Alle inzendingen over hout is kwetsbaar

Naakt zijn en sex hebben dat is gemakkelijk Iemand in je ziel toelaten in alle kwetsbaarheid je hoop, angst, vrees, verlangen eenzaamheid tonen aan elkaar dát is pas écht naakt zijn.…

Je wacht op iets dat je steeds denkt te zien maar altijd mist De beelden lijken een houvast als je in ‘t donker grist Die glimp en dan toch weer die angst dat je je hebt vergist…

het nevellaken ligt glad en schoon te wachten op de dauw meedogenloos en kil op het nieuwe blad, zo pril een zware last nu reeds te dragen wachtend op het dagen kwetsbaar zijn de knoppen zich persend uit het hout smachtend naar de lentezon de ochtend is nog koud…

ik heb mijn basten afgepeld en krab het vel over mijn been het kwetsbaar ongekorven hout door eigen hand geschonden tot op het bot krijg ik het koud de krullen liggen om me heen vermengen zich met druppels bloed het boomsap uit mijn wonden zo schaaf en schrap ik ieder woord totdat ik niets meer overhoud…

Dat in de wereld van de criminelen Ook Heineken-ontvoerder Cor van Hout Is koudgemaakt, laat mij natuurlijk koud; Zo zijn nu eenmaal daar de rituelen. Wij burgers wijzen braaf de doodstraf af, Maar boeven zelf zijn wel voor deze straf.…

laag voor laag de ondergrond bleef traag wilde niet witten schuurde tot het bot polijstte zacht oneffenheden toch donkert het verleden breekt wit door alle kwetsbaarheden ik heb je nerf ontdekt en schaaf het oude hout snel weg je vlamt in weer geboren worden jouw kleur zal ieder nu opnieuw bekoren…

Ik heb mijn basten afgepeld, verwondde vel over mijn benen, hoe kwetsbaar ongekorven hout in de jaarringen geteld door botte bijl en beitel geschonden, onbewerkte in ruwe staat, wat terugslaat naar onbedekte schenen, verwijst naar oude wonden.…

Je hebt mijn basten afgepeld het verwondde het vel over mijn benen hoe kwetsbaar ongekorven hout in mijn jaarringen verteld door eigen bijl en schaaf geschonden in onbewerkte en ruwe staat, wat terugslaat naar eigen schenen en verwijst naar oude wonden.…

dat je nog eens groet voor ik dood zal zijn dan kan ik in het laatste hout woorden voor je branden en laten weten dat er veel zinnen zijn blijven rusten kom nog een keer dan om je hand op mij te leggen beloof het laat mij gaan…

zij sprokkelt woorden om een boom op te zetten maar het snijdt geen hout…

werden zij herboren zij zongen hun lied uit liefde uit verdriet er ging zoveel mis en toch nooit vergist in de keuzes die wij maken geesten lachen praten er hangt iets in de lucht het is eindeloos blauw dit leven waar ik van hou muziek op de planken gevangen in dromen en gedachtes in de lessen des leven aarde water vuur lucht houten…

Het hout is hard de klink verroest mijn haar verward in mij kookt het woest De sleutel verdwenen ik kan duwen wat ik wil mijn ogen wenen in mij is het stil Krakende scharnieren en dubbele glazen ik zeg gedag tegen mieren niets kan me meer verbazen Een nieuw geschilderd kozijn walmen verse verfgeur alleen op een groot plein ik sta…

Met ons hout Gaat het vaak fout. In het productiebos Gaan de kettingzagen los Op zoek naar goud. Als je maar van hout houd.…

zonnebloemen in een aarden vaas stilleven in drie tinten geel vernislagen vermengden zich onlosmakelijk met wie je van origine bent bewogen over verre grenzen reizen uit de comfortzone het fragiele overschrijdt niet langer grenzen het kostbare oude verplant men niet zonnebloemen in een aarden vaas stilleven…

kwetsbaar als jouw buik ik speel al lang niet meer de partituur dat blijkt slechts een façade…

, voorgoed van hout…

IJsbloemen smelten op kwetsbare ruiten tussen muren van het wankele houten huis bij het moeras, is het vochtig winter wonen de kinderen prikken met stokken in het ijs maar het eeuwige dooien is begonnen de wind brengt al lente rond het houten huis komen er weer konijnen tevoorschijn als uit een toverhoed, met allerlei kleuren wild, grijs…

Aan jou durf ik me bloot te geven Ook met kleren aan…

nog altijd stuiteren emoties in een hart dat op hol slaat onder jouw warme blik jij raakt waar ik het meest kwetsbaar ben wat onvolgroeid niet helemaal volwassen jouw ogen zien kijken door de onvolkomenheden heen jouw blik schenkt mij de laatste spurt misschien nooit ben ik volmaakt geweest maar onder jouw handen voelt het…

Kwetsbaar dun als een kristallen glas niet laten vallen ik was niet daar om je te vangen breekbaar en broos niet bestand tegen een sfeer vijandig en boos inkeer keer op keer gevoel versus verstand je doel heeft de overhand je gevoel heeft je overmand mijn vingers strijken over het glas indien ik de juiste toon…

ik hou van jou, en dan de stilte lonkend naar respons zijn hart in zijn hand en zijn hand ver voor zich uitgestrekt…

kleine jongen blonde haartjes plakkend van zweet handjes moegespeeld met kleine kuiltjes wimpers als gordijntjes over toegevallen oogjes straks weer kijken de wereld ontdekken elke dag een feest voor jou en voor mij…

sneeuwklokje Ik zou mij hoog in de lucht willen verheffen groots zichtbaar draaien en buitelen zonder angst voor de wind of de zwaartekracht Maar ik ben geen Jonathan Ik zou mij vrij aan de wereld willen tonen als een boom in de winter bladerloos kaal in het volle vertrouwen dat nieuw blad al in de maak is Maar meestal ben ik een klein en kwetsbaar…

verontschuldigend  geeft het verlegen idee zijn geheimen prijs…

Wat zit zij daar te dromen, kijkend door een raam, kwetsbaar zo broos, te overdenken tijden van voorheen, destijds een vrouw van sterkte, de spil voor haar gezin, zie haar nu zo kwetsbaar, denkend aan die tijd, van zorgen en bestieren, door druk van haar gezin, nu gekomen door de jaren, in die rust een oude dame, kwetsbaar en fragiel,…

Kwetsbaar is ze haar lach haar warmte haar liefde als een tere bloem legt ze haar ziel bloot en vertrouwt toe hij kust har handen ze schenkt hem haar hart…

in de strohand van het nieuwe land van kraakheldere skeletten ontmoet mij… kwetsbaar in het hart van wedergeboorte…

warmte huiverde ik tientallen meeuwen scheerden laag over hun gekrijs leek mijn verdriet te overstelpen toe maar, zei je huil maar anders stromen je tranen naar binnen en blussen ze jouw liefde voor mij laat het vuur maar branden ik gaf je een zoen knielde bij je neer een wereld zonder hoop is een verloren wereld liefde maakt kwetsbaar…

Het heldere licht Schijnt kwetsbaar Op je wankele gezicht Onuitspreekbaar Is het stille verdriet Wat eronder ligt Onuitgesproken Bijna gebroken En niemand, die het ziet…

Een gloren, waarin het eerste licht als traan geboren wordt, handen verleggen de zon over mijn oud gezicht, gesteven gordijnen verhangen zich aan ringen,gewogen, maar zonder gewicht,de maat van kwetsbare dingen.…