Alle inzendingen over diepe weemoed

verraad mij niet zwevende kleine stemmen blijf zacht in het najaar het water en de dagen voorbij licht als verwachting of een groet in ieder oor zing boven zij die rouwen samengedrukt worden door een doornen heg wanneer de leegte over hen ademt eens stil, vol en vrij wacht boven het gewelf van de wind de halmen die beven en op hun…

Met weemoed, kijkt ze naar de foto de foto van weleer. Met een traan veegt ze over het zo geliefde gelaat. Het enige wat ik van je over heb is deze foto. Ze drukt een kus op het koude glas van de lijst die immer op 't kastje staat.…

Wanneer de blaadjes vallen worden mensen lankmoedig het rood-groene tapijt wat geurt naar herfst roept weemoed op maakt mensen depressief Wanneer de blaadjes allemaal gevallen zijn, zijn er vele mensen, die niet meer " onder ons zijn" door de herfst, sloeg de weemoed en depressie toe Genadeloos.…

Herinneringen koester ze diep in je hart Beleef vergeten momenten voor een nieuwe start Met weemoed een glimlach wordt vroeger vandaag Maak van heden de toekomst zonder gewetensvraag?…

Want: met weemoed denk ik terug aan toen, wat zou 'k dan nog een keertje over willen doen? Zou ik terugkijkend andere beslissingen nemen, of zou ik gewoon dezelfde weg nemen, als die ik nu genomen heb?…

Een blad dat dwarrelt van een tak. En bij het vensterraam een kaars die langzaam opbrandt in alle rust met weer even jouw gezicht. Hoewel de liefde al lang is uit geblust.…

Met ouder worden zou de wijsheid komen en ‘t diep besef dat alles ijdel is, maar soms komt iets van vroeger in mijn dromen en hoor ik weer een klank geheimenis; dan zingt mijn ziel opnieuw van dankbaarheid al is er weemoed en een hart dat schreit.…

maar juist dat grootse moment van ontlading blijft je bij met een diepe zucht vanuit je innerlijk merk je de weemoed…

Een schone dodendroom heb ik gedroomd: Diep onder marmerblank en bloemgeboomt, Sliep kalm en koel mijn moegemarteld lijf. Toen zag mijn ziel, vanuit haar blauw verblijf, Een meisjesgroep in klederen leliewit.…

Ogen waarin de glans Ontbreekt, haren Dof van eenzaamheid Sprankeling die al Lang verloren ging aan Oceanen van verdriet Open blik die levens Lang gesloten is Leven gesloten ingericht En stem die alle Leven kwijt is En als hij iets Te zeggen heeft komt Hij niet verder dan Toonloos vertellen - Toon van oneindige Vergankelijkheid…

Leven dat zijn Eigen onafwendbare Gang zou gaan - Hoge pieken verraadt Mijn levenslijn, met Daarnaast uitsluitend Diepe dalen, Te hoog, te diep Voor een eenvoudig Mens die zo graag Streven wil naar Gelijkmatigheid Zo kijk ik nu naar Mijn eigen levensscherm Dat naast mijn sterfbed Staat opgesteld en zie Ik geen leven…

Duizelingwekkend gewaagd hoorde ik ook zeggen 'k zag ze bekvechten gisteren op tv te diep het decolleté…

verdriet kruipt heel diep het zit tot in oren en tenen die zwellen paarsblauw omdat ze niet kunnen wenen…

Kijk daar loopt ze goudblonde haren glanzend maar haar ogen diepgroen die mysterie kunnen uitstralen zijn nu leeg haar glimlach geforceerd alsof niets haar kan raken ze gaat door praat door betekenisloze woorden ze hoort betekenisloze woorden niets dat raakt ze wilt gezien worden haar ogen zeggen me: Kijk me aan en kijk iets dieper…

Soms voel ik me zo diep, sluit ik mijn ogen, en zie het vallen van mijn tranen, tranen van verdriet; soms verstop ik me van de wereld, opzoek naar de waarheid, opzoek naar jouw sterren en dat heldere licht, ik voel je warmte en zie je gezicht; soms wil ik naar je toelopen, ik wil je zoeken in alles wat ik doe, ik wil je volgen, ook al…

verlaat de dag als deze is er ooit bewezen dat ie opkomt opnieuw opnieuw opnieuw voor ieder wezen opnieuw leren leven in ruimte en leegte luiden de klokken hun lied en op de straat en in deze steeg een lied dat het leven draagt op de schouders van geesten een traan klinkt er is nooit echt iets anders als de klokken in het diep…

