Alle inzendingen over klaaglied

de wind jaagt een klaaglied door de gaatjes van mijn wandelstok…

Ach Woord in inkt gestold Kon ik jou maar van het vel weken In een kolfglas verdampen Oversijpelend naar een droomvat Je laten gisten Uitgepuurd tot nectar Om blijvend te bedwelmen Sla me in de ban Want zo vergeten is een gezegende vloek Maar een leesdorst heeft me van leven weggedreven Mijn lippen zijn jou ontwend Zwarte vingertoppen…

Je beloofde me ooit trouw En honderdduizend rozen Maar wat ik werk'lijk kreeg van jou Was een hevige neurose…

het wordt nooit meer meer dan dit vermaledijde leven op een veel te slappe koord. hoor je het hels verlangen van herfst en winter? zij zullen in hun spel het licht weer uit de dagen halen en als angst mij omarmen wil, doen zij stiekem vuistje vuistje. zij willen me eenzaam maken maar dat ben ik al en ha! daar heb ik ze tuk! ik zal…

Achter de westelijke weilanden bij de grenzen van het dorp, De Drie Witte Palen en Het Witte Huis, kwamen ons op de Endegeesterstraatweg in den treure krankzinnigen tegen. Zij liepen met spaden en wagens dingen te doen die niemand begreep. Zij waren niet kwaad, was ons verteld door bewakers, zij waren niet goed bij hun hoofd, daarom waren…

Het zien van andermans eigendommen brengt soms stekende ogen in 't gemoed. Telt dan nog het eigen vertrouwde goed? Stipt zal men zijn bezittingen opsommen. Die begeerte schreeuwt, mag echter verstommen bij vredig leven, waar 't weinige veel doet. Tergender' maar verfijnder' afgunst broedt, die zich als zoete wens wil vermommen. Trotse…

Ik klaag, want alles wat zo mooi begon ging langzaamaan naar de verdoemenis, wat immers niet meer te verbloemen is hoewel ik soms gedaan heb wat ik kon. Wel hebben wij elkander op het laatst bedonderd en constant te veel gezopen, dus dat het heel ellendig af zou lopen lag voor de hand en heeft geen mens verbaasd. Het leed is niet van gister…

er is geen tijd geen tijd nu voor verdriet er is geen plaats geen plaats nu voor paniek had ik kunnen weten had ik het willen weten er is geen ruimte geen ruimte voor een klaaglied alles lijkt opgelost maar blijft een raadsel de logica failliet…

het poreuze gaat gekleed over straat iemand zingt een klaaglied de ander vangt met rouwen aan iemand wordt bedolven een ander wordt belaagd iemand lijdt aan een afgestompt hart het poreuze gaat gekleed over straat…

zij riep mij niet haar lokroep ebde weg ze nam alleen stormvogels mee in vertraagde slag tot zij het krijsen brak en hoog verheven in duizend talen haar klaaglied zong die dag baarde zij Leviathan…

Sinds jij elders slaapt, sluimert de zon Daar hoog boven ons schijnt ze minder fel, minder warm Ze verslindt me niet meer na de dageraad, ze roept me niet eens wakker, opstaan kost me moeite Alleen 's middags stroomt mijn bloed van haar licht en draagt ze het gewicht van mijn zorgen Dan kan mijn hart vliegen als een draak, desnoods verdwaal…

bij het licht van de maan en de sterren kromt en buigt de zwaan haar hals vallen granaten door gescheurde daken aan de afgrond van altijd dezelfde pijn roerloos op de boezem van de nacht het klaaglied van het mensenhart doorzeefd en langzaam zinkend een inktzwart ontwaken niet meer worden wat je wilde…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

Er is zoiets droefs in de wijze ogen van varkens dat zij wel profeten lijken voor de slachttijd. (ik heb het niet erg op profeten en jij? Nee meer houd ik van het klimop dat omhoog klimt) Hun slagtand uitgerukt als zij op de lopende band het moederlijf uittrekken, exodus heet Egypte, de rode zee door van hun verlossing, stro tegemoet en de messenrijke…

- een holboogdicht à la Perk in de stijl der Tachtigers... Ongeschikt voor jeugdige lezers! - Als Virgo prima vera laat verschijnen en Flora verzenmaker wordt in kleur als een versificator pastorale komt Veritas tevoorschijn in de verzen Dan schuilt zijn eigen waarheid in poëmen ex libris, als het wezen van zijn taal en met hem spreekt…

Zie in de woestijn naar het wuiven van het riet in de wind zend de bode voor je uit Hij baande de weg zit als kind'ren op het marktplein speel fluit wilde je niet dansen tussen twee reien zing een klaaglied wilde je niet treuren door lelies omzoomd Hij is opgestaan tussen de bloesems ontloken waar zal ik jou beminnen neem geen aanstoot…

