Alle inzendingen over in ogen gestreept

kan ik alles achterlaten nu ik eenmaal weet heb van verleden, dagen aan nachten keten met niets dan adem tekens verdwijnen, de kiem van glijdend geluk wanneer ontkenning breekt in assen doorheen het geweld van vuur kan ik, beroofd van verlangen, liefde in oprechtheid leggen of ben ik al te diep door het gestreepte sterven bevangen…

nog altijd die beelden op het netvlies van het dehumaniseren van de mensheid stoffelijke overschotten in gestreepte pyjama's schuifelden doelloos rond hun ogen dof nog nooit waren bevrijders zo in shock, of toch omdat men zoveel gruwel niet behappen kon…

Als ik een dichtersgeest bezat, had ik op dit gestreepte blad een mooi gedicht geschreven. maar ja, ik heb deze gave niet.…

een gestreept gedicht van een eigenwijs achtereind dat zich maar niet wil keren... de treurnis van de fotograaf die genoegen moet nemen met de keerzijde van de zebra en die dan uiteindelijk toch maar een plaatje schiet…

Bijen, gauwdieven in gestreepte pakken, (waarschijnlijk ontsnapt aan hun korven...) vliegen door de mist boven de rivier. Koelte vangend in hun vlucht, genieten ze van de vrijheid.…

Te warm was het voor mijn dekbed Te koel voor een zomers laken Het was na enen toen ik iets tevoorschijn smeet Een sterk en stevig tafelkleed Onder prettig fel gestreept Kreeg ik een leuke binnenpret Krijg ik morgen op dit tafellaken Dan ook ontbijt op bed?…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Sprakeloos Niet te bevatten De controle kwijt Wat doe je dan Is er ergens hulp Hoe lang wachten Een warme blik Medeleven vol begrip Liefdevol word je benaderd Ook door je buurman Zijn dochter en zijn zoon Maar dan weer alleen In de woestijn van eenzaamheid Je glijdt weg Zinkend in drijfzand Het geeft verdriet Ze zien het bijna niet…

de wind strijkt tegen de haren in van de schuwe solitaire jager wacht sluip wacht op ongehoorde fluweel zachte kussentjes almaar dichterbij saamhorig verticaal gestreept met het hoge gras in het scherpe vizier het argeloze leven leven en jagen alleen…

Zoals gordijnen draperen als ze dichten liggen krullen als een pauwencanto gestreept over zucht en rondingen gesleept tussen ademsnood door laverende lichten die wazige ogen niets meer ziend vertellen - bewogen achter wilde tochten verdiepen - van en in de overgave waar ze pas in sliepen huiveren als de tintelende waaier blijft kwellen…

Tergend, einderloos Verdwijnt de zon Kleurt onverwacht hemelpracht Noordzee verschiet nuances blauw Golven, oplichtend groen Kussen strand Doorwolkt, grijs gestreept Bloedrood, zon, bloedmooi Scheveningen, avondzand Golft stuk in deze brand Vlammend rood, immense stilte…

wie is dat de grote onbekende de handtekening van iemand die niet schrijft of leest of iemand die het heeft geprobeerd maar er nu is geweest of iemand die wat hij schreef nu bekijkt als pure ellende en het daarom door heeft gestreept het teken drie maal als dat ter bescherming tegen gevaar en het dreigend onheil van een stad het klinkt…

Ik knip een gestreept hart van papier, Durf ik niet dat ik je nodig heb? De wereld is moe en op de blauwe lijnen in een schrift is het koud. Eerst sliep hier nog een man. Nu staat het lichaam op. Ik ben er stil van. ------------------------------- uit: 'Twee zonnen', 2003.…

zo'n echt ouderwetse strandstoel je weet wel met houten raamwerk en een gestreept linnen loper de theatrale worsteling waarmee het uitklappen gepaard ging...…

Leuke lieve mannen genoeg maar niet bij mij, te weinig wordt er genoten van mijn lichaam, ik wil me overgeven aan stoere begeerte ermee stoeien, hem ruiken wanneer ik wakker word in de warmte van twee passende lichamen in mijn bed, in mijn bed in mijn verlangen naar stoppels en handen duwen in mijn huid kracht in mijn vlees…

Zoals gordijnen draperen als ze dichten liggen krullen als een pauwencanto gestreept over zucht en rondingen gesleept tussen ademsnood door te laveren lichten Wazige ogen, niets meer ziend, snellen - bewogen achter wilde tochten verdiepen zij de overgave waarin ze pas nog sliepen - huiverend als de tintelende waaier blijft kwellen Slagen…

In alle schoonheid brak de morgen open met prachtige dauw en een lichtrode gestreepte lucht. Het is wonderlijk, hoe de natuur uit zijn voegen komt. Overweldigend was de stilte, waarin je de dag mee mag maken, zoals je het zelf wilt. Niets is minder waar, de zomerhitte is een feit. Mooi is het wel hoe je alles mag beleven.…

Op sloffen sleep je stof tot garen als een mat achter je aan voeten nooit geveegd de filosoof in jou ziet het als kant legt het wijd gespreid op een hemelbed vergeet je pyjama niet praat je hardop in jezelf maar die blijft hangen waar het hangt zwart wit gestreept in de halfdonkere kamer valt het zwart weg…

geen dag zonder leugens gekleurd in de was gestreken, gevouwen in de plooien van je jas woorden wisselen sokken blauw, zwart of bruin dan ben je wel, dan ben je niet gestreept of geruit handen worden gewassen met doorschijnende zeep met onschuld en lucht onvergeeflijk dit keer op je tong druppelen tranen, tandpasta en schuim en…

de bloemen daar gelaten zoeven banden monotoon door natte straten de radio gonst geluid steeds vaster klemt het stuur in zwart geschoende handen de skyline slinkt achter mij woesj, woesj, zingen bomen op gepaste afstand langszij het vlakke leven schijnt gestreept in ochtendlicht ruitenwissers zwiepen regen op mijn gezicht…

Hommels paren op de terrastafel In hun gestreepte donkere dons dansen hun vleugels samen één beweging. Ik nies om ruimte. Eerst heel dicht, Dan heel licht vliegen ze uiteen als stuifmeel in de wind. Een pollen flard glipt mijn adem in.…

met uitgestrekte arm nodig mij de zon op een lenteavond tot niets te doen zitten en genieten mag kan en zal ik van het allerbeste wat de natuur brengt zitten in mijn stoel strijkt brom zoemend zwart geel gestreept een hommel neer een vlinder fladdert boven een violenkrans in het struikgewas zingen vogels luid wat is het mooi…

De was vouwend pyama, vijf en twintig jaar oud, nog van zoon Wollen sokken oprollend van vriend Outdoor hemd van ander wetend in kast Wollen lange mantel van moeder Handgewoven Nepalese das van vriendin Gestreept Karl Kani shirt die ik al vijf en twintig jaar graag draag Al die dingen koesteren mij en ik hen…

Ogen schitterend Lach zo stralend als de zon Ik wil je niet kwijt…

Jouw ogen, grijsgroen van kleur soms fel, giftig, soms teder, zacht ze stralen iets uit, maar zonder geur ondeugend, plagend, zoals jij dan lacht. Jouw ogen, denkend, soms te veel kon ik je dan je gedachten maar lezen, hoewel ik graag eens met je speel wil ik eerlijk en oprecht tegen je wezen.…

Ontluikende stroompjes opgestuwd met zachte hand tasten lustig mijn lichaam af Loom verlangen onderhuids wordt voelbaar gewekt door onverholen lichaamstaal Als vaag gestreepte schemering bekoorlijk binnenvalt beroerd zinnenstrelend licht jouw geurige huid Vrijwillig ontvoerd door opgezweept begeren tikken onze harten schaamteloos de tijd…

Je bent zo mooi Odonata Je zwarte kaarsrechte ranke lijfje gespikkeld en gestreept en om het uiteinde van je staart siert jou de blauwe band en dan die doorzichtige vleugels weefsel van flinterdunne kristallen draden waar de zon doorheen schijnt in een kader had ik je willen vangen met maagdelijk witte bloempjes zodat je onderdeel zou…

Zij is gestreept de koe , een Lakenvelder en daar een ijscoman die over het fietspad scheurt zijn kar blinkt citroengeel de koeientong krult paardenbloesem uit de wei en kust de grutto mijn gekke vogel mijn droeve tango bedek de rieten daken plavei mijn klinkerpad en laat papavers kikkers zoenen omhels de zon op het allerhoogste punt…

overdonderende zonnestralen in de manke morgen roterend in lokkende cirkels mijn manchetknopen glinsteren bij mijn net nieuw gekochte wit-rose gestreepte overhemd onder het genot van de eerste koffie en mijn volkskrantje salueer ik voor de dageraad mijn morsig brein ontwaakt en dichtersdorst staat paraat ik plet…

je zocht een pad in het ongewisse bij elke bocht keek je om, waar je was, je gooide een steen en het stoof in de struiken: vijf kleine gestreepte coureurs en hun moeder renden als gekken je blikveld uit je stelde je voor hoe je 's avonds zou bellen om hun te vragen hoe het ze verder die dag was vergaan om hen gerust te stellen, de jacht…