Alle inzendingen over hoge duin

op het hoge duin nu al uren loerend een vogelaar terdege verkent hij ons aller gevangenis…

Op hoge duinen, wiegend helmgras en een zee van kleine bloemen.…

Vanaf het hoge duin verbeeldde hij ons land, verloren paradijs dat wij beschaafd vernielden.…

daar op het hoge duin heb ik je ontmoet starend naar de avondzon op je haren lag een gouden gloed de horizon was vol van vermiljoen de zee doorsneden met een gouden spoor weerspiegelde zich in je ogen ik keek je aan geraakt, gepakt, bewogen de weerspiegeling drong in mij door de duinpan vulde zich die nacht met gloed met sauzen, spijzen…

Dwars door de tuinen Van roos en ranken Zich ’t pad te banen, Dan door de lanen Van zand en dennen Vluchtig te rennen Tot waar de kruinen Van hoge duinen In ’t blauwe blanken En zo te naderen Met zwellende aderen In laatste loop De harde golven En, overdolven, Hun koele doop.…

gedachten vlokken jagen zonder het serene wit haken tot obstakels hoge duinen waar geen uitweg is warrelwinden kolken draaien horendol de geest op hol in uitgeraasd herneemt de rust vermoeid haar stilte strakke orde en geen vlokken meer het witte laken doet zo zeer…

Pluk een knopje in uw tuin: Dierbre, wij gaan lente vieren Op ’t hoge duin.…

In 't gloeiend zand Der hoge duinen Geplant, Kwijnt ge... verdorrend op haar kruinen, Aan 't eenzaam strand. Schoon 't koele nat Uw dorre sprieten Omspat; Moogt gij geen laafnis toch genieten, Verschrompeld blad! Vaak sterven wij In hooploos smachten, Als Gij: - En 't doel van hopen en van trachten Lag zo nabij!…

het duikt in kleur voor me uit schots en scheef als een van de start al licht aangeschoten schaatsster loom wiegelend en de stevige koude bries van de zee kreeg zij mee langs hoge duinen is het heerlijk struinen met opgestreken vleugels in ornaat alarm altijd vol paraat want de vraat van de meeuwen is ongekend in…

het duikt in kleur voor me uit schots en scheef als een van de start al licht aangeschoten schaatsster loom wiegelend en de stevige koude bries van de zee kreeg zij mee langs hoge duinen is het heerlijk struinen met opgestreken vleugels in ornaat alarm altijd vol paraat want de vraat van de meeuwen is ongekend in…

we kropen in elkaar het hoge duin, de zon een zwarte bui verdronken in de geur van hennahaar onder het hemeldak een bank met uitzicht op de rand van regen, de zee blauwt branding aan de koele kant we liepen onze jaren terug terwijl konijnen speelden de duinen zich verveelden en vluchtten voor de wind de zee kwam verder met een…

Het is zo anders dan weleer het is niet minder ook niet meer nog steeds voelt toch hetzelfde ik houd echt van jou steeds weer ‘k voel mij nog steeds blij als die keer dat je tegen me zei dat je hart tot de hemel welfde toen ik vroeg, kom vrij met mij en samen in die mooie tuin daar aan zee achter die hoge duin lagen we gelukkig en tevree…

Liefst op de toppen van de duinen. Opnieuw beklim ik dat zanderige pad, de zon is vuurrood aan het dalen. Vanaf de top van hoge duinen kan ik, mijn leeftijd zien en achterhalen. Mijn angsten en mijn wanen. De ware liefdes in mijn leven. Het huis waarin ik gelukkig was. En, gelukkig maar, steeds nog ben.…

Als een op hol geslagen geest raas ik over het vlakke land zweep op het zand tot hoge duinen gesel fel de bomenkruinen met mijn machtig krachtenspel blaas heel hoog van de toren na die slappe zomertijd voel me eindelijk herboren na dat zuchten en wat briesen het is de herfst die mij verblijdt Laat de regens maar gauw komen wolken schud…

