Alle inzendingen over lendenen

Welkom in het generale altruïstische decorum Een persiflage parodie op melomane poetry In een uithoek van Hinault, Bourgondisch Henegouwen De laatste der verlaten desolate knapenkoren Wederkerig en minstrelig in lendenen der raven Blikken pikhouwelen snavels die mijn hert doorboren...…

omdat hij er geen doekjes om wond deed zij op zijn verzoek alles uit de doeken: haar hoofd, haar hals, haar schouders en haar lendenen. het open doekje dat haar ten deel viel bij het vallen van het laatste doek, bleek, bij nadere beschouwing, niets meer te zijn dan een doekje voor het bloeden.…

woorden vormen papier waar de mond spuwt waar gal de lendenen verlaat ruzie is de snelste vorm van communicatie het gedicht is dood vormloos geef ik hier mijn titel bloot ik daag uit, een weerwoord is er niet dat had ik al gedacht…

leest iemand nog het nawoord geschreven met trillende hand om te schaven aan het eelt van kwaad te zwelgen in de lendenen van de nacht om te luisteren naar het slotakkoord in gaten als tekens aan de wand nu de tijd tikt in kwarto formaat geheel zonder terugwerkende kracht…

Hartstocht die vonkt, Onblusbaar de vlammen Van lust - Razende storm Die met tegenzin Slechts gaat liggen, Gedeelde hartstocht Die liefde is gaat heten Waarin jij mij Levenslang omarmt en Die blijvend onze lendenen Verwarmt…

Ik til ze op mijn schoot en span haar snaren tot ze kreunt en trilt zoals ik wil dan  streel ik haar strak  gepolijste lendenen Ik  verstevig mijn greep en ontlok akkoorden vanuit de donkerte van haar buik tot heel de kamer  is vervuld van haar geluid dan pas demp ik haar snaren    …

Rust niet maar daag me uit, daag me uit op een morgen op een morgen zonder regen bij een regen zonder bui Laat je lendenen niet rusten niet de heupen die ik kuste niet de branden die ik bluste op je warme huid, -'t zag er zo onschuldig uit- Maar stoei me, stoei me en vermoei me, alsjeblieft, rust niet rust niet maar daag me…

Oh lieve laat mij u ontkleden Om uw schoonheid te beminnen Rozetten uwer borsten te kussen Het vuur mijner lendenen blussen En zo u het verkiest en zal gedogen Zal ik al minnend uw passie verhogen Tot een liefdesdroom in ongekende hoven Uw ontvlamde bron kussen om teder te doven…

Een vrouw verpakt in stilte, als cellofaan om de lendenen. Als droogbloemen in een vaas al vacuüm gezogen. “Droog je ogen.” Hét bewijs dat engelen bestaan, op lepels in tomatensoep. Zo draagt hij de tekenen des tijds naar een laatste rustplaats, tussen plakband en kruisverband. Daar rest stilte.…

boven het hart stolt het bloed de riem trekt een lijn tot aan de lendenen het kruis hangt in het azimut vanaf hier is het in strepen zwaar als lood dat door de aderen trekt de hartstocht onder de voeten het wortelt in kinderen daarbuiten waait het de einder verdeeld oneindig in kruispunten van jij en ik…

Het geluk mag wel eens toeslaan in grote moten zoals de ongewervelde liefde zoals een vrouw met haar blikken pijltjes trekt tot in mijn aarzelende lendenen zij de bronst maant met krommende rug mijn ruggegraatloosheid besluipt het gat van de schroom dichttrekt met grote moten van haar toegeeflijke schoot…

Onthoofde liefde uit hoofde van het marketen van lijf en lendenen Zo zat ze daar virtueel gekaderd blikken priemend op de vijftig bites van haar blacklight torso Hoofd en onderbenen in de dimensie van de anonieme schaamte En hij greep in zijn tot economie verworden kruis Vraag en aanbod op en neer verkocht en log out…

En nu ligt ze naast me, mijn prooidier van de nacht, met lendenen soepel en ogen zo zacht Mocht dit lieflijk wezen ooit nog verdwijnen, wat zullen mijn dagen van schaamte me schrijnen.…

kruisig de koperen slang nu maar op de akker buiten de stadspoort en koop je lendenen vrij les je dorst met bloed en stil met brood je honger nu de zon verduistert en de maan verdwijnt maak z'n vel tot schoenen want lemen voeten glijden weg zodra je rennend vlucht nu het water stijgt…

Buigend, stellend, regelmatig is het ritme onzer lendenen met mijn tongriem op jouw borst, jouw plosieven in mijn oor. Nu weet ik weer hoe taal begint: twee keer 'ja' op vrijdagmorgen en dan het onderwerp overgave tot het wederkerend hoogtepunt.…

ik lees je in de pluizen van de goudenregen blaas je gedachten voor me uit ze dansen in de ruit waarin ik lach mijn ogen anders omdat ik je verwacht sta in de regen van pluizen wacht tot vannacht zonder ogen met handen die kijken voelen en vergelijken die actie willen van lendenen en billen zich verstrengelen met elkaar…

Zijn stevige handen pakken mij op een veertje, hij glijdt langs mijn lendenen en leert mij zijn opwinding kennen ik ben allang versmoord voor het eerst laat ik mij volledig gaan remmingen heb ik niet meer nooit eerder gedaan ik wil nog een keer maar als ik dan in zijn armen lig voel ik een onbegrensde vrede ik verlang naar meer meer liefde…

Het is nog niet over fluistert zij Ik heb je liefde nog altijd nodig We hebben nog die kans Haar hand streelt vragend mijn dij Rillend onderga ik dit alles Verstard kijk ik haar aan Zie haar vreemd liefde bedrijven Gepassioneerd is zij vreemd gegaan En terwijl mijn lendenen verstijven Doet geilheid verdoven mijn venijn Dring ik diep verdwaasd…

angst. om eens de dag die zich niet verder dan de nacht verdelen zal koud. het schuim dat over akkers valt en aan het ouderhuis vreet vinger na vinger herinneringen uitkotