Alle inzendingen over houtskool

Grauwsluier over De geblakerde resten Van dit zielloze Bestaan - houtskool En gruis ligt in Dunne restjes te Wachten, terwijl het Mijn leven toedekt, Wachtend op het klapraam Dat open gezet wordt, Schone levenslucht Die naar binnen stroomt, Om nieuw, vers leven Binnen te laten…

Hij blaast lucht in regenboogbellen maar wanneer haar wapperende haren druppels vangen in kleuren die bijna onaards zijn tekenen ogen als houtskool, levenloos versteend blaast hij nogmaals al is het alleen maar om het laatste beeld niet te verliezen…

geen schaduw wordt vergeten al zwijgt het gordijnenduister gaan de open luiken dicht en ligt er alleen houtskool over haar gezicht als de zon zich omdraait komt bidden met de maan lacht hij schril want in zijn macht is kindertijd vergaan slangen slapen niet vannacht…

de ruit en in de nerven van de transparante jaren, waarmee het seizoen vervelt tot in de huid, strekt zich op duizend vleugels uit, warmt zich bij het reinigend vuur van de winterbruid om de herfstmuze uit te luiden, klinkt als vrolijk lied wat op z'n toverfluit de glazen telt, kristalen tonen over bladeren, schrijft een naam met houtskool…

jij hebt de lijnen uitgezet ik schaduw wat met kool om jouw frivool een licht accent te geven diepte weer te laten leven grijs wat jij als wit ervaart en ongeschetst nog open laat er is geen schamen want eerlijk grijs geeft nooit intimiteiten aan anderen zomaar prijs…

Verdwijnt het in sluierende zandgordijnen vergaat het langs het strand schuurt het witte zand van de getijden de machteloze hand aan de horizon van kalkstenen muren druipt vloeibaar zout staan bloedkoralen pilaren geëtst in houtskool kerven naalden waaien wimpels tot tenten uiteen in onzichtbare namen.…

je zei nooit liefde is sterker dan wind alleen maar dat toekomstwoorden niet uit te leggen waren het waaide maar ik sliep zacht en warm want met wie kon ik anders praten dan het houtskool dat hellend de bloemblaadjes brandde vier deeltjes voor elk seizoen licht als witte kant jij bewaarde jouw nachten en zag losmakend…

in schuine banen schijnt de middagzon door de jaloezieën jouw luie lijf ligt loom gestrekt op mijn versleten canapé -perfect gearceerd- met houtskool veeg ik plagerig wat grijze strepen in je ravenzwarte haar waar het zonlicht je raakt verzacht ik je met sepia in warme voorjaarstinten zo meng ik zomer en jou met langzame halen…

ik heb geprobeerd je te tekenen in houtskool met vinger en duim voor contrast en schaduwpartijen maar ik kwam niet echt heel dicht bij je zelfs in een licht vergelijk bleef jij voor mij een vreemde ook al opende jouw ziel voor de kijk maar als ik naderde verdween zij gelijk ontsprong jij de dans gaf mij geen kans iets van…

Ik zit lekker in de zon te wachten, begeerlijk denk ik, hoop ik voor jou te zijn Om me heen gaan mensen zoals altijd hun gang De zon schuift verder en de schaduw volgt Vissen houden zich stil boten varen voorbij de geur van houtskool Leven is eten…

'k Fietste op een frisse winteravond over de lange eenzame landweg volgde een kleine warme luchtwenteling de oneindige troosteloze ruimte had één starre droge ademtocht maar een soepel balletneveltje danste speels voor me uit de gitzwarte akkerzee welfde gedwee tegen de lilliputterboompjes van houtskool bij de nòg grijze stramme westelijke…

het netwerk gloeide aan de hemel waren opwellingen te zien uitlopende kiemen waar je ook ging liggen flonkerde het er ontstonden gebaren uit een rafelige flits van een vrouw die lam van de hitte aan de rand van het water bij elke ademhaling zichzelf leek te beademen als houtskool drie zwarte vlammen nu ze de handen in de…

waar mijn hand de lijnen trok schetste het verleden houtskool strepen op het uitgeleefde linnen, vlinders vluchtten te snel uit hun cocon en stierven in het merelzoete maanlicht de nacht was niet meer dan een bezem waarvan de steel onzichtbaar de ouderdom flankeerde met een duisternis waarin de kurkresten bleven hangen aan de rand van het…

ik heb je geschilderd met vele pigmenten kleine nuances heb ik kansen gegeven om met jou eeuwig te leven olie en pastel krijt en het grijs van houtskool ook op diverse ondergronden hebben wij alles gehad alleen de ziel ontbrak jij voelde leeg koud was de glans in je ogen er was geen vermogen tot contact ook in je bewegen bleef…

ik graaf in oud grind de spade stoot op een scherf die herinnert aan de ijstijd ik borstel de bewijzen bloot snippers houtskool van een gedoofd kampvuur de morzel van een schedeldak de splinter van een bekken omkranst door geitenhoorns uit de resten doemt een edele aap op met een spitsbijl van vuursteen in de vuist zijn grote neus…

