Alle inzendingen over geslonken

vertwijfeld in schaduw zijde overpeins ik mijn geleden tijd verafschuw rimpels mijner handen wring ik mij in de stroming van weleer echter opgenomen word ik niet meer geslonken is mijn gulle minne tijd doch gesmoord dendert deze voort ongezien over de amoureuze vlakte verteert het mij en heeft mij stil vermoord nimmer kan en zal ik…

toon van taal giftiger en bozer tegenspraak van mond in vuur van vreugde geslonken wereld van geluk versmald…

Het spijt hem overduidelijk oprecht, dat uw en mijn pensioen zo is geslonken. Biedt hij ons zijn excuses aan voor nop, of levert dit hem weer een bonus op?…

Onszelf het kostbaarste, uit de hoogste creativiteit te geven, om de liefde te winnen, en mij te tillen uit de tijd, weggeschonken aan een ander en moeite kost om langs dezelfde omweg, zich kroont in onderscheid, niet het respect geslonken, en een voorspelling ingelost.…

Stilte in donker gedrongen Tijd in lengte geslonken Tranen, die stil sprongen Stillagen en flets blonken Welden in het wankele zicht Broos, amper tastbaar Vond je eindelijk elkaar In het prille ochtendlicht…

De steun voor één Europa is geslonken en praten over grondwet is taboe. Past Europa slechts bescheidenheid? Of zit haar kracht juist in VERscheidenheid?…

ganzen klonteren weer samen bomen raken stilaan in de rui spinnen weven glinsterende parels tussen kleurend lover een vlinder dwarrelt nog laat de zomer uit net als ik weer gedompeld in wazig geslonken najaarslicht…

dat op het slingerend pad door het avondland nog laat ontwaakt waar een buizerd op eenzame hoogte door mijn blikveld wiekt en een knoestige eik met zacht geruis me koelte biedt waar ik met buizerd en eik in het geslonken land en licht verzink nog lang in de schemering alom aanwezig blijf .…

Dan gaat de oude ‘koe’ in formaat iets geslonken weer terug in de zak. “Tot de volgende keer,” zeg ik zacht wanneer had je me ongeveer terugverwacht?…

Het beeld omgeeft wat Eenzaamheid bedoelt, verdorven tranen Van wat geslonken zout op de lippen De kleur van dood is niet wit Maar roze doorschijnend Iemand is niemand in de menigte Die al zoekend zich slenterend begeeft In het voorportaal van ouderdom Niets is oud of jeugdig Vijandschap maakt overuren De capuchon verkreukelt door…

Wij spelen een verduistering, als we elkaar bespelen, schoonheid weggeschonken, resoneert na iedere trommelslag, gordijn omfloerst de leegte, doen de stemmen zwijgen, opent deuren van de huizen die in doorzichtigheid te bloeden staan in het brekend licht, geslonken ruimte breekt uit schoorstenen, rolt zingend van de daken, we omarmen de…

steeds moeilijker vindt de sleutel z’n slot zelfs zonder te hebben gedronken giet ik de thee net langs m’n kop raak de draad van het verhaal zomaar kwijt er valt ongewild een stop de coördinatie is tot kindniveau geslonken maar ondanks dat bekijk ik het met een glimlach want het is zeker morgen komt de zon zonder haperen weer…

sneeuw De mentaliteit was laag Zelfs te laag voor mij, Want ik leek net een oude opa Mijn conditieniveau was sloom Al dagen zat ik op een fiets Waar ik werd voorgetrokken door een vriend, Maar vandaag kon ik de hoge trede Van het hoge gebouw Niet beklimmen door het verdriet Dat mij was aangedaan, Want mijn vertrouwen in mezelf Was geslonken…

Als de schepen niet meer varen omdat de zee geslonken is en de wonden niet verjaren omdat de droom verdronken is, blijf vooruitgaan... Als de klokken niet meer luiden omdat de tijd vervlogen is en de woorden niet meer duiden omdat de zin gelogen is, blijf niet rouwen...…

dagen gaan niet sneller, dat lijkt maar zo, ze duren nog steeds even lang vroeger was een voetbalwedstrijd een spel waar op het eind de Duitsers altijd wonnen nu is aan het einde van de rit alleen papier geduldig en is alles tot marge geslonken…

Klaar voor hoogtij en onbescheidenheid De nacht geslonken tot een slanke maansikkel transparant cellofaan waarin ik de uren wikkel Zo ijl en flinterdun de overgangen de laatste stralen kussen al het schemerlicht van de volgende morgen en het verse vergezicht het duister is te kort voor hartstocht en verlangen De zomernacht waarin de dag…