'Honfleur' als een diepe melancholische zucht waarmee de componist wel raad wist... de weemoed van aflandige klavierklanken van Satie geven op tedere wijze de gevolgen van wisselwerking in nauwelijks zes minuten weer…

Diepe tranen altijd stil en versluierd nooit uitbundig slechts weemoedig introvert ingetogen opwellend in een enkel spoor omlaag weglopend op de wang onwillig de kin verlatend geborgen in de hand die de ogen wist…

ANSICHT VAN WEEMOED er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar de tranen van eeuwen zich hebben verzameld in het onpeilbaar diep met een zilte smaak op de lippen als een vreemd soort heimwee naar vervlogen leed…

Ik spreek de woorden niet, het zingt in mij, een weemoedig lied als het ruisen van regen. Ik hoor de klanken niet, het zucht in mij, als wuivend riet langs diepe waterwegen. Ik zie de kleuren niet, grijs stroomt uit mijn ogen, als zacht vedriet in stil bewegen.…

Laat woorden, laat zinnen, laat expressie der hoogstaande intelligentie níet heersen! Laat chique omgangsvormen, laat zogenaamd fatsoen niet overheersen buiten goed en welgevallig doen. Laat dan maar, over ons heen komen de dromen der dagen, onze dromen in vele vlagen alle andere talen lange tijd heersend, regerend over deze wereldbol. Ja,…

vandaag stroomt het water van niets naar niets het slaapt in de schoot van zwaartekracht er flitst een zilverwinde als een hinde in het struikgewas 'het komt door de zon', fluistert het water zijdezacht ik wist dat de rivier praten kon, een koe in het gras een vogel in de lucht en hier een dikke vlieg het water herhaalt zijn loop vanuit…

in de verte hangen nog wat flarden klokgelui in nevelslierten en boven spant zich de nacht zoals altijd rustbrengend voorspelbare constellatie van licht adem diep en ijzig een champagne van lucht doet je van binnen tintelen wijst weemoed weg belletjes borrelen altijd naar boven…

Als het zoekende hart tracht de kracht van de last te beogen, in het lijden van het leed, in het licht van het vermogen, als het gaan het rood betreedt, dan openen gesloten deuren ogen.…

Treurend oog, zing uw spijtzangen en voer de bezieling van uw gaan terug over de wegen van uw verlangen, over de wateren van uw tranen, en laat u door uw moed bedaren. Treurend oog, uw hart ziet wat uw zicht belicht en zwicht niet voor het gif, van de dwalende heugenis, die uw streven heeft omgeven en uw lijdenswegen heeft geweven.…

Diep-blauwe oceanen die al het bestaande ontluisteren van zijn donkerste weemoed die al het bestaande mooier maken Het wolkeloze zenit van het noorden en het zuiden elk leven voedend met een azuren gloed paarlemoeren rivieren die het lied aanschouwen der ontwaakten, nimmer bewust van de duistere nacht…

in de blauwe koelte op de heuvel zal ik blijven als het hart zijn slagen mist en het duister groeit in mij bij het doven van het hart zal ik de pracht van de linden noch de weemoed van de wolken voelen in de diepe donkere nacht zal ik blijven in de blauwe koelte van de heuvel in het dal leven dromen voort…

er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar tranen van eeuwen zich hebben verzameld in een onpeilbaar diep met zilte smaak op de lippen als een soort van heimwee naar vervlogen leed...…

In weemoed gespeend van verstand dompel ik mij onder in gevoelens aan de rand Stop het weg! Nee niet dichterbij.. Sluit het af! Een gevecht in mij. Weggedrukt, weer een veilig gevoel Maar diep van binnen woelt het, koud en koel Toch de mom weer op van alles leuk, ja het is fijn maar in de koelheid, bij dat randje, daar wacht de pijn.…

Bedolven onder diepe lagen van het leven Voert de pen ons naar zanderige verre woorden Een wolk schuift over het land als de weemoed in ons kruipt Het verstilde wachten tot sterren in het vangzeil vallen Hoe het water ons laat gaan hoe we vechten In zinkende tijd met verwaaide woorden naar de lichtste stilte…