Doornig van wrok staat somber, dor en grauw De distel van mijn ziel, stug-hard als hout, En in mijm'rende zelfmarteling houdt Hij vast de verre herinn'ring, wreed en trouw, Hoe eens zijn jeugd herhaalde 't hemelblauw En 't zeeverschiet, van 't hoge duin geschouwd; En nu, verschroeid en stukgestormd en oud, Kronkelt zijn wanhoop in stek…

leeftijd en geboortejaar komen in stormkracht 53 bij elkaar zie hoe ik daarin blijf staan handen diep in zakken volle maan verloren op de top van't hoge duin vol verdriet van teen tot kruin sta ik sterk en heel alleen krijgt geen storm mij van de been maar hoe graag zou ik vallen vallen in de armen in de armen van die die mij het liefste…

wielrenners roepen altijd achtereenvolgens 'tegen ' tegen mij Fietsen door de duinen naar Haarlem of Den Haag is een groot genoegen voor mij behalve op zondagmorgen. Dan kan om elke hoek een sliert wielrijders te voorschijn schieten die aan hun hoge snelheid het recht ontlenen om ruim baan te eisen.…

Hoera, nu zijn we er bijna We zien de zee niet maar hij is daar Achter die ene dikke hoge duin Het is nog eentje maar We lopen nu wat harder En dan volgt de laatste klim We hijgen alle drie nu Dit is heel zware gym Jullie trekken me het laatste stukje Dan ben ik eindelijk daar Ik plof neer op de eerste duinhoop Ben voorlopig effe klaar…

Een kitesurfer deed verwoede pogingen om met veel te weinig wind toch het luchtruim vlak voor de duinen te kiezen, wat hem op een aantal buitelingen in de lage duinenrij vlak voor de echte, hoge duinen, kwam te staan.…

het miezert in de vroege avond als ik boven het hoge duin uitkijk lamsoren liggen goed verborgen tussen paarse blommekes, zeekraal en winde staan in de luwte te wuiven er klinkt een lichtelijk gejammer vanachter enkele duindoornstruiken stillekes ga ik nader, zie en huiver dedju, het is de vos die daar zit als hij mij ziet spitst hij…

De donkerende nacht betrok de wijd gesternde hemel, de rusteloze zee, de hoge duinen, de bergen en de vlakte van het heilig Ilios. Van de ene zijde stonden d'hoge muren der stede in 't flauwe schemeren der bevende hemellichten. Daarnevens legerden de kloeke Trooiers de peerdentemmers.…

- en een hoog duin, Waar je op en af kunt rijen? En je moeders handen, zijn ze ook zo zacht Als ze je ’s morgens komt wassen, En de zeep zo schuimt en een watervracht Over je rug komt plassen? In mijn bos woont een nachtegaal Hebben je kleine musjes, Die je voeren kunt? - zijn je allemaal Broertjes… Broertjes en zusjes?…

Ik stond op 't duin onder maanlichte lucht, Rein blauw, dat plechtig rees en teder helde, - Of 't aarde omveilgen wou - ver achter velden, En ijle bomenlaan naar klein gehucht, En stille duinrij, ingeslapen vlucht Van doffe golven naast de lichtdoorwelde Woelgolven van de zee.…

de zee treurt hoge golven duinen doen hun helmgras buigen stilte overheerst de driekleur strijkt halfbakken uit want heeft geen wimpel meer…

Zorgeloos liep ze over de stenen, Het droge shirt deed haar goed. Haar broekje was dan wel kort, Maar de zon deed zijn werk goed. De palmboom op haar hoofd, Bewoog zachtjes heen en weer. En de kleine steentjes onder haar voeten, Deden haar geen zeer. Haar oranje zwembandjes, Waren inmiddels afgegaan. En al moest ze terug naar het huisje…

Haar billen als duinen Opgetrokken uit blank zand Gestreeld door zijn hand Waardoor hij mag struinen Waarheen de heuvel leidt Volledig in perfecte harmonie Met haar heuvelige evenknie Door deze tweeling verleid Handen als golven hoog De duinen intens overspoelend Elke zandkorrel liefkozend voelend Slechts duintoppen nog droog Aangetrokken…

Wij zitten bij de top van 't duin Hoog in de bocht van 't diepe pad.…

In werveling stuiven duinen het helm golft over land en in de diepe pannen staan fier de kleine struiken waar zelfs geen blad van kreukt terwijl uit hoge bomen de kruin zelfs breekt.…

hoog stuift de sneeuw wit maagdelijk en er juicht een geschreeuw een lied in kinderlijk impuls sneeuw heerlijk sneeuw draag mij op je duinen kristal…. verstuif mijn ouderdom vervoer me op de oude sleeën die mij ooit in vervoering brachten.…

Het zat veel te hoog en wat ik zag begreep ik niet te klein dit brein te groot die hoop spinsels veroorzaken een oneindig geloof.…