Alle inzendingen over duisternis

komt nadert mij met liefdevolle aandacht wie lezen kan en wil 't zingend hart in vreugd en smart dat schone druppels vangen mag och zie de sombere bossen waarom de ranke bomen zwiepen de vijver bedekt met mos en waterlelies in koele gouden dagen van juichend welbehagen de stille ongerepte plekken dat mij rukt uit bange overheersing…

Een vrouw beminnen is de dood ontkomen, weggerukt worden uit dit aards bestaan, als bliksems in elkanders zielen slaan, tezamen liggen, luisteren en dromen, meewiegen met de nachtelijke bomen, elkander kussen en elkander slaan, elkaar een oogwenk naar het leven staan, ondergaan en verwonderd bovenkomen. 'Slaap je al?' vraag ik, maar…

moed de hoop vloeit weg en keert niet terug de duisternis blijft over, de rest lost op in het niets……

Hij heeft zich jegens mij in het ongelijk willen stellen, opdat Zijn schijnbare onvolkomenheid mijn liefde zoude ontroeren en ontrusten, opdat Zijn schijnbare duisternis mijn liefdesver- langen des te dieper zou doen glanzen.…

Weet je nog van de parkeerplaatsen waar ons bloed opspeelde omdat we elkaar wilden. Soms spanden koplamplichten tegen ons samen soms viel er iets uit: speciaal voor ons zei je, een knopje om in naam van onze liefde. samenvallen in een soort somber onecht neuken, en zelfs dat is hard gezegd voor wat wij deden wij hadden voor elkaar wel…

Duisternis, alleen verscheurd Geen licht, wat me kan bereiken Het zwarte als een kooi om me heen Ik kan me niet bevrijden Het is te diep, te zwart Mijn oren horen stemmen Maar mijn hersens niet Mijn ogen dicht, voor het licht Zodat ik de uitgestoken handen niet zie Alles gaat aan me voorbij Geen vreugde, geen warmte voel ik hier Het is…

de duisternis valt als een deken over mijn wereld, mezelf beschermend voor mijn gevoelens de duisternis van de nacht laat me even de rust vinden, mezelf bevrijdend voor een dag de duisternis trekt weer op na een eenzame nacht, mijn gevoelens onthuld, waar ik mezelf heb achtergelaten in een zee van tranen…

Binnen in mij is het duister Diep verborgen in mijn hart Maar ook zichtbaar in mijn ogen Zo gevoelloos, zoveel smart Leeg en niet meer te vervullen Onherstelbaar en verscheurd Laat me schreeuwen tot het einde zodat mijn lichaam met mij treurt Mijn hart vervult zich met het duister Mijn lichaam vol met angst en vuur Haat zal in mijn ziel…

Waarom is de dood zo zwart Zoals het lot ons tart Een leven van verlangen Ja echt, de dood treft alle rangen Zoals het leven wordt genomen Want Hein zal toch eens komen En denk ik aan die ene keer Dan weet ik, er is geen ommekeer…

De duisternis wijkt voor Zijn Licht Opeens zie je weer een gezicht. Je ziet je zelf in de spiegel staan En je hoort het hart regelmatig slaan. Wordt het weer donker om je heen Kijk dan eerst eens goed in je hart Het Licht geeft je een heldere start. God laat niemand in de duisternis alleen.…

Het einde van een tijdperk is meteen het begin van iets nieuws in je armen was het zo mooi. Het einde van mijn wereld hoe graag ik blijven wilde en nu verdwijn in het onbekende Het vervagen van onze wereld wegzwevend uit jouw armen terwijl de smaak van tranen bitter is.…

In een dal van duisternis ploeter ik mijn bewustzijn voort ik zucht en ploeg verder pijn behoeft geen woorden aanraking verstikt mijn gevoelens en klap dicht door te veel liefde die ik nooit eerder kreeg als je niet kunt kijken voorbij jezelf en ik de woorden zwijg die ik had moeten zeggen _toen de duisternis mijn ziel binnen…

ik word wakker wanneer de gouden bol reeds hoog aan de hemel staat de ochtend is mijn vriend niet en er is geen vastomschreven reden toe ik hou van de zon ik ben in de ochtend nog te moe en ik verlang naar dat mooie hemellichaam uiteindelijk is zonder het mooie licht met mij gedaan het ontneemt alle zicht en ik weet nu wat het is duisternis…

Over de duisternis. Tegen de avond, in veel gevallen, Is de duisternis vaak gevallen. Nu denk u wellicht, Die viel languit over het licht, Dat zelf ook weleens is uitgevallen. In dit licht stelde ik zelf vast, Dat men hierover nog in het duister tast.…