In een donkere grot, tekent een man op een muur mensen en dieren met de houtskool van zijn uitgedoofde vuur. Zijn heden. In de schaduw van de ziggoerat, tekent een man op zachte klei de opbrengst van z´n land hij gebruikt er een vers gesneden rietpen bij. Zijn heden.…

van ochtend naar avond ik zal jou het palet schenken de lijsten van jouw huid breken ik zal jou beminnen de tederheid geven zoals op het fluwelen strand weet je nog dat jij mij in duinen legde en dat ik jouw licht liefde wij de eenzaamheid niet kenden en de stilte een zomerbriesje was weet je nog hoe ik jouw gelaat met houtskool…

De avond kwam en de houtskool werd ontstoken en met een stuk karton het vuur aangeblazen Op de roosters lamsvlees gelegd dichtgeschroeid en omgedraaid er hing een geur van ketjap Om het vuur werd naar elkaar en naar een mot gekeken, die in een flits van licht verdween Ook deze huiskamer is onderdeel van een uitdijend heelal,waarin jij…

in de droogte van de tropen in de hoorn van Afrika kerf ik jouw welving in de bast witte druppels hars stollen tot kristallen die ik losschraap met een blikkerend mes door kruimels houtskool en rozenblaadjes roer met de olie van jasmijn besprenkel gomhars bindt het mengsel waarin ik een splinter van bamboe doop het smeult en kringelt…

na thuiskomst volgt het welkom heten namen vergeten, bakenen van muren volgt het ontgronden van bodem ontjeuken van huid, ontleven van heden op het achtererf ontmoeten wij onszelf de man met de hamer, blessureleed de tuin ruikt naar naaldhout met peren naar reeds beklonken aarde, houtskool in de keuken rijst het bakmeel, ontleden…

en hand laat zich voorlopig niet ontvouwen plotseling roep je dat we schilfers zijn in een oneindig universum, met uitzondering van Ambrosius, de onsterfelijke, hij leeft verweesd in een dimensie die wij nog niet kennen waar gebouwen worden getekend in hemelse lichte lijnen met mooie gouden pennen waar potloden zijn gemaakt van brandend houtskool…

negenendertig de kracht van de herhaling elke ochtend weer balkonritueel observatie van de zee licht en kleurenspel middellandse zee penselen vloeien golvend schuivende kleuren veertig panelen geheimzinnige teken rond zeegezichten…

Stukjes houtskool liggen door het bos verspreid: vergane eikels!…

van ergernis en boosheid is Nee, met Nico is niks mis Dan belt Nico dus naar Jacob Ik klooi met de barbecue Nico maakt zijn goeie grappen zegt ‘comme ca’ en ‘do you do’ en hij spreekt met Jacob af Nico is een beetje maf Hij neemt afscheid, ik een worstje pakt zijn fiets, geeft mij een hand hij moet eventjes naar Jacob ik zie hoe het houtskool…

in mijn linkeroor Ik kijk naar rechts De verbeelding kantelt naar de overkant Een klaar niemandsland Krijsen wil ik Houtskool smeult in mijn strot Min of meer vond ik evenwicht In het licht van jouw middenrif Zo waad ik door dit verschroeid veld Proef van jouw zweet Je zegt HIER!…

doorregen vlees drink springvloedwijn uit gouden schalen beleef aaimomenten met een domme hond wrijf zeezout rond gebarsten lippen als voorlaatste: draai duimen en druk armen met melaatsen ontknoop touwbruggen met buurkinderen scherp sleetse messen, was botte bijlen kraak hoge bomen voor een laatste avondvuur als laatste: klem koel houtskool…

Mondjesmaat wankelen haar manke afdwaalkinderen citroengeel verpakt in glas, aas voor haaien Fijngestampte wurmen mengen zij met brood het is later in de week boter bij de vis en gezonder “Koop mijn verse waar in één minuut magnetrongaar” roept de hersenloze noodslager vanaf zijn duwboot “Schreeuwlelijk, hier zijn slechts houtskool…

Zwaarbebaarde knotwilg leunt houtskolig op zijn laatste poten. De winter schrapt en schraapt zijn fraaie franje weg. Georchestreerde chaos. Een blad wringt een ander dwingt een ander uit zijn getormenteerde knoop. Ze willen blijven. Flits Criminele hoop.…

hij ziet eruit als Pipo, zijn gezicht spierwit geschminkt ogen omrand door houtskool en men heeft zijn mond zwart gestift er komt pers en het zal in het nieuws komen dan trek je alles uit de kast nietwaar? hij grijnst eens naar zichzelf zijn gele tanden lijken door de schmink geler dan dat ze in werkelijkheid zijn.…

. ----------------------------------------------- gekoolzwart - met houtskool zwart gemaakt met tekenen geprent - met (letter)tekens gedrukt staven - letters pergament= perkament poeren = in beweging zijn 't nachtelijk gestraal: de maan Zich! - Zie!…