Alle inzendingen over lemmet

[Haiku] de bliksem zigzagt als een gekarteld lemmet door het hemeldoek…

Wie zich niet meldt als chirurg Is vanzelf chirurg Uw werktuig is een lemmet Met één scherpe zijde.…

pijnlijk de messen van vroeger die gedateerde littekens openrijten ooit getracht ze te verwijderen maar het leed is er niet minder om daar het lemmet brak gelijk mijn hart 't werd nooit meer de oude…

had mogen planten in de vroege morgen uren pas dan krijgt nieuwe aarde vaste grond in werkelijkheid geplant waar verrotting haar eigen weg snijdt, gekarteld en wel terwijl het masker de grijns verbergt die gisteren met nu verbindt in machteloos verdoen van nimmer vertrouwde tijd draait het mes ruggelings een kant op tot aan het lemmet…

er is geen loslaten zonder liefde, zegt de ochtend terwijl hij met een lemmet mijn huid opensnijdt ik leg mezelf te vondeling op veel te kleine bloemen samen met het geluid dat ik liefheb de avond zal van zwakheid spreken wanneer ik mijn mond opensper om regen zichtbaar te maken…

soms schittert zon op het lemmet van een mes snijdt licht verblindend vals langs de hals van een prooi kaatst terug op de loop van een geweer dat rokend vogels doodt de bosrand geeft zo zijn signalen af de stropers zijn op pad…

scherp glijdt het mes langs het touw nog strelend de snede komt onverwacht fel door vezels die rafelen uit draaiende kabels hakkend op weerstand bot snel het lemmet pas als de rafels gaan krullen zal de kern zich onthullen…

Op tafel ligt hij zwaar en rond, ik ruik de zachte geur Het water loopt mij in de mond denkend aan de groene kleur van het vruchtvlees vol zoet sap dat voor ‘t oog ras zal ontstaan verleidend tot een eerste hap als ’t lemmet er doorheen is gegaan.…

Rook benevelt me, mist van de koude sambucca dampen, ijsklontjes die tranen huilen in het glas, waar ik niet janken kan, een onzichtbare man, verscholen achter een brandend licht, als motten naar de incomplete leegte, flokt de vrouwenziel naar het onvulbare eb, omdat ze moeten, omdat ik moet, om te branden, niet alleen in het glimmende lemmet…

messen blinken staal kaatst woorden die raken zonder zichtbaar te vermoorden werpen met venijn een blik vol haat haar krijg je wel klein want je kent geen maat achteloos punt je de roos, naast het trillende lemmet bidt zij wanhopig haar gebed je hebt het mes er in gezet, het zal snijden, zonder bloed is er geen scheiden…

Het ijzer was gesmeed Het lemmet gescherpt De daad liet op zich wachten Rivieren vulden zich met bloed Het oneven werd gegeven De oevers brokkelden af Warme aders ontlaadden En onschuld spatte uiteen Het glas werd geheven Tegen zonlicht voor contrast Bloed mooi hangend wijntje Zoals het bij sigaren past En onder het tellen Prooste…

jij bent vlijmscherp op de snede toch dartel je in de karteltjes van het uiteinde fileert flinterdun langs ongeschreven lijnen waar pijnen intens voelbaar zijn jouw lemmet schittert in het speels hanteren een stuk trancheren gaat je gemakkelijk af jij ligt als gegoten in mijn warme hand opent pas in snijden als lijden uitgesloten…

de messen zijn gewet een laatste gebed voor het werpen zij is geen doel maar haar aura moet schitteren in licht pijlsnel doorklieven zij flitsend de lucht in dodelijke vlucht roerloos staat zij tussen lemmeten gevangen laat langzaam de armen hangen onder daverend applaus sluit ook voor haar het rode gordijn dan knikt haar…

gaan wij de messen slijpen voor de kaarsrechte lijn of kartelen we de lemmeten voor meer rafels opzij wie voelt de pijn van het warme vlees dat al de geest heeft gegeven plengt het bloed dat snel stollend ooit leven heeft geschreven wie denkt in het landschap van smaken de enige fijnproever te zijn snijdt eigen vingers aan…

donder wentelt het mes op de wetsteen flikkert de wolk gedrenkt in voorgevoel van wat wordt voorgeschreven onder het soepel buigend lemmet keert een witte siddering runentekens heet staal ritst aan de donkere hemel voorteken dat de aarde moet lezen het brengt een kentering aan de lauwe adem van de avond het schrift scheurt…

