Alle inzendingen over doffe glans

Bordurende over het leven zal ik in gouden draden van een schitterend verleden voor de doffe glans van heden uit het weefgetouw diep in mij een kleed van verzoening weven…

Vanuit onzalige gedachten verprutsen wij de laatste kans in lange rij met de verdachten die handelen in doffe glans onze waanzinnig mooie ogen sluiten als beslagen ruiten getergd gekeerd en zwaar bedrogen naar een binnen zonder buiten in deze vers gedolven groeve reik ik jou de stalen spade begraaf het duister van ons droeve vanuit voorbedachte…

Haar ogen kregen dan een doffe glans, ze verloor de tijd dan uit het oog, en vond dat het leven haar te snel voorbij vloog. Schuifelend en soms op de tast ging ze traag van haar zetel naar de kast op zoek naar wat ze niet meer wist.…

Ogenschijnlijk zijn de uren Al voorbij, weet niet te beroeren In het riet dat me omgeeft Wel zijn de scherpe raakvlakken De redenen waar naar ik Heb gestreefd Het ijzeren gordijn warmt niet Maar brengt op mijn ogen Een doffe koude glans…

het doffe van haar droeve ogen beloven weinig glans zodat ik steeds haar blik ontwijk en met mijzelf dans mijn voeten vegen strepen op hout als schuurpapier ik dans, maar volg haar ritme niet ik dans, maar zonder zwier…

Ogen in kassen Waarvoor het licht te fel Pupillen, speldenknoppen Op het punt te verdwijnen In dik matglas, lichtblauw Geen spoor van glans Doffe doodsheid en nee Vooral geen ellende van Anderen Hij bespaart haar zijn verhaal Ternauwernood, omarmt haar Magerte en daarmee weer de dood Hij is koud uit het graf verrezen Met zo vers…

De glans van ongekende stilte was het feit van getrooste golven vol gelach waarin de kwetsbaarheid van het gesloten hart eindelijk werd geopend door de stralen van onafhankelijke woorden.…

hoe, dit te evenaren een gratis kunstwerk in miljoenenvoud kleurstelling en vorm in volkomen harmonie als natuurlijke gratie juist vergankelijkheid geeft extra glans aan deze dag…

een roze schoot ontspringt, bewaart de geur in dalen tussen avond en de nacht en uit een mond gretig haar tong strelend langs ’t hele lijf aaiend mijn borst het doffe vel tot glans wordt ochtend daar geboren, de zon kamt groene oevers, legt licht op breed golvende stroom en laten wij ons dragen op gevoel om lippen en in…

hij bereikte de diepste bodem in de jungle in alles wat het einde in zich draagt kiemt een nieuw begin de stille maan was getuige van de glans van zijn ziel…

Alles wat leeft kan glans geven. Bij dingen duurt dat altijd maar even. Een mensenhart dat voor jou klopt, geeft de glans die nooit meer stopt.…

Zij is met de glans die haar omgeeft, voor mij een ster in schittering. Naast haar verbleekt de mooiste roos, dat zij nog lang en gelukkig leeft, naast de man, die zij ooit zelf verkoos.…

nu dat dit kindje dan geboren is bellen losgebarsten zijn in - wat men noemt – de stille nacht sta ik mij het wachten toe een straffe wind slechts in de rug maar niet als steun of zacht de dreun komt achteraf- zeggen ze nou ja – wellicht - richt alles op zo’n laatste dag zich tot de weerschijn van het vuur dat werkt in mijn gezicht…

Het graf ligt voor mij open maar ik trek mij dat niet aan ik loop er gewoon niet langs voor nu grijp ik mijn kans en ga feesten mijn leven vieren blij dat ik er zijn mag in een bootje de oceaan op varen de wereld verkennen hij is zoveel groter dan de achtertuin laat ik het glas nu heffen op een leven zo kansrijk en op een gaan even…

in dit rode vulkaanlandschap op de diepste bodem in het leegste landschap de genadeloze hitte wezenloze stilte alleen maar vlakte en in de verre verte bergtoppen deze genadeloze ruimte zo diep zo leeg zij bood hem een nieuw begin de stille maan was getuige van de glans van zijn ziel…

tergend langzaam gaat zij langs het graf handen strak geveld tranen kukelen met doffe plof in het grijze niet lang luchten reizen sneller overlopen heimwee verwelkte kussen nooit meer dansen ze samen onder de maan en margrieten…

Het nagelaten spoor, moet glans aan de kralen geven. Wij moeten dus echt weer door, en hopen op een glansrijk leven.…

Ik had de taal in beide handen sprak niet over bemantelen en naar vraagtekens werd nooit gezocht toentertijd hadden jassen geen knopen meer een touw werd gestrikt en strak getrokken, ruimte was er in overvloed, daar wel oude aardappels, vervoerd op gammel ijzer gaven doffe hongerogen weer heel even een zachte glans van gevuld zijn ik…

Automaat rinkelende munten vallen naar beneden gevolgd door een doffe klop dorst…

ik kijk je aan en zwijg doffe ogen schouwen langs mij heen jij ziet de verte ik geen…

Nu blijf ik ver, met doffe pijn, Sidderend voor gevaren.…

Vanmorgen stond ik Onder water Onder water Van de douche Ik vond er Wat te lezen Wat te lezen Op een fles Geconcentreerde shampoo Extra glans Geeft haar extra glans Herstelt de vochtbalans Ik dacht aan haar Geconcentreerde aandacht Extra aandacht Geeft haar glans…

voelen we weer dat het zomer is de wind ruist het lied van de hoop dat zingt in parelmoeren schelpen op het rulle strand het verliefde paartje al wandelende op de vleugels van het Woord gaan hand in hand zegevierend voort kinderen spelen hun spel bouwen torenhoge zandkastelen Geest van liefde die altijd blijft stromen gouden glans…

Dat het als Iris uit de nacht kwam stralen - Zijn glans als 'n engel naar de toekomst neeg! ---------------------------------- uit: Eerste oogst (1912)…

Een oog van glans telkens bij die lach, toch denk ik thans wat ik eerder niet zag. De glans verdunt, door mijn blikloze blik. Het is me misgund, omdat ik glans vertik.…

een vochtige deken verblindt het zicht van polder en lucht ganzen verdoezelen hun vlucht in doffe klanken verzonken leegte…

Een doffe plek, omdat ik je zo mis. Een koesterende warmte, stroomt in mijn bloed. Slechts bij de gedachte: “Ik hou zo van jou.”…

Het druppelde in de plas Het tinkelde in mijn hoofd Doffe dreunen Het sijpelde binnen als een bijtend zuur Maar dan zout Ik droogde uit Zonder jou los te laten En toen het regende Werd het droog…

een schot voor de boeg dan bulderen de kanonnen over de heide doffe ploffen symboliseren veiligheid oefening baart kunst zegt men dikwijls... laat de Russen maar komen…

Mijn goudvis leidt een kalm kloosterleven in zijn eenzame rechte waterbak. Van hoek links naar hoek rechts duurt maar even ook al zwemt hij op z'n dooie gemak. Elf vingers waren toch zeker genoeg (of had ik het verkeerd gezien misschien) toen ik, verlegen, vijf ervan vroeg (en waren't er vervolgens maar tien)? Hoed u dus voor de onevenheden…