Alle inzendingen over je sporen achter

klein onderkruipsel laat slijmerig spoor achter waarheen het ook gaat…

glijdend over een ongeschreven vel probeer ik sporen achter te laten vereeuwiging in het niets verheldering of slechts vervuiling maar niets gebeurt…

En jij was binnen Geweest, zonder een Spoor achter te laten - Deur die open stond Om jou, onwetend Van alles dat Mogelijk komen ging, Welkom te heten…

We laten onze sporen achter in de vorm van letters en het bos laat zijn sporen achter in onze ziel tekent op het netvlies sporen die niet uitgewist mogen worden.…

Zilveren vogels trekken sporen witte strepen tegen blauw, uitgedijd gaan zij verloren, verdwijnen als de morgendauw. Sommige mensen laten sporen achter; banen van veel licht, deze gaan nooit meer verloren maar blijven altijd in het zicht.…

Ieder vergeten moment laat een spoor achter woorden die je terugvind zijn zinvol ondertiteld door de tijd geschreven met kleurrijke fantasie-inkt omdat jouw verlatenheid in de nacht zich verspreidde uit een lang en ver verleden blijven jouw voetsporen zichtbaar in de herinnering van jouw dromen.…

langgerekt baant een schaduw het pad voor me uit de stilte holt gretig mijn voeten voorbij laat sporen achter waarin ik verdwijn net voor het sterven en voor de dag kruipt de nacht uit mijn magere mond ik verlies het onvoldragen zicht om ademloos te mogen leven en om mezelf aan de dood te geven…

het jaar kende precies zijn plaats het was bezig met wat bewegen moest het vond het moeilijk om zichzelf aan te raken toch liet het een spoor achter van mooie en minder mooie dingen in een wereld van ontmoetingen waarin activiteiten samengebracht werden in een beschaafd applaus deze tijden weerspiegelen nu in onze herinneringen.…

Voor Omke Boom van machtige statuur, Wortels die zo diep in de Bodem verankerd waren, Reus die leefde van alle moois Om zich heen hier op dit Prachtige land, ons mooie Westerkwartier - Neergehaald door een Vroege najaarsstorm die Zich onverwacht liet gelden, Maar zijn schoonheid blijft, Laat voorgoed zijn sporen achter…

Ze wil de stad bekijken zonder dat de stad haar ziet wandelend in de schaduw van de brugpijlers voetstappen in en nabij de goot ze struikelt over hobbelige kasseien,wurmt zich tussen struiken door steekt donkere straten over met blinde dove ogen ze fluistert zich een weg onbespied en ongezien haar voetstappen zonder spoor achter…

Nachtvogels vlogen over sneeuw een beetje dronken, vrolijk door een droomloos drinken en je zei dat je geen naam had geen sporen achter liet in een verlaten land in het duister ademde jij en betreurde jij jouw ziel weer terug naar ’t ademland waar alle hoop in ’t duister lag begraven.…

Snik, Snik, Drup, Een verdwaalde traan Over mijn wang Laat maar gaan Het laat een spoor achter Maar ik ben niet bang Drup, Drup, Snik Ik kijk naar buiten Het regent Tik, tik, tik Op de ruiten Een kille wind Plets, plets Ik schrik: een silhouet van een mensenkind Angstig, gekwetst en omringd door haar schreeuwende kornuiten…

Het leven heeft zijn sporen achter gelaten met het tikken van de klok verglijdt de tijd en berust hij in een vaag weten van zijn hulpeloosheid. Elke morgen ziet hij weer het licht als hij doelloos kijkt door het raam tijd in overvloed met ogen waarin de eenzaamheid te lezen staat.…

vermoeide handen zijn slecht op hun gemak reuma laat sporen achter van pijn bij het werken ik protesteer het achtervolgd mij op de borst waarheid is een gouden draad op de zichtbare kant moet ik zeggen, voor mij bij het ochtendgloren van de dag toch is hoop alles om de pijn te bestrijden door middel van rust onder de zon van het noorden…