Vanmiddag stierf mijn kat Zij was wat oud en ziek en moe Zes levens resten haar De muizen maken grote sier En ook de vogels fluiten veel te vrolijk Zelfs de hond van de buren houdt even op met blaffen Ik zal haar "koppen" missen Het schuren van haar pluimenstaart Haar teiltje blijft nu onberoerd Geen melk meer en geen brokken Ik word…

Wee mij, nu de poorten sluiten, genadeloos als een mokerslag, nu de tijd in lange slierten langs mijn levensloop zal kruipen, nu de tralies mij omsingelen als een stalen spinnenrag, nu dat wanhoop en illusie als demonen binnensluipen. Wee mij, nu 't besef van boete mij omstrengelt als een knel, nu 'k het morgenrood niet zien wil om de werkelijkheid…

vragen Wie niets weet van cruiseschependamp in de haven Kijkt ver als z'n neus, zou zich af moeten vragen Hoeveel CO2 van die zeventien lagen Terecht komt in longen en breinen en magen Ik zou moeten stoppen om niet door te draven Dorst krijgt je huid waar zij zich niet kan laven Ooit zong ik als schellebel, een van mijn gaven Het klaaglied…

Ademvlakte van stilte langzaam drijvende droom langs oude bomen, vreemde steden ochtenden met vrouwen op de stoep droomvlakte van eenzaamheid klaaglied van een verloren ziel ontheemde droom van haatverwanten er danst nog een schim op schaduw jij bent het meisje dat kan dansen ieder woord dat je proeft is een maanbrief een groot verlangen…

en het is de merel die mij met het begin van een klaaglied heel even al zingend troosten wil en laat mij dan alleen met mijn verdriet en toen werd het rondom mij kil en koud en doodstil…

en kaal zijn ook nog al de bomen, er hangt iets van de lentelucht temidden van de winterzangen; ik weet het wel, het is vooral een kwestie van een stil verlangen maar dat houdt mensen op de been ook op vandaag, voor velen feest, maar laat de zon voor iedereen een teken zijn, iets dat geneest van al te klein en droef verleden, van klaaglied…

langs de koude deuren van een winterdag danst lentelust haar onbevangen dromen; buitenbeentjes spelen mee nu zelfs de knoppen trager openen vergeet ik, dat het naseizoen al ouder tussen bomen zweeft, er leeft al zoveel meer dan dagenlang geleden moegestreden huilt de wind een klaaglied voor mijn zomerkind morgen, als de zon verschijnt…

Ik zag met eigen ogen wat mijn handen deden en hoe ik ook mijn spijt met inkt beklaag: geen hond die twee keer om een klaaglied vraagt. Ik hang vijf zomermaanden voor mijn raam. Ik verf mijn haar en leef zoveel ik kan. En komt de herfst eraan:¡no pasarán! *) *) Je komt er niet doorheen!…

omsloten door heuvels van noordelijk Zweden in midzomernacht schijnen als rendieren- reeën te baden in 't gloedvolle magische schijnsel der nacht toppen en kammen verlenen de wanden een tondeldoosvuur als in sprookjes gedacht de jeugdige Thunberg zag met lede ogen het slinken der sneeuwranden als het bewijs dat smelten een klaaglied…

Met droge keel schreeuwt zich een schor refrein van een klaaglied met vergeefse doelen raspend naar buiten, niet weg te spoelen met de beste rode of witte wijn. Steek ik niet onder tafels of stoelen dat wat zich verhuld heeft in schone schijn de laatste dag van de veertig mag zijn mij zonder vocht te laten afkoelen.…

Zij hebben de kern van ons hart geraakt droegen hun eigen geliefde kleuren waarvan takken traag en uitentreuren op velden verbleven; onaangeraakt ons verbonden onuitwisbaar klaaglied heeft ieder bij de lurven gegrepen wanhopig in maandenlange repen van niet te stollen tranen van verdriet hoe ijzig behouden hooggeplaatste waarin finaal vergane…

Mijn klaaglied is tot een hooglied gegroeid. Ach kijk, de brandende liefde bloeit. ---------------------------------------------------------------------- Gedicht bij het boek "Knielen op een bed violen" van Jan Siebelink.…

Beste sint en piet Vul elk schoentje met wat lekkers maar vergeet diegene met hun klaaglied. Oh goedheiligman trek u er niks van aan. Gaat u gestaag verder met uw baan. Vul elk kinderhart met uw goedheid en laat piet wat lekkers strooien. Er zijn nog genoeg dagen in het jaar om met modder te gooien.…