Alle inzendingen over droppel

Ik heb de dag gekust er hangt nog dauw aan mijn lippen. Ik proef de puurheid van haar tranend zijn wanneer ik haar zachtjes, voorzichtig met mijn tong van mijn lippen wil likken. Dauwdroppel, uit nevelige sluier drager en spiegeling van het ganse heelal. Natte stille dauwdroppel die in haar zachtheid op d'aardkorst breekt en…

De zon wil ik je geven De aarde en de lucht De maan en de sterren De vogels in hun vlucht De schoonheid van de golven De tere droppels dauw Alles wil ik je geven Omdat ik van je hou…

ik zwijg in jouw stilte draag de geur van balsem en een witte doek verraad mijn verdergaan, geluidloos vallen droppels op de natte vlek waar mijn blik thans rust leven kust de dood…

Glad is de lucht als zilverhelle plaat, Waarover vlokkig grijs geschilderd werd, Met glans van licht uit eindeloze vert, Dat door de ruimte spelemeien gaat. ’t Vonkt door de droppels aan het rijs, dat staat Als stut op ’t tuinbed, staat bij boon en ert; Vonkt door de druppels aan ’t gewei van ’t hert, Vonkt door de droppels aan het schaap,…

Drie droppels liet hij vallen Beneden op de aard, - Drie mooie kleine dingen Zijn daar altijd bewaard: - De eerste viel in 't koren, Dat werd een korenbloem, Die bloeit in 't blauw naar boven, Dat is haar grote roem. De tweede viel in 't heikruid, Dat werd een heikapel, Die vliegt altijd naar boven - Veel hoger wou ze wel.…

Duizendtallen oceanen Zijn in 't eindloos wereldmeer Van mijn bittre weemoedstranen Slechts een droppel en niets meer. Honderdduizend eksterogen Doen de zwerver minder smart, Dan het branden van mijn ogen, En het smachten van mijn hart.…

Duizendtallen oceanen Zijn in ’t eindloos wereldmeer Van mijn bittre weemoedstranen Slechts een droppel en niets meer. Honderdduizend eksterogen Doen de zwerver minder smart, Dan het branden van mijn ogen, En het smachten van mijn hart.…

't Is regen, - 't regent aan mijn huis - Ik luister, sprakeloos en kuis, Naar 't lied van 't ledig leven, Dat dromend van de hemel leekt En dromend weder leven kweekt Dat mild en murmelend geruis Van droppelende regen.…

Ik hoor de droppelen nedergaan In ’t neevlig duister, – Voor ’t open venster blijf ik staan En luister... Zo stil is ’t overal om mij heen Op donkere wegen... Alleen het troosteloos geween Van regen...…

Zie hoe ik verlang naar alwat groeit en bloeit en mij boomomzoomd in myriaden lianen hult in het panopticum van het uitspansel als gigantische kameleon in kaleidoscopisch woekerende kleurenpracht o ware het de kosmische Iris zelve, regenboog die nederdaalt in lauw spiegelende droppels ochtenddauw en Orpheus' stem…

'schuilend onder het droppelend lover' met deze fraaie volzin van de jonge dichter Hans Lodeizen begon het destijds de weemoed van weleer die nooit verdween maar altijd hangen bleef in mijn persoonlijke dampkring de vasthoudendheid van melancholie die rondwaart als een onontdekte planeet in de ruimte die mijn wereld heet...…

Zingen dan uw weemoedzangen, Droppels, met me mee? Tranen lekken langs de ramen Van m'n kamerkijn... Dropplen droef, we schreien samen Om wat zonneschijn...…

Roodborstjes, pikken zaadjes op velden, groen van vilten tapijt laatste krommingen schitteren als grillig gevormde perken, onuitsprekelijk kraken de ijsbergen niets achterlatende droppels verspreiden het geboomte, bladeren begrenzen ongebroken gehuld in zonderlinge wijde blik, kijken nevelsluiers met groet terug.…

Al de bladers zijn verdronken In het water, in de regen, En het donker bos staat open En de droppelende stronken Staan verlaten aan de wegen, - Kille winter laat één sprokkel Aan een hart, dat niet mag hopen!…

Bloedplassen, trots het zonlicht levend rood, Zag 'k wijd vervloeien tot de horizont; Uit lang gespleten, geel ett'rende wond Walmde wee-zoete reuk, als van de dood; En 't leek, alsof een bloedstraal opwaarts spoot, En onbeweeglijk hing boven de grond: De droppels sidderden, helrood en rond, Gestold tot blad'ren aan de beukeloot.…

