Alle inzendingen over echoën

Ik zou echoën in hersenkamers, ik zou met geluidsgolven iedereen verdrinken. Als ik een keel was, zou ik niets meer slikken van deze wereld.…

Woorden die echoën zoals zij. Kijkend in de spiegel. Niet alleen later ook nu is zij mij.…

ontroostbaar zijn geknakte zielen die doelloos rondzwemmen in een poel van rouw stemmen echoën na vlijmscherpe tongen kerfden diepe wonden op hun ziel zij die wanhopig opzoek waren naar ontkenning van verlangend naar bevrijding zij kozen hun (eigen)weg…

Vanuit zijn holte echoën zijn bestaanswoorden door feeërieke flarden mist. Droomvogels delen hun fluisteringen in zijn kale kruin en zingen de eenzaamheid voorbij. In hem vormt zich een zuivere melodie wanneer zijn schaduw verdrinkt in plasjes vloeibaar goud.…

Hotel plus duif anachronistisch denkraam neverland is hier bewustzijnsveranderend wat ik doe is vreemde stemgeluiden echoën ijlend na zijn de oude wilgen ware monsterbomen sarcastisch redeneren sneeuw op mijn lippen tijd van de nacht en elke duizend keer het gewaar worden doet :)…

hoor tussen het fluisteren van glazen het scheuren van een ziel onder de ogen van tientallen gedrogeerde toeschouwers slaat een wanhopig hart de tenenkrommende aanblik van dit ene lege glas getuigt van het hopeloos thuiskomen en de conversaties die echoën tussen uren en hoofden zijn pantoffels voor de ego genageld aan het concept…

de tijd die in herinneringen uitdijt afbuigt het karmozijn dat aanhoudt dwingt suist van eb naar vloed eb-vloed eb-vloed zestig, zeventig keer per minuut in ieder tij de vraag naar jou de echo die nou eenmaal echoën moet zelfs als een antwoord uitblijft…

muisgrijs het asfalt dat aan de horizon samensmelt met donkere wolken hoge bomen staan levenloos langs de kant kale takken grijpen naar de wind zwerfvuil draait rond de as van het onzichtbare en baant zich 'n weg naar boven er valt 'n onhoorbare stilte die nog lang na zal echoën in de schemering…

Onze laatste dans Gaat verder in mijn ziel Zoveel passen Mijn benen doen zeer Onze laatste kus Vloeit voort in mijn aderen Zoveel huiveringen Ik vat nog kou Onze laatste woorden Echoën na in mijn hoofd Zoveel rimpelingen Zal ik verdrinken? Zoveel gevoelens Ik ben verdwaald Het laatste lichtje dooft…

iedere noot die ik neerpen draag ik op aan jou samen met de woorden componeer ik een lied iedere noot die ik spelen zal zal echoën in onze wereld waar jij ook bent of gaat de muziek zal je vinden ik draag dit liefdeslied op aan diegene waarvan ik hou ook na het scheiden in de dood zullen de tonen blijven zweven het blijft Ons Lied…

de mensen dragen wit branden zijn al uitgewoed spatten bloed op grauwe muren nog echoën kanonnen slaan granaten stille gaten jagen raketten geluidloos op hun doel die waanzin is nu afgeschaft ingepakt en opgebracht om in de isoleer weer oorlogje te spelen deze brandhaard is geblust maar elders voedt het kruit de lopen van hen die…

De liefde in woorden laten echoën en weergalmen is hetzelfde als woorden zoeken om de vluchtigheid in ijlte van lucht te omschrijven. Haar doorzichtigheid in ontluikende sterfelijkheid is onmetelijk. Zo zacht en scherp tegelijk kan ze als kristal in haar broosheid breken.…

ik bonkte met mijn vuisten tegen het donker dat ondoordringbaar voor mij was glad en gesloten het echoën was in de pijn van mijn handen verdwenen slechts een beurs gevoel aan het einde van krachteloze armen straal voor straal had ik het laatste licht ver achter mij zonder reflectie of weerkaatsing bleek ik totaal gedesoriënteerd…

hoge poorten blijven gesloten niemand begrijpt me gevoelens veranderen veranderen mij iedereen is anders in deze te grote zee reikt niemand mij de hand echoën golven tot in de verte grote dieptes blijven onbereikbaar drijf onbegrepen naar waar jij je verborgen houdt onder water wil de hemel mij niet niemand geeft een zier kabbelt…

op de getemperde wind vrij gemakkelijk vanuit een ludiek oogpunt waaien echoën geluiden je hart binnen uit eigen beweging vervult het een behoefte aan samenhang waar liefde is, blijft de hoop voor je uit bengelen heb je geen flauw idee zonder te weten waartoe, waarheen de weg voert blijf je verzamelen tot er een hernieuwd houvast…