Duisternis, ik weet het er is zoveel over getwijfeld ik kon de ingang niet vinden was in de worsteling te wrang voor eenzijdig niet beminnen en ik hield het beetje licht ook vast in mijn grijpgrage vrouwenvuisten vol onbegrip, maar met vertrouwen dat onze vergissing niet blijvend was of weg zou kwijnen in de tussentijd ik hield immer jouw…

In mijn diepste duisternis zal ik je wezen diep liefhebben en God vragen je te vergoddelijken.…

Droevig en alleen uit de wereld; is het landschap heel gedwee, stil vredig en zacht. Teder welt de bries en raakt het goudkleurig tapijt. Roekeloos zoals d'aanraking van een veer; neerdalend als duisternis'ommekeer. Is er niets meer te verwachten, stil sereen de morgen afwachten.…

Langzaam strompelt hij voort door de stille nacht. Eindelijk is hij bij de poort, waar iemand op hem wacht. Dan… een laatste stap misschien, blijdschap was het laatste wat hij zag. Hij zou nooit meer het zonlicht zien, toen hij voor eeuwig in haar armen lag.…

toen ik vroeg als vogel uit de duisternis…

Als de duisternis neigt in de vallen vergaap ik mij aan het laatste licht als een gulzig jeugdig jongetje wat de laatste restjes gretig verorbert 'T daglicht bevalt me het beste, goed maar de nacht zie ik niet als kwaad en wat het daglicht niet kan verdragen gaat met en aan mijn slaap voorbij Dan komt er weer een nieuwe dag de duisternis…

Achter mijn gesloten ogen maakt de duisternis geen geluid. Ik ben er bijna niet. Van binnen raast mijn hart en angst dat elke slag de laatste is.…

Als de duisternis een donkere deken legt over het licht Als de zon steeds wat zwakker wordt en uiteindelijk zwicht Als de dag niet winnen kan en zich zuchtend overgeeft Dan is dat wat het leven uiteindelijk te geven heeft…

Waar ben ik? Het is hier zo donker? Angsten en andere duistere gevoelens beginnen me te bekruipen.... Woede, frustratie, stress, maar voornamelijk verdriet. Ik kruip in elkaar en beginnen zachtjes te wenen, ik MOET hier weg! Ik sta op en probeer weg te lopen maar er is iets wat me tegenhoudt. Ik ruk me los, begin te lopen en plots val ik neer in…

Op het deksel van de duisternis bonken de honden, en monken; maar de nacht houdt stram haar grafieten, haar loodgrafieten palm op de warmte van het licht.…

voor mij een tunnel de duisternis achter mij een tunnel de duisternis aan het einde van de tunnel een licht een poort hij vervaagt loopt weg verder en verder een schok ik val neer pijn wanhoop door mijn tranen een vaag licht uitdovend het ebt weg er is alleen nog duisternis geen voor geen achter geen links geen rechts geen…

de vriendschap door de tijd is afgevlakt is het tijd om te vergeten dat mijn naam jou nog iets zegt en dat ik ooit zal weten waar de oorzaak wordt gelegd Als het verdriet om een verleden tot verbittering heeft geleid en het zaad van haat gevoelens opgroeit tot zinloze strijd is het tijd om te bedenken wat je allemaal verliest en dat duisternis…

als het zicht is opgesloten in een cocon van duisternis zie je enkel een zwart verleden en vlucht je voor gemis als je niet mijn roepen hoort als zuchten van genegenheid is het ontvangen verstoord ook al ben je er toe bereid het is de levende dood die de geest besmet met verwachtingen in nood of het uitzien naar niets alsmaar terend…

vurig likt de nacht dichte duisternis bloot dorstig en hunkerend naar schone handen violen klagen de modder aan die langs veel mouwen druipt duisterval laat zijn sporen na op blondgeverfde traptreden de snerende klanken glijden langs de leuningen naar beneden en eindigen in een weerspannige schoot er is geen weg terug al krijsen…

Laat de nacht nog even duren Laat de ochtend nog niet gloren In duisternis kan ik je vinden Zo direct ben ik je kwijt…

achterwaarts kijkend of rotonde lopend naar voren of zit ik achter slot en grendel waar niemand mij kent en ook ik mezelf niet begrijp raak ik daar ooit aan gewend het lijkt doelloos vissen met aas zonder hengel en een onbekende mijn gedachten ment het is dolen in gewelven, overvol of door leegte uitgeput ik word gedwongen duisternis…