Alle inzendingen over grijnzend

of de romantiek van een vrijend paartje in een duinpan als ik weleens passeer vlees op vlees, een konijn sterft altijd met vragende ogen, maar ik bijt door, zijn bloed verwarmd mijn hart, het vlees ziet machteloos toe ik neem het oude uur van nacht naar dag de vos draait zich om en verdwijnt wapperend slaat zijn pluimstaart, meer van grijnzend…

riep Een opgeschoten hork Breed grijnzend, toen Mijn dochter had geroepen Ach, dat vind ik zielig, dat Varken heeft elf biggetjes En maar tien lepels..!…

moerasgeesten met kwalijke dampen klampen zich vast hun sliertige tentakels kronkelen door gewoel van nachtelijk draaien oude spoken kruipen grijnzend uit een kast gedachtengroef kreunt…

Daar sta je dan Grijnzend Die blik - Jouw ogen echter Spreken De waarheid Tonen onzekerheid Huiveren van angst - Jouw houding Veinst ruggengraat Innerlijke kracht - Maar… - In geest en gemoed Een stakker Een stumper - Sukkelaar…

In deze nieuwe maand wil ik níét klagen Ondanks het feit dat strakjes onkruid woedt En ik weer wieden, spitten, snoeien moet Gelukkig kan mijn lijf die last verdragen Alleen, vóór ik met weinig zin tuinier Is er dat grijnzend blauwe formulier…

Die Murdoch-Moloch heeft weer toegeslagen The Times, The Sun en Fox zijn niet genoeg Hij ‘redt’ al grijnzend elke voetbalploeg en schept behagen in het stoelpoot zagen De grootste rotzak van de wereldbol Zo erg? Ja, erger nog dan John de Mol…

De zee, de zee wie gaat er mee naar het land van de grijnzende zon? Ronden we de Kaap of varen we blind totdat we de Sirenen horen? Laten we koersen op de sterren Sirius lonkt 8,6 lichtjaren ver.…

achter de veilige spiegel ligt het schrikbeeld van de andere wereld vertel me spiegel het meest vreselijke van de andere kant de spiegel omdraaiend gaapt het zwarte gat je groot grijnzend aan fluisterende echo angst voor de angst van je angst je bent maar alleen ook al zijn er altijd mensen om je heen…

M’n voetspoor loopt oneindig dood, met achter me een gouden eeuw en voor me grijnzend, grauw en groot woestijn van louter lege sneeuw, die ik in stilte toch bemin hoezeer ik ook iets anders schreeuw. In leegte vind ik doel en zin. Er zit een vorm van schoonheid in.…

Opnieuw laat ik me verdwalen Onderga de hamerslag Jouw bekken tegen mijn handpalm Losgewoeld als een dolle hinde In de schijnwerpers Door de zwenking van jouw heupen Laait de boze droom op De sater in jouw merg Schudt grijnzend mee In het ritme van mijn snik De krokodilletranen van een dwerg…

engelen maken in pasgevallen sneeuw waar de wind met krakende stem vertelt over ademen en de geopende armen van je gefluister vannacht was mijn zwarte jas niet van katoen alsof je ijsbloemen uitknipte en achteloos stenen bevroor grijnzend keek jij toe hoe ik mijn vorm verloor…

het wordt best spannend maar ik blijf grijnzend 61 jaar, dat kan nog wat worden we gaan zeker geen potje ganzenborden een kopje koffie ter kennismaking en een enkele aanraking ik zal het zien woensdagavond misschien is hij wel een echte knuffelkont…

alles is zon en brandt in de verte duizelt het de kolos in het blauw aan de omstreden einder versteent het woud ontmantelt de boom korjaal met de krijger wordt rotsgraf een volk dat verdwijnt in de verte valt de kolos in het zand grijnzend in zenit geen schaduw geen schaam meer te zien --------------------------------------- uit: 'Vluchtig…

alles is zon en brandt in de verte duizelt het de kolos in het blauw aan de omstreden einder versteent het woud ontmantelt de boom korjaal met de krijger wordt rotsgraf een volk dat verdwijnt in de verte valt de kolos in het zand grijnzend in zenit geen schaduw geen schaam meer te zien ------------------------------------- uit: 'Vluchtig…

De laatste tijd dacht ik steeds “minder minder” Bij politieke pochers op teevee Hun woordenstrijd klonk nimmer recht door zee Goddank, een viertal lijkt iets eensgezinder Straks klotst er wel een opblaasboot, heel stoer, Met Rub'ren Rutte grijnzend aan het roer…

als de vale dood grijnzend en kletterend bloedrode modder besmeurt met doodskreten en stank schokkend en ratelend kinderen verscheurt wolken zwarte vogels hakkend en plunderend het levenslicht verduisteren geschiedt ooit een wonder verandert dodelijke haat in liefde zullen we naar rede luisteren…

valt hij van zijn hoogte neer in grijze rauwheid stukbrekend op straten de grijnzende rouwtijd die avond heet beklim ik lijnen van het schrijfpapier bekruip de krullen van dat oud brevier schuif de mulle verlangens naar een hogere trede – daar flikflakken zinnen uit een late brief ‘pluk de letters van mijn liefde, Lief’…