Mij is gebleven het fluisteren van gras op mijn nu koele huid het droppelen van water het water - ach - het water waarvoor ik zoveel verzen schreef. Dat zich met levend wier omgaf terwijl het zong zijn raadsels vanuit de diepte der bron.…

Toen zag ik aan een meer, het meer des doods, Een vrouw met vaal gelaat en geluw haar, Zij schepte 't water op, maar liet altoos De droppels vallen, alle na elkaar.…

Totdat op eenmaal door de stille lucht Al die miljoenen gouden droppels vielen, En Ge als een heilige in die glorie stond...…

Doch soms, bij een simpel gebeuren – In d’ochtend een haan die kraait, Of even een vleugje van geuren Dat over een bloemperk waait, - Wordt plots mij de wereld als rozen, Ikzelf tot een droppel dauw, Die niets is dan spiegel voor het blozen Van bloeikleur, zonlicht en blauw.…

laat aan de zijden wimpers blinken die heldre droppel: 'k wil hem drinken in een lange, lange zoen. Zo... half onwillig, half tevreen rust ge in mijn arm, met glinsterend ooge, en fleemt en streelt, tot ik betoge: 'k zeg nimmer ofte nooit meer : neen!…

De draaiboor wentelt naar mij toe, Mijn vinger is het mijden moe; Een pijnscheut als een wekkerbel En op het groezelige vel Een droppel bloeds. ‘t Doet goed daarginds nog bloed te weten, Is ’t liefde? Leven? Behoort het God of aan mijzelf? Het is om ’t even, Als het maar kloppen kan en slaan En wonderbare wegen gaan. ’t Is zondag even.…

Drie droppels liet hij vallen Beneden op de aard,- Drie mooie kleine dingen Zijn daar altijd bewaard: - De eerste viel in 't koren, Dat werd een korenbloem, Die bloeit in 't blauw naar boven, Dat is haar grote roem, De tweede viel in 't heikruid, Dat werd een heikapel, Die vliegt altijd naar boven - Veel hoger wou ze wel.…

Bij God, twee stille Gezellen – en geen droppel drinken zij! Mijn schaduwbeeld beweegt zich zoals ik, Bleek is de maan – Gezellen, ’k heet u welkom. Nu laat ons zwelgen tot de lente bloeit. Ik zing – en lachend luistert naar mijn lied De maan, ik dans – en vrolijk danst mijn schaduw. Hallo, gezellen! Welk een drinkgelag!…

Stroken licht-inval, de dageraad is op komst, accentuerend de caleidoscopische kleuren van de nachtelijke dauwdruppel op het vensterdak, aaneengeregen droppels spinnenweb tussen dag en dauw. In het kleurenparadijs van de opkomende zon dansen wit, rood, oranjegeel en parelmoerblauw.…

O, gij voor wie de driften zwijgen Wanneer de droppels door uw borst Als door een doek der liefde zijgen Ter lessing van des kindjes dorst, Wat zijt ge schoon en opgetogen!…

O, gij voor wie de driften zwijgen Wanneer de droppels door uw borst Als door een doek der liefde zijgen Ter lessing van des kindjes dorst, Wat zijt ge schoon en opgetogen, Iets zoets ontstraalt uw dromende ogen.…

En 't avond elk twee droppels.…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - dit sonnet is het 2e in de cyclus: Bevrijding Nu slaapt ze in Brahman, veilig voor altijd Nu slaapt ze in Brahman, veilig voor altijd; En ‘k weet dat, blij, haar mijn terugkomst vindt, Als eens de dood, Bronwaarts stormende wind, Mijn ziel, een droppel…

De meinacht laat zijn koele droppels neder, ik schuil onder een lispend lindendak, mijn oude hart vindt zijn verlangen weder dat naar de lente geurend openbrak, en vóór mij is het licht der kleine kroeg, daar tiert men bij de hooggevulde glazen, al wat ik vrucht'loos aan het leven vroeg ligt in de simp'le jool dier blijde dwazen.…

Leeg de beker in het ronde En geen droppel blijve er in! Holland heeft ons opgevoedsterd, Haar behoort het tweede glas! Schaam' zich wie geen liefde koestert Voor dat goddelijk moeras! De vaad'ren - de helden Op Nieuwpoortse velden, Op Chattamse ree - Wie nu hun gelijken En vallend niet wijken, Wij drinken ze mee!…