Alle inzendingen over kiel

heb de muziek in 't hart heb muziek in m'n ziel wil aleen maar rollen als een of andere debiel rol rol rol de een gaat links de ander rechts vind in je hart dat is slechts het enige wat rolt rolt rollen de muziek in 't hart in je ziel en enige wat wij moeten is het keren van onze kiel…

Ik denk aan Marjan Kiel de moeder van Sari, zoveel later.…

Mastodonten doorklieven het kiel, marcheren als edele betonnen rosse wachtend voor de grachten van onze mooie ring vluchtend op pilotis verankerd in de aarde als stenen bossen opwaarts naar onze kathedraal zijn enige schoonheid zijn stenen hebbeding…

Ik houd van het wilde gewentel der zee; Zij danst met de kiel, en mijn hart dat danst mee: De kiel is met wakkere zeelui bemand - En 'k droom van haar glorie, de roem van mijn land.…

De ziel is wijd gelijk de wijde zee, Aan glanzend oppervlak glijdt kiel na kiel, Haar diepten bergen mateloos wel en wee.…

De Ruyter in zijn blauwgeruite kiel Schiet ieder schip met drieponders aan flarden De stank aan boord is nauwelijks te harden En Paddeltje staat aan het grote wiel Maar daar doorheen zie ik hem met een dame Bij Jumbo in een lange sluikreclame.…

het is mij om het even moeilijke woorden kwatrijnen en akkoorden eliterair verheven kom eens naar beneden uit die ivoren toren waar je mij niet kunt horen en stap in het heden botter dan een platbodem haal ik kiel, mis ik diepgang, rijmt er niets meer…

van de inktvis Steeds samen in een nieuw verstrengeld wij totdat wat mengt het mengsel van ons samen is Totdat wat mengt de wolken van onpeilbaar woelen is waarop ons schip de kiel nog stampt En wij het raadsel kennen Te varen op de diepe afgrond van dat raadselachtig wij…

Geruite kiel, nooit meer de slijpsteen horen noch het gedreven wiel. In het jagerspoor door de achterbenen geplet, verse kluiten. Hinnikend paardje van ver goed te horen gelopen tijden.…

muiterij geslaagd matrozen grepen macht verloren kader en zijn kracht een nieuwe richting vraagt ook leiding behoeft sturing en gezag studerend op de hei flap-overs vol grafieken power-points verdrinken statistieken testen sessies rollenspelen de bar als troost voor droge kelen recensies worden kiel gehaald steevast met subsidiegeld…

ga aan de haal met mijn ziel maar weet je ik grijp je kus dan maar de kiel van ons bootje een tijdje ik duik in het water jij golft wat later we spelen in spetterend nat zoveel plezier hebben wij met elkaar nooit gehad ja ooit in een bad dat we betaalden met tweedehands namen we waren licht zat de portier van de nacht…

en ik mijn droom fantaseer waar ik in fabelen door krochten marcheer en hoerensteegen markeer door te urineren tegen hoekstenen van steeds een nieuw adres de diepgang van de gracht waar mijn kiel in is blijven staan of gehaakt aan de bodem en het eind van een oud leven ergens blijft mijn hart steken in bovenstaande woorden en wil ik…

in helder water legden wij de kiel bouwden ons schip met sterke spanten wisten van wanten in zeewaardigzijn lag nu eenmaal onze ziel en zaligheid wij zijn de horizon voorbij gevaren er was geen oceaan te groot maar in de havens bleek het water nog viezer dan een sloot ik ben daar aan lager wal geraakt gelukkig had jij wel…

Dit was een wildpad tot voor kort zwierend om diepgelegen hoeven die zich in grasduinen begroeven onder gewassen kiel en schort Gortdroge sikken dwaalden hort de heuvels aan het recht geschoven haar scheuten meer dan eens bestoven door hordes vorsten uit het fort Ze kregen hooimijt van het ploegen zelfs als ze braaf hun kruisje sloegen…

In mijn dierbare Vlissingen, stad op de kruising van Schelde en Noordzee In het Lampsinshuis aldaar, nu Zeeuws maritiem MuZEEum Daar draaide hij ooit, gekleed in een blauwgeruite kiel aan het grote wiel. Of hij dat gezien zijn vrije geest en sterke wil ganse dagen heeft gedaan?…

ik beloof geen galjoenen geen vloot met duizend zoenen maar laveer op je zee en in tegenwind neem ik je mee in blauwgroene golven zie ik de koers die je schuimkoppen volgen maar mijn kiel is verbolgen snijdt door het water met het diepste gevoel strandt een horizon later in de chaos die ik voorvoel niet met geweld je bent niet geveld…

een vertaling van de bijbel kunnen zijn, dan wel testament loos en zonder nachtelijk geschreeuw het water reeds gelost, de sloep stond droog op de bodem van het hiernamaals, de klei gekneed in de vouwen van het gezicht dat nu eigentijds in zijn eigen rimpels is gelegd spaarzaam waren de aanrakingen liefkozingen onbemind, de blauwe kiel…