Uit de grijnzende golven duikt een horizon op, het kompas van de zon is al manen geleden verdwenen. Verwilderd strompel ik over de richels, verblind door een schuimend licht, ik spreid mijn armen en hang in stilte en absoluut evenwicht.…

Ingesloten in een rondedans van beweging, neuriënd op golven van geluid met de naar binnen gekeerde glimlach, grijnzend van geluk. Dans maar mijn kind naar je eigen wolkenwereld, waar niemand je raken, niemand je kwetsen kan.…

Ze planten een hele tuin in de grijnzende bek van de draak die ze vandaag zo meesterlijk overwonnen - of hoor ik in de verte al het veelkoppige gemorrel van andere demonen? Het is al begonnen, juist. Ze kraaien victorie op klapstoeltjes. --------------------------- uit: 'Tussentonen', 2004.…

Grijnzende veinzen: het grote gemis, hoe diep wel geraakt en hoe erg dat het is. 't Is komen met zwier en ziehier mijn ellende. 't Is hinkende klagen hoe zeer dat het doet. Leven is spelen: het is om te lachen, zelfs als 't zo beroerd is dat men huilen moet.…

mijn gedicht bouw ik vol met gevlagde woorden volubel scheren ze over het papier herkauwend een mondvol lichtzinnige woorden in purperen lichtgroen knipoogjes werpend en kleverig grijnzend verheffend in de geneugten van de literaire wereld toffe liefkozende zinnen op de drempel van het onbekende in al mijn nietigheid en zwart-wit…

Leraren grijnzend geschoffeerd. ´s Nachts in de school gepenetreerd, obsceniteiten geënsceneerd, tot in detail geregistreerd, geürineerd, geruïneerd, bureaus met kots en poep besmeerd en zich in alles uitgeleefd wat ooit een god verboden heeft. Zijn positie? Onaantastbaar. Directie? Handen in het haar. Inspectie?…

In een nacht Die weigert Zichelf in Een druilerige dag Te verliezen Schuifel ik Langzaam in een Stille stoet van Geluidloze blikken Beesten voorwaarts - Duivelsogen gevuld Met hels licht Staren mij grijnzend Aan, Eco-loss Incidentenbestrijding Kruipt mij tergend Langzaam voorbij - En ik voel mij Verloren in het Sombere…

het onhoorbare komt langszij en deint mee op de bewegingen van het zwijgzame die leiden naar een gastvrije hof met grijpgraag hout en grijnzende monden waarin het licht verdrinkt en het ontvleesde maakt entree en stoeit met maanlicht dat uitbundig danst terwijl het nachtdier speelt met oude botten die uiteindelijk een woord vormen…

Rondom het huis de vleugelslag van gieren, er zit er zelfs een grijnzend op het hek te kijken hoe ik in dit stil vertrek belaagd wordt door belastingformulieren Van alles kan een mens worden verlost, relatieleed en aanverwante kwalen, maar valt men in de handen der fiscalen dan rest alleen een kleine aftrekpost Ik steek mijn hoofd behoedzaam…

de tentakels van het verleden houden mij in een ijzeren greep nu eens probeer ik mij voorzichtig los te maken dan weer met bruut geweld niets helpt geboeid zie ik het heden van gedaante veranderen langzaam maar zeker toekomst annexerend grijnzend mijn verweer gadeslaand het verleden dwingend het hof makend mij degraderend tot de bekende…

waar op de trede van de trap, en op het scherpst van elke snede, onder het wenken van de rede en tijdens het blind voorbijgaan van haar snelle stap, een tweede jongedame, zich herhalend, walging wekt, de eerste snollig en ontevreden weerzin en wellust als een stedelijk drab met het allerbotste van haar mes, tevreden, voortbrengt, grijnzend…

De oude dag staat grijnzend voor de deur. Vluchten wil ik, voor mijn bejaard gezeur. Het wordt hoog tijd om op reis te gaan, door de poolnacht naar het noorderlicht. Daar laat ik straks mijn twijfels achter. Twijfel, aan de zin van ons bestaan.…

ze loopt op de rand kijkt angstvallig niet in de afgrond voorzichtig stap voor stap krampachtig kijkend naar het moment de depressie diep beneden grijnzend hopend dat ze valt ze wankelt de depressie houdt haar adem in hoopvol loerend maar ze vindt haar evenwicht terug rechtdoor steeds rechtdoor dan voelt ze vaste…