Alle inzendingen over dodenrijk

nu waardig en roept haar naam onmachtig vanuit een klankloze wereld Zij verdrinkt in droefheid als zij hem te vroeg verliest aan het stenende graf waar haar handen zich kapot graven op zoek naar zijn dolende geest die wacht tot zij zijn weg mag volgen en hem weerziet in het Grote Mysterie als zij aanklopt bij de Poortwachter van het Dodenrijk…

Tussen hen en mij ben ik al duizend keer gaan staan, de zin "ik houd van je", week echter niet van me vandaan.…

zwijmelen verzonkene gedachten in vergetelheid donkerblauw en violet van diepgezonkenheid in sepia en indigo van nachtdoorwakenheid overvaart naar duisternis als tijdelijk anonymus een verblijf incognito naar een etherisch geestenrijk vergetelheid, gezapig slapend in het dromenrijk de duisternis van schimmen in het tijdelijk dodenrijk…

nu waardig en roept haar naam onmachtig vanuit een klankloze wereld Zij verdrinkt in waanzin als zij hem te vroeg verliest aan het stenende graf waar haar handen zich kapot graven op zoek naar zijn dolende geest die wacht tot zij zijn weg mag volgen en hem weerziet in het Grote Mysterie als zij aanklopt bij de Poortwachter van het Dodenrijk…

Vanuit het dodenrijk verzocht mij Driek (Diens naam gebruik ik om me in te dekken) Om eens de stoute schoenen aan te trekken Voor mild verpakte snelsonnetkritiek: Wilt u, collega‘s, naar de winkel gaan, En schaf u daar zo’n handig telraam aan.…

De oude man verlaat voor de dageraad stil het reservaat loopt naar de eenzame plek waar de schaduwboom staat zet zich neer onder het gebladerte van de oude eik de eeuwige reis is begonnen met de droom over de jachtvelden en bij ondergaande zon gaat hij met een zucht over naar het dodenrijk.…

(Een confrontatie met Anubis, de Egyptische God van het Dodenrijk) Statig als een uitgehouwen standbeeld staat hij daar, ongeschonden als een Omen in de tijd Zijn ogen ruig, maar overtuigd van oeroude wetten over goed en kwaad over pijn en strijd O, zo nietig sta ik daar, vermorzeld door zijn aanblik die oneindig priemt in m ‘n zwakke…

Waar de een het heeft over Een verhoogd bewustzijn Zodra de grenzen van het Leven zijn gepasseerd En hartstilstand door coma De mens nagenoeg ongemerkt Het tijdelijke dodenrijk Doet binnengaan, kijk ik Naar het kruis waaraan jij In je lijden verhoogd werd Jij die jezelf verlaagd hebt om Ons boven de dood uit te tillen…

De ochtendstond ontvouwt de dag De horizon hult zich in ’t nieuwe licht Rond de plaats waar Hij begraven lag Hoort men verblijd een nieuw bericht Het graf geopend Hij is opgestaan Overwon de heerser van het dodenrijk En noodt ons met Hem mee te gaan Als burgers van Zijn grote Koninkrijk.…

Een kwestie van wikken en wegen, voor of tegen mezelf in objectiviteit als een mes dat dubbel snijdt dan komen de wolven, mijn polsen gebonden ik wil niet vluchten maar drijven wat zou dat mooi zijn blauw en groen regenseizoen de gedachte aan toen een schim vanuit mijn dodenrijk het verste binnen mijn bereik of toch niet?…

Je bent nu groot Je vliegt er doorheen Je leeft voor de dood Je bent nu oud Je bent het moe En je verlangens Voorgoed voorbij Na we vergaan Is er enkel de echo Van ons bestaan Ook de ziel blijft niet Vertrekt samen met Jouw lichaam en geest Naar het eeuwige niets Maar weet en wees niet bang Het dodenrijk is groter…

boven het voorjaar schemert een zwarte wolk waarachter Hades op zijn Persephone wacht na het groei- en bloeiseizoen trekt hij heerser van het dodenrijk haar zijn onderwereld in niemand hoort haar schreeuw als ze in de duisternis verdwijnt niemand hoort haar als ze praat over dingen die niemand ziet niemand hoort haar…

Altijd op de vlucht In de regen Onder de blauwe lucht Tijd om het te gaan overwegen Overal neem ik mezelf mee Hoe hard ik ook ren Hoe goed ik mezelf ook ken Weer niet hoeven voelen stel ik tevree Mogelijk bedaart de boel Wanneer ik van binnen kijk Hoe ik mij nou echt voel Zeg niet altijd wat ik bedoel Veel liefde voor mensen in het dodenrijk…

De nevel laat de vormen los En losser, tot ze niet meer bestaan Geesten van bomen reiken naar mij Ze raken bijna mijn auto aan Het pantser waarin ik me nog verschuil- Ik houd het stuur vast en rijd rechtdoor Geen plotse bocht nu, geen haas op de weg In dit dodenrijk waar ik de rust verstoor Ik moet naar huis, als mijn huis er nog staat…

Om te voorkomen dat ze barst, sta ik het dodenrijk te rekken. Zodat wij rustig kunnen sterven. Er wordt te weinig gereïncarneerd, het hiernamaals raakt overbevolkt. Geesten spoken tussen hier en daar, in copuleren rust gevaar!…