Haar woorden echoën nog na Zij klonken lang als een vonnis Niet door haar uitgesproken maar als bevestiging van mijn kwaad Niet kunnen beminnen Niet kunnen begrijpen Nu klinkt zij opnieuw als een strelende melodie Ik hoor haar voel haar omdat jouw muziek mij ontvankelijk heeft gemaakt Jouw beeld geeft gedachte die zorgt voor blijvende beweging…

De omringende bergen echoën het dierlijk piepen van metalen scharnieren. Ik wuif de horizon en word zonneblind. ------------------------------------------------------------- *) gemaakt in opdracht, naar een schilderij van Sattar Kawoosh…

Oude Gregoriaanse gezangen echoën melancholisch en hol, lyrische teksten klinken vol door lange geplaveide gangen. Slepende voetstappen op het plein doen vermoeidheid vermoeden, soelaas alleen voor de goeden in vergiffenis verworven door pijn. Mannen in zware bruine gewaden leven in stilte en eenvoud, hun boete met offers beladen.…

We echoën als burlende herten, donker klopt nog ons hartebons. We druipen af als oude spons: stralen stikken voorgoed.…

nieuw voorbijgaan door een blinde gang eindig weten mensen denken veel zinloos ook als eigen ritueel nog vaak te horen als ganzenzang oude stappen echoën partieel deelgenoot in heugenloos gedrang smal en toch te breed voor samenhang slechts goed voor dwalen in zijn geheel alle gangen duren levenslang blijven binnen muren ideëel ze klinken…

ramen worden zwart de ruiten ondoorzichtig het dichtgaan van een deur klinkt niet meer zo voorzichtig want sluiten gaat op slot waar net de zon nog warmte scheen waait nu een kille wind de steen voelt koud alsof het huis van niemand houdt drukte die gezellig stapte in geroezemoes lost op in haast, de laatste hakken echoën geluid de…

door het leven, plots verdwijn je in het grijs kijk uit, ze willen je gappen ze willen je snaaien hoe ik ook roep, of schreeuw, horen doe jij mij niet kijk uit, ze willen je gappen ze willen je snaaien mijn vlindernetje is gebroken, evenals mijn hoop de toekomst heeft je gevangen gevangen in het grote grijze niets, waar mijn stem niet echoën…

diep ik wist niet dat de ruimte in mij zo groot was ik hoor je stem echoën in het heelal dat in mij geen grenzen kent ik zoek je, weet niet waar je bent ja, je naam "hier rust ....." maar hier vind ik je niet een onzichtbaar schilderij spiegelt jou in mijn hart ik geef de bloemen water, liefde was jij ook niet een bloem ?…

Een zwerver werpt een schampere lach in vuilnisbakken echoën zuivere melodieën breken tanden op de waarheid van een schamele brok hoop.…

waar kan hij nog schuilen nu hij je onzichtbaar heeft gemaakt en je stem luider dan ooit zal blijven echoën van noord tot zuid van west tot oost? geen windrichting ontkomt de hyena’s hebben je niet kunnen doden voor jouw lichaam stierf immers reeds duizendmaal slechts onoverwinnelijk adem je voort…

zo heet een restaurant natuurlijk in de Bleibtreustrasse in Berlijn De wijn was goed In mijn hoofd kletterden de munten de koperen doodskoppen die echoën in benauwde gaten en in de muren en op vloeren van Libeskinds museum Daar keek ik urenlang en dagen later nog doorheen Beloofde die plek plechtig trouw Wat schoon en rustig en helder…

Kinderstemmen echoën de eeuwen aan elkaar. Een zoet gebaar, het verre verleden door de muren vertaald. Ze blijven gekweld roepen door de schaduwen tussen de muren. Niemand die ze horen kan,ingehaald door de tand des tijd. Maar ik hoor ze roepen, ik hoor ze gillen Hulpeloos staar ik met slappe armen en een leeg gezicht.…

Van dan af hoor ik geregeld de schoten echoën. Ze verscheuren de stilte van de straat. Tegen vijven zijn ze daar weer beladen met hazen en konijnen. Ze bespreken nog even met de boer de jachtresultaten. Twee staan er voldaan tegen de mesthoop te wateren. Dan verlaten ze in hun snelle wagens onze landelijke oorden.…

aan de haven van verblijf vind ik zilte harmonieuze klanken alle vriendelijkheid waait hier rond langs het witte tij van zomerdagen ik reis op mijn moedertaal gekleurde vleugels echoën taferelen op hoogte ‘k leen een gevederde veer van de zeemeeuw schrijf een vers onder lichtblauwe wolken de hemel weet hoe waar voor nu op een gracieuze…

De harde werkelijkheid klinkt zacht in de speeltuin uit mijn jeugd, klanken van het zwarte schepsel weerklinken tot oude mechanismen -de lach van toen en van alles wat ik thans mis- echoën tezamen samen in haar zwarte vacht.…