken tussen avond- en ochtendlicht Ik schreef terwijl anderen sliepen over liefde en pijn en verdriet zonder mij in de vorm te verdiepen dus ik wist het sonnet nog niet of ik toch eens het tij moet keren en wat dichtregels toe moet passen Ze zeggen…

De nooit aflatende stroom van gebeurtenissen, ideeën en meningen het hijgt in m'n nek en draaft voor me uit en buiten is alles om ons heen uitbundig groen ...'Het ruiterstandbeeld van het zelfbedrog in het publiek onthullen' Nuttig en waar. Het trekt het gordijn weg van de beschaving, de ijdelheid, de zelfgenoegzaamheid…

Inmiddels ben ik druk met herstelwerk Om het kind weer te voorschijn te halen, In dichtregels lukt het Steeds beter het jonkie van weleer Weer zichtbaar te maken, Weer te kunnen voelen, Denken en leven als een kind…

De slaap heb ik al verschoven, Alles gedaan in een poging Om de kolos die depressie heet Te bestrijden, haar uit te hollen Waar ik maar kan - Toch is de beste medicatie De noodzakelijkheid om een maal daags Regels op te schrijven die Vanuit het binnenste ik Naar boven wellen - Het blijft hard werken, Het zweet loopt in dichtregels…

het liefst zou ik kort willen aanmeren tussen de leidraad van haar oeuvre poëzie waar het barst van schone volzinnen tot stiller stilte als een tijdgenote dat dromen kruidt voor de ’eigen haard in tekens van taal als een open boek zonder schaduw stil lees ik, jouw licht blijft achter de stilte van iedere dichtregel hangen in mijn hart…

Waardoor de maan van zieners schijnt voor de dichtregels die we maken, al dan niet op rijm, voor wie we denken te zijn. Sculptuur van onszelf, onderhuids gestoken naar realiteit of schijn verwijzend naar de zon met gebroken ogen, een wederkerig lied want iets anders is het niet.…

Waardoor de maan van zieners schijnt voor de dichtregels die ons raken, al dan niet op rijm, voor alles wat we denken te zijn. Sculptuur van onszelf, onderhuids gestoken illustratie van realiteit of schijn verwijzend naar de zon met zijn gebroken ogen, een wederkerig refrein, mooier wordt het niet.…

Waardoor de maan van zieners schijnt voor de dichtregels die we maken, al dan niet op rijm, voor wie we denken te zijn. Sculptuur van onszelf, onderhuids gestoken naar realiteit of schijn verwijzend naar de zon met gebroken ogen, een ingetogen lied, het is er altijd en beter krijgen het niet.…

Veel mooie dichtregels heb ik aan jou gewijd, poëzie voor jou vloeide uit mijn pen als bloemen, daarbij heeft de muze altijd mijn hand geleid. Maar jouw omhelzingen werden steeds weker. Je zei ‘ik weet niet hoe ik dit moet benoemen’, het was einde verhaal, dat weet ik nu heel zeker.…

Voetballen lijkt wel wat op dichten. Een gedicht wordt een doelpunt, wanneer dichters met woorden, goed gericht, schieten. Dichten is een spelletje spelen. Speels spelen zonder regeltjes. Het is een ware levenskunst. Wat de juiste levensregels zijn, bepalen eigenwijze dichters zelf. Dichters schrijven zelfs doelpunten, in het midden van…

Waardoor de maan van zieners schijnt voor de dichtregels die ons raken, al dan niet op rijm, voor alles wat we denken of niet te zijn.…

roos van licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in de nog lopende era, We zijn een theater van geluid, souffleurs van het heden, zo stellen we ons zichzelf voor als stem uit een glorierijk verleden Het publiek, alle dichters na elkaar hun licht bundelt zich op het witte doek waarop de maan van zieners schijnt in alle dichtregels…

ze leven door na wekenlang geweld al is er geen stukje grond dat geen littekens van de oorlog draagt ze hebben de angst achter zich gelaten en durven weer te rolschaatsen in het park kortstondig déjà vu alsof oorlog en vrede van Lev Tolstoj zich weer openvouwt eind goed al goed? de vogels hebben gezworen niet te slapen alleen…

Ik dichtte met jou in de onrustige nachten, een rijmende dichtregel om en om, we lagen beiden in de steriele kamer van een psychiatrisch hospitaal, later belde je me op vanuit je stamkroeg in het zwaar-christelijke Barneveld, of ik zin had om te komen, maar mijn vader stak daar een stokje voor, dacht dat je de duivel was, die mij wilde tergen…

en snerpen de witte wieken onder zuchtjes draaien wij op glad ijs al van puur geluk kraaien samen één te worden bij dat ene open wak Schat dit houdt nooit op ik heb je lief en zie de twinkeling van je ogen weerspiegelen in het wateroppervlak verwaten in tranen die nooit drogen en wacht als steeds trots en onverdroten Inspiratie dichtregel…