Aan het einde van de route wacht het gapend, zwarte gat, Knaagt des werelds karkas kaal, ontbindt de Aarde in atomen: verwaait het stof, primordiaal tot afgestorven sterrenstromen Als doler over ’t dode zand, voorbij de weg geslonken tijd. Doelloos dwalend over ‘t strand langs grijze zee van eeuwigheid.…

Ik maak mij zorgen Om het heden van morgen Als boomer word ik Ongelofelijk kwaad Op maffiose crimi Witteboorden In hun onaantastbare Bunkers van boardrooms Ego's die de climate Change ontkennen Hun wereld is geen Aarde van de mensen En negeert de Econoodkreet Van het klimaat Een pinguïn, net zo edel Als een leeuw of koningspaard…

Nog voor mijn tijd geslonken is Nog voor mijn beide handen de zure bessen graaien en de geul dempen met uitgedoofde ogentroost Hier wil ik niet staan. Niet op deze rand Niet aan deze kant waar mijn hals vergeefs reikt, en pijnt… en mijn schouders kreunen onder de zwaarte. Ik kan geen vleugels dragen.…

Iedere daad en elk woord zijn reeds geslonken en vluchtig als vuur vonken gelijk je twee stenen tegen elkaar slaat. Terwijl het besef van alles dat komt en gaat is als een spiegel waarvoor je staat, maar die barst in duizend stukken... Doch de hoop die blijft, want wellicht zal het morgen wel lukken.…

Nu, doelloos dwalend door de resten van het verleden, zit je voor de spiegel naar jezelf te staren, oogopslag mat, jouw spraak geslonken tot onverstaanbaar gemurmel, ach, kwetsbaar dochtertje dat ik nooit heb gehad.…

Mijn toch al zo geslonken banktegoed gaat tot de laatste euro naar de fiscus.…

ik zal mijn angst wiegen in mijn armen het koesteren zoals ik haar koester, mijn god uw smaak van humor heeft alle vertrouwen geslonken tot het jaar nul, toen alle flauwekul begon alles is vreemd nu mijn voeten uitgeput haar stappen volgen en de geur van chemo mijn geest bedwelmd zoals ik oliebollen vermijd het leven is mij in haar…

Maar als mijn haat geslonken is En we weer praten met elkaar Dan is de liefde weer in huis En is de ruzie klaar…

Slechts twee dagen duurde de pret, die met zes kleintjes werd voortgezet, want inmiddels is de koeten-buit geslonken tot slechts twee kleintjes! En oh, 'k weet, de cyclus van het leven, maar verdorie, die beestjes zijn er met recht maar even: voor ze worden opgevreten!…

de winter omhelst dit jaar de zomer de hyacint was de eerste in bloei dra volgde kleintjes de blije crocus de sneeuwklok vertraagde zijn groei de zon verwarmt mijn woning stookkosten zijn geslonken mijn gras in groene voortuin heeft nog nooit zo uitgeblonken toch reed ik nog een scheve schaats de elfstedentocht reed ik per fiets nooit…

Hoe ver, hoe ver ik dit alles vind, het werd een spel, een lief gezeg van andere mensen, zó is het weg en vreemd van dat, wat nu begint, nu dat mijn leven zal gezonken zijn tot een ernst, die 't al beschreit en tot één grote innigheid van heenbeklagen gaan geslonken, en nauwelijks een flauwe lach gebleven is van medelijden…

Gestaag verrees de lust omhoog, traag luisterend naar z’n geestesoog, misschien doorgeschoten, dus hij zweeg in alle talen, alleen met z’n nachtlatijn, of elk lokaal en kroeg toegankelijk zou zijn, het leek of alles om hem geslonken was, voordat hij alle lege glazen geklonken had, wat deelde in het oordeel, sprak alleen om bij elke slok…

verdronken was voordat ik met Jan en iedereen uit feilbare glazen gedronken had, geklonken op alles wat mensen delen, weerklonk door uit vooroordeel, sprak om bij elke slok te preken, vocht aan dwingende lippen reeg, bleef de vraag of gemoed in lege kruiken te kweken was om in vers licht andere potten te breken, waarin de weerstand allang geslonken…

vaak voorbij met in je fietstassen bloemen van de markt en in je rieten stuurmand proviand voor de komende dagen jij lacht nog steeds naar mij al heb je inmiddels grijze haren en zijn we beiden te oud voor ongeremde passie we hebben de jaren onbenut voorbij laten glijden we hebben veel te lang geaarzeld want je eens zo volle boezem is nu geslonken…