Alle inzendingen over dode hoek

Is er dan geen leven in die dode hoek buiten ons gezichtsveld aan andere zijde van de horizon is er geen beweging meer in een ziel die afgestompt gebrainspoeld is geplaatst in de dode hoek waar is het gevoel dat leeft buiten de dode hoek laat zien wat is over de horizon.…

je bekeek het leven uit de dode hoek maakte brokken als je afsloeg van het rechte pad vergat altijd richting aan te geven als je koos voor nieuw we hebben je nu weggebracht naar waar je wilde leven begraven in de dodenhoek…

blinde vlekken dode hoeken in mijn hoofd geheugenlekken herinneringen uitgedoofd schier onwetend wat de dag hierna mij biedt snel vergetend … en zelfs dat onthoud ik niet…

Als de EG daar overheen wil stappen zal ik ze graag de dode hoek in trappen.…

wij glijden af flauw tegenspartelend naar de slangenkuil waarin het vuil van ons bestaan door tijd en rot ooit zal vergaan de dode hoek van het paradijs waar grijs de kleuren heeft verdrongen harmonie en vorm tot karikaturen zijn verwrongen nog is er een weg terug met de rug tegen de muur omdat ons laatste uur geslagen is wij…

als alle auto’s zwijgen loop ik de velden in en schrik: een hoge sprinkhaanvogel van ver van over de rivier gekomen waadt mijn dode hoeken in en uit doorlopend knikken hij en ik: wij staan op iemands rode lijst wij gaan de weg van alle vlees…

ik heb geen beet mijn warme web heeft jou doen wijken langjarig spinsel in je hoofd met angsten vastgezet belemmert jou de weg terug naar mij hoe ik ook open breek mijn draden reik het is aan jou om samen op te trekken het rag zo te ontstijgen drijf mij niet in je dode hoek met oude spinnenlijken…

de dode hoek zo vouw ik ontzield en verlaten mijn schouderbladen met scherpe randen toe…

Kijk in de spiegel, nu de dode hoek de blinden ontluikt. De hand betast ongenode,   volgt de contouren en iedere groef. Een vinger penseelt de lippen sexy karmozijn op proef.   Ledige ogen blikken naar binnen, treffen zichzelf en komen tot zinnen. Doof het licht, doof het heden, wat nu was is alweer in tijd vergleden…

nycticorax/nachtrave als alle auto’s zwijgen loop ik de velden in en schrik: een sprinkhaanvogel achter mij is tegendraads in dit seizoen van ver van over de rivier gekomen en waadt mijn dode hoeken in en uit doorlopend knikken hij en ik: wij staan op iemands rode lijst wij gaan de weg van alle vlees ------------------------------…

Van dode hoek Tot stille bron. Heide dat aan de enkels jeukt En zand dat in de schoenen kruipt. Fiets de trappers rond Naar het volgende terras. Waar de koffie lauw En de salade warm Naast een pakje peuken wacht. Gedeelde smart Blijft gedeelde smart. Zo ook de zadelpijn. Lucht van dennen En parelnat. De veluwe.…

hij was er meer dan eens springlevend voor diegene die in liefde licht zijn broedersogen bood en in zijn schoot zijn hoeder zag die hem met handen had omgeven onbevangen als de drommel die niet bang was voor de dood de drommel was nog lang niet dood maar had een dode hoek geleden…

De oorzaak was een tochtje op de fiets in combinatie met een dode hoek: in één klap was z'n levensvreugde zoek en wat-ie slechts verrichten kan is niets. Dit niets is hem te veel. Men heeft erbarmen met deze invalide zonder armen.…

dode hoeken krijten uit het zijvak, daartussen vele hoofden, voor wie ik was, nog zoveel wilde zijn. ik draai me om. een liefdeswoord valt op zijn rug en breekt.…

Dirigeert de waanzin naar verre uithoeken van gedachtenwerelden waar verborgen lijken wachten op hun kans om spokend te herleven Mist één dode hoek waardoor ze er weer zijn grijnzend in de spiegel klaar om in te halen af te snijden van de weg Steeds harder gaat het in de waan te ontsnappen aan de zin van het lot de zekerheid van eindeloos…

Weldra zou Praag vallen, wist ik, weldra sprak ik mijn eerste dissidente woorden - weldra zat ik in deze dode hoek mijn blinde te scanderen. Plotseling die vreemd klinkende stem boven uw boek: 'Niets kun je voor me doen. Ga nu maar weg.' De koekoekklok roep onomatopeeën en u werd onverstaanbaar.…

Raven snaaien goud bewerkt krassen rauw bevroren handen draaien weg van ijle snik en ogenschijnlijk heem`len blikken scholen na die roek`loos landen dode hoeken, opgemerkt.…

Vertrapt en achteloos laat zij hem liggen, leeggezogen, in haar dode hoek. Dit handelen voor haar, al zo'n gesneden koek. Al wenend, weent zij, opnieuw, ik ben zo alleen gewikkeld in een zwart voilen sluier om haar heen. Al het gelovig licht wat toehapt wordt vol verlangen, gevangen en vervolgens in haar schaduw vertrapt.…

hoeken meeneemt…

Gehurkt in een dode hoek verstop ik me Ze lijkt aan de trapleuning vastgelijmd Haar lippen als met bijenwas verzegeld Kloven van de droogte En net daar Aan haar stramme voeten Lagen vergeelde najaarswensen In snippers rondgestrooid Waarom kwam ze daar?…

kijk, hoe daar je spullen staan uitgestald dingen die aangewaaid zijn in je huiselijk landschap en gebleven gestapeld in een dode hoek jazeker, ik heb geleefd hoe ik heb gegeven, geleden en vergeven brood en boter op de tafel (je vaste lasten stijgen jaar na jaar) start de opname en actie!…

hoeken dansend op spitzen van touw jouw boosheid,....... golgotha met rente nimmer zal je behoren bij de uitgebloeiden, de verdorden want je bent als je stem brede sleutelbeenderen in een open hemd achter jouw blijft een verlaten vlakte - Jon-jon -…

“Rechtdoor gaat voor” had hij op school geleerd De vuilniswagen naast hem zou wel wachten Hij was niet afgeleid of in gedachten Die middag deed er niemand iets verkeerd Het 'popalarm' komt hopelijk niet te laat; Mijn zoon fietst sinds een week alleen op straat…

Mensen die je kent, mensen die je best had kunnen kennen. Een mevrouw die op een schoolplein stond om haar kinderen weg te brengen, op te halen, net als jij daar wachtte, soms met iemand sprak maar meestal in gedachten - een gezicht dat je als je het ergens anders tegenkwam in verwarring bracht. Zoals je winkeliers alleen maar in hun winkel…

vaak woon ik in mijn hoofd dagenlang in een enkele kamer er zijn vogels en kinderen die overal lopen moeten dansen op wenkbrauwen van het tjilpend gras jazeker, ook vlinders want vlinders zijn tijd er zijn monologen en dialogen eenzaamheid als speelbal van schaduw en echo's in de linkerhoek naast het tafeltje staat een spiegel…

uit eigen hoek…

hij ziet me staan komt naar me toe ik kijk hem aan hij zegt geen woord ik voel dat hij mijn hijgen hoort ik bid, ik wil niet met je mee het blijft doodstil plots in z’n oog in zijn pupil een regenboog nu word ik bang uit niet mijn angst stilte duurt lang ik glimlach wel blijf mezelf in ’t helse spel ‘k geef steeds maar…

En weer: is er een mens opgegeven, kanker diagnose, uitbehandeld niks meer aan te doen. Alles is gedaan kreeg hij te horen, uitgezaaid in zijn hele lijf. Weer is het kanker, je kunt zeggen: waarom niet, maar ik zeg: waarom wel? Waarom deze mensonterende je van binnen opvretende ziekte? Waarom?…

Kou kruipt langs mijn mouw omhoog En grijpt me bij mijn nek Versteend sta ‘k in mijn jas op straat De tegels, de stoep, het hek Hier was het, waar hij mij greep Hij hield mij in zijn macht De kilte, angst, mijn hart Mijn lippen, witte streep Ik was zo klein, begreep het niet Ik hield mijn adem in Zijn jas was vies, zijn handen hard ‘k…

even kijk ik om de hoek niet van mijn huis of straat maar van het leven vraag mij af wat ik daar zoek en hoe het mij daar dan vergaat ik zal het nooit weten maar als ik zie in de ogen van een blij kind vergeet ik al snel mijn wens dan maakt het mij weinig uit wat ik daar vind…