Alles wat wij dagelijks meemaken, laat sporen achter in ons brein, als stukjes die blijven zwerven. Stukjes die rusteloos blijven zoeken, totdat ze eindelijk worden ingepast. Dat gebeurt terwijl wij rustig slapen. Dat gebeurde terwijl ik sliep vannacht. De slaap maakt stukken passend, terwijl we wakend brokken maken.…

gisteren geschreven waren mijn handen zacht en smal nog meer in ‘t zonlicht liet ik een spoor achter voor de nacht een twijfel werd en nog voor de sterren leden aan slapeloosheid en jij de dichter in de duinen was je lijf en ik daaronder lazen bloemen aanvaardden eenzaamheid als testament misschien heeft deze…

ik zag je lopen met voetstappen die de aarde raakten en in contact het schijnsel van verbondenheid afgaven door licht te geven door veranderingen van de spanning lichtten moleculen op als zij elkaar raakten en zo een mensen spoor achter zich lieten dat langzaam doofde en in de loop der tijd opgeslagen werd in het silicium…

achter in je hart-…

Zo trekt het spoor achter ons aan, sluw sluipend, machinaal katachtig. Zo is de tijd een druppel, een bevel. Zend een woord, een steeg van ontsnapping, een steen om mee te gooien naar trots en verlangen. In de lucht staat raaf, ze wiekt haar vleugels van rafelig blauw zeildoek.…

Natuurlijk, in sommige gevallen blijven er sporen achter, valt er nog wat weg te poetsen, maar fier op wat je hebt doorstaan, om tot hier te komen, van ballast ontlast, de wind gedraaid naar hoopvol.…

Doffe ogen bevroren tranen een mond die zwijgt haar hart dat huilt de wind die zachtjes een masker streelt over bleke wangen en haren lokt waar krullen futloos hangen voeten lopen over zwarte rozenblaadjes laten een spoor achter waarin in scherven van gebroken liefde werd gestapt ze ziet zijn schaduw node gaan niet bij machte hem…

Mijn voeten laten natte sporen achter aan de kant. Niet of nauwelijks, te verdragen, De dingen die mijn ogen zagen. Langzaam klim ik hoger, klevend aan het zand. Druppels zoeken de weg naar beneden of verdampen snel in de lucht.…

achter op het mos de herfst kijkt op zijn horloge het is al vijf voor winter - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit ‘In de groei van je LACH’ (Amsterdam 2003) (Uitgeverij Afijn/ Clavis, Amsterdam)…

Die als uit stof herrezen, zijn sporen achter laat, als eersteling geprezen van wat te wachten staat. De wind draagt door de velden, de roep van de heraut: het Lam heeft overwonnen, zijn tempel opgebouwd.…

De zeewind waait door mijn haren eenzaam loop ik langs het strand De golven zijn wild en niet te bedaren mijn voetstappen laten sporen achter in het zand Een moment sta ik even stil adem de frisse zeelucht in De zon gaat onder en het wordt kil ik slenter terug naar het begin De zon zakt verder achter de horizon ik geniet enorm van dit tafereel…

Van onder het dichte wolkendek dat laaghangend tegelijk een deken is waaronder de tijd kruipt als een slak die glimmende sporen achter zich laat glijden perst zich een woord met moeite naar buiten waar het gewikt wordt en eindeloos gewogen uiteindelijk te licht bevonden om zin te geven aan een volzin waarop het zinloos sterft als onzin Kom…

achter, nee niet omkijken, slaap zacht ……

achter op de sprei waaronder ik me daag'lijks leg ter ruste als ik niet slapen kan, kom dan voorbij en fluister in mijn oor een stil welterusten…

Ze scheuren je hart en laten een spoor achter zich dat voor onze oude ogen al spoedig vervaagt. Verdwaald in de tijd strompelen we voort.”…

één dezer dagen keer ik aardewaarts dan zoek ik mij als laatste rustplaats een linkeroever zonder stenen kade waar ook geen houten vlonder hoeft 'k laat er wel het schoeisel achterwege zodat het slib twee naakte voeten kust in gebed laat ik dan mijn sporen achter waar je straks bij laagtij de boot aanlegt daar bouw ik op het droge een stenen…