Nood brandt in de magen der verdoemden, de kiel maakt water, het zoute wordt vuur, het zand verglijdt in de klemmende hand, de wand stuurt leegte naar de andere wand, niets houdt nog stand, het licht is van kant, iets heeft in mij een pop van stro verbrand. Ik wou je lezen en ik zag het niets. Schamel rest mij 't vuurvaste woord, mijn land.…

Oh, had hij maar een ielewiep - dan zou hij kunnen kielen. Maar kobberneel toeft onverwacht een snater in zijn touwen. Had hij zo'n euvel ooit gedacht ... hij wil zijn staken houwen. De snater linkt de kobberneel, raakt helemaal van bouten. Eén weet van tweeën één te veel - diens kraam slaat in de fouten.…

Ze glijden van mijn schoot het ruime water op in boten waarvan de kiel al vroeg werd neergelegd, gebreeuwd, door nieuwe tijden, het geluk gekozen waarop de scheephoorn door mijn leven weg zal vloeien, hun lichamen schieten weg als mijn vermaledijde schaduw te dichtbij komt, verstomd de stemmen als ware het bevriende mensen, sinds zij…

En later op de dag opkijkend van mijn boek staat hij daar, onveranderlijk in zijn blauwe kiel vraagt hij met ijle stem hoe het nu gaat met de kinderen en of de merels nog patrouilleren op regen- en zondagen.…

Naar de kelder met dat schip neem geen levenden aan boord strop ze allen aan een koord pin het wrakhout op een klip Gaar me bocht in duizend vaten streng de zwarte vlag in top haak ze averechts en schop elke scheepsmaat in het water Steek de zeilen stop het bollen schiet de naalden van de dekken patroon de schoener, kiel tot spriet…

Vervoerd naar verten door een schuit uit China Een tot de kiel verroeste brik, bejaard Met vuurwerk hopend op behouden vaart Vol vage vracht en olievaten (‘Fina’) Als nautisch lifter was het mij veel waard Al stuiterde ik als een ballerina Op zee en tropenkoorts en van de kina Zo’n avontuur van ouderwetse aard Aan boord te zijn, te lezen…

We zagen de duiven van je vader roekeloos koerend nu de kat van het gif at, hun vaalblauwe kielen, hun korstige schedels en het ampele leven rond de constateur. Toen we kusten achter de meidoorn was je mond weeïg als oude mispels,wormstekig als het dorpt dat achter ons ligt nu de stad lokt met zijn vuren.…

schip is geweldig een prachtig schip Helaas zonder scheepskabouters om de vege boel te redden, nee er zijn alleen dwazen aan boord die vrijheidsliederen zingen en toosten op verre stranden Ach, we verliezen koers Het magnetische veld wordt zwakker en de noordpool schuift weg Havens blijven ongelezen Zeepokken grijpen ons bij de kiel…

dragen heren pakken in hun maat het antwoord is van grote eenvoud de mensen doen er veel aan variatie schrijven punt komma soms spatie kinderen soms lief maar vaker stout heus ‘t is er echt niet verkeerd er zijn veel punten met ’n kruis wijzers voor de weg naar thuis vrouwen krijgen in bos nieuw profiel van kale mannen ruiten op hun kiel…

vast liet lopen, bolde winddruk de zeilen met 12 gordiaanse knopen van vaste koers verstoken, stuurloos met een gebroken kompas, verdoemd de laatste reis te ontzeggen om de klippen te verleggen, viel er tegen die natuur- kracht niets te winnen, behalve vanuit windstilte te beginnen de knopen door te hakken, alvorens een andere kiel…

Zeeën als muze, te weinig tijd het te bevaren, zeilboot zonder kiel. Acryl blauw water, zijn huid is transparant, zie de bodem niet.…

nog een keer extra tegen mijn voeten te kunnen stuiten maar in de maagdelijk witte afloop bekenden zij schuld kwamen toch onverwacht aangebruld als zee ik moest met ze mee naar de grote plas waarvan niemand wist waar die ongeveer was ja wel ooit geweest als watergeest op zoek naar ziel om snel te ontsnappen met graag een dragende kiel…

De echt gedoogt geen twee gemalen; vergun me om je kiel te halen.' De stuur verdween, maar kwam al vlug met 'n blauw geruite kiel terug. Hij hielp de ouwe in de kiel, waarvan de pasvorm tegenviel. Het kwam de ouwe slecht van pas, dat deze kiel een dwangbuis was. De zwaartekracht bracht hem op gang. Hij daalde vier etages lang.…