In ’t dodenrijk zal uw ziel herleven over de einder van ’t aards bestaan. Uw spotdichten zullen dan verstommen als uw ogen voor de andere wereld opengaan.…

Hoor de Stem van de Dode Soldaten, en richt je blik naar verre einders, ginds, waar het Dodenrijk ligt. Denk dan aan de Dode Soldaten, en luister naar het lied van namen, duizenden namen dat Zij lijdzaam zingen in smart en droefenis.…

Het wond’ren doen was er maar Eén gegeven: Hij legde hand op Lazarus zijn lijk, die retourneerde uit het dodenrijk en zou nog jaren in gezondheid leven. Er valt pas op een wondertje te hopen wanneer uw ~heler~ ‘t Pikmeer kan belopen.…

Ik waande mij in het dodenrijk En naar ik er langer was Werd mijn waan meer werkelijkheid Er stond een familiegraf open Er zou een kist aan worden toegevoegd De vierde, de laatste; vol Ik keek in dat keldergraf Ik keek te diep in de diepte Het roerde de diepste dood in mij De bloemstukken vierde het leven In al haar pracht en uitbundigheid…

En uit het verzonnen dodenrijk is een Rozenkruiser opgestaan, hij plant een nieuwe, heilige eik, vertakt met een Hoger Bestaan, zoals in Egypte en Atlantis, de versmelting van mensen en goden, want de Godin is nooit in extremis en doorziet alle aardse coden.…

de rafelranden van het schaduwrijk der nacht zwijmelen verzonkene gedachten in vergetelheid van sepia en indigo in woordeloze beeldentaal naar donkerblauw en violet in peilloze bezonkenheid verstolen overvaart incognito en ongezien anonymus in het verblijf van nachtdoorwakendheid sluimerend in diepe remslaap in een tijdloos dodenrijk…

Thans in het dodenrijk na weggezonken te zijn in mijn slaap, gaap ik als lachende woonachtige tussen prachtige sterrebeelden bij het melkwegsteltsel. Hoe ik eens al in ook Uw nabijheid door Rome flaneerde leven verleefde.…

Een Brits toneelgezelschap zoekt een lijk Om vierentwintig maal te figureren Wie stervend is kan heden reflecteren En ligt dan straks misschien als lijk te kijk De rol dient tot demythologiseren Van alle raadsels rond het dodenrijk Wie deze rol wil moet (néé, géén gezeik!)…

edelgeborenen Drijvend op uw aanhankelijkheid Rust was voor mij niet te vinden Mijn leven was niet voor mij alleen Ik werd gejaagd als een hert met zijn hinden En keer niet meer levend tot u heen Nog eenmaal zal ik als Prinses voor u verschijnen Getooid met bloemen van uw liefde blijk Uw Prinses, gewassen door uw tranen Eindelijk rust in t'dodenrijk…

tweeduizend jaar ben je adembenemend jong je kinderlijf tachtig stamelende centimeters lang bij toverslag verdwenen Isis' krachten Ra stolde de zon Horus doofde het licht de mens stolde het vloeibare lichaam van de kleine jongen tot onvergankelijkheid de zachte hand van Anubis voerde het kind naar het dodenrijk de oever langs…

Banden van de dood hadden mij omvangen, angsten uit het dodenrijk grepen mij aan. Mijn moeder wilde mij niet bewaren, het was met mijn leven gedaan. Uw handen o Here hadden mij gemaakt en toebereid, maar nu, nu is moeder mij kwijt. Oh God Gij hebt mijn nieren gevormd, mij in de moederschoot geweven.…

We leven meer onbewust dan bewust gaan op in sleur, tijd passeert ongemerkt Onderweg van dier naar toekomst-mens die emoties beheerst, zijn we dikwijls 't voorouderlijk dier en de droomtijd van de aboriginals is nog niet voorbij Bij eerdere poging in de droom gevallen comateus gevangen in de onderwereld ontsnapt aan de veerman van 't dodenrijk…

Ik lijk naamloos, onbekend en onbemind geboren om te sterven,een waardeloos kind mijn leven lang al achtervolgt mij het leed zonder bekentenis van wie mij het aandeed Wanneer ik willoos mijzelf in de spiegel bekijk dan wens ik mijzelf zo vaak in het dodenrijk mijn leven is niets dan ellende en verdriet waarom is er niemand die mij hoort en…

wie zoet is krijgt lekkers behoeft niets te vrezen wie stout is de roede: niemand wist wie vijand was onwennig in een bange droom verzorgd van de wieg tot het graf aan het zwijgtouw van uitkijktorens die groeten met schoten in de aanslag met pennen en witte kruisen in en aan de Spree waar het water ooit bloed was open deuren naar het dodenrijk…

vanaf de Fondamenta degli Incurabili staar je over het water naar het stille dodenrijk zijn boot zal je brengen, daar waar je zal rusten in nabijheid van haar, je geliefde Venetië dampende mist, de sfeer van stilte dragend het water, de tijd, licht en donker heden en verleden, verlangen en vervulling steen en vlees, liefde en afscheid taal en…