Een rib hier een intentie daar om het lemmet weer schoon te vegen. Oorzaak en oorzaak! 'Hij kan het leven niet aan!' zeggen ze soms, maar moet je weten hij is geboren met een opportuniteit op zak onder het zwaard van Damocles is het goed toeven. Hij bewandelt het pad van het slachtoffer, de zelfverklaarde regenwormentrapper.…

In jouw stilte verschuilen woorden die scherper snijden dan het lemmet in mijn hand In jouw stilte hoor ik het gonzen van gedachten onvoorwaardelijk onbegrepen In jouw stilte zie ik de leegte van de rimpelende poel van jouw oordeel In jouw stilte verscholen voel ik het onweer onophoudelijk razen door mijn eigen hart In jouw stilte…

De trein snijdt de meloen der wereld Met 't lemmet van zijn vaart uiteen; En blinkend vallen, één voor één, Arcadië, uw schijven open.…

Vergeet niet het lemmet van je mes los te laten voor het je kan raken. - Ik weet dat dat de bedoeling is, maar wie weet steek je mis. -…

jij glundert omdat het moet van mij ik regel de klaarte van jouw blik die blikkert als een lemmet in zon het brandpunt schuift tot ik klik de straal die ik toeliet glipt door de glazen lens je wil jouw lippen nog tuiten maar te laat elke omtreklijn kantelt de matte spiegel kaatst hem naar een broos vlies van zilver dat oplost zoals…

Laat mij één keer in water met mosgladde keien waterwindsels om mijn middel Van een zwarte stoel van Thonet, het touw door keukenlicht, mijn spijt die kokt Klassiek in bad, met lemmet aan de pols, dressed to kill, mijn dood stinkt niet Alsjeblieft geen trein, zo mannelijk, niet klein genoeg Ik zou drie keer willen doden Een kind, een volwassene…

Met je lange zwarte cape Met je grote zilveren lemmet Met je trieste werk Broertje lief ben je daar? Ik ben zo alleen en verdrietig Wil jij mij in je dode armen nemen? Zodat we de rest van de avond samen kunnen spelen Broertje lief ben je daar?…

Zij grijpt naar het heft Een lemmet vonkt in de zon Dan werp ik me plat op de grond Want haar hortende zegekreet Met een tongval uit het zuiden Bekroont de luwe veldslag Nabij het kookpunt Wankelend over stapstenen Loodst ze me door een grijs moeras Waar een geweldig oog lonkt en uitlokt Hoe ik zwetend in haar nevel val Me vasthaak aan…

oudejaarsavond is nog enkele verrotte bladeren opgezwiept door de oostenwind ijzig scherp een mes blinkend staal lemmet vol weemoed in mijn hart mijn stokkende adem op het scharnier der jaren roest en schilfers is het dorre riet in het spiegelwater verstilde kou en droog geruis een stervend land je uitademen witte dagen even in de…

Zo machteloos, verdwaal ik in herinneringen uit de valkuil van mijn jeugd, dwingt Maartse Haas mij van een smalle rand en steekt een lemmet naar mijn ondergang. Stamelend spreek ik met doden die mij noden tot gezellig samenzijn.…

verwachtend Wachtend Met de kou om me heen De zon straalt zijn warmte om mijn lichaam heen Samen in de zee zijn wij een Daar ben je dan de stralen van de zon brachten jou mee Niet meer verwachtend Wachtend Waren wij daar samen Overspoeld door gelukzaligheid Raken wij elkaar niet meer kwijt We storten ons in elkaars armen met de lemmet…

ik zoek je in de schaduwen in hoeken waar het licht niet uitgenodigd is waar wind de bladeren jaagt vuil zich ophoopt in de goot je geeft je niet gauw bloot je kent de achterbuurt waar niemand komt omdat de messen scherper zijn na zessen je ziet het lemmet niet overleeft agressie en verdriet omdat je nergens sporen achterliet volgt…

zij snijdt nog brood op de ouderwetse manier zij neemt het bijna als een baby in haar armen - zij moet een warm hart hebben - denk ik een rilling van bijna betrapte herkenning gaat door mij heen ik word weer klein en sta aan tafel met de punt van het mes maakt zij een kruis van korst tot korst het lemmet klieft het grijs van golgotha…

De hete adem van haar ogen Omklemt me, plant een lemmet In mijn darmen, ze woelt en woelt, Zuigt me naar binnen, en rijt zich Open in mijn armen.…

ondraaglijk werd het verlangen om eens luid uit te huilen mijn tranen Zo graag ik wilde maar het echt niet kon Die nachten waren mijn vlucht waarin ik dacht mezelf te kunnen geven maar dan vergat dat mijn hart zich buiten mezelf bevond En toch......, ik voelde mij geborgen in die nachten, ik eens zwerver die moed vond te verlangen en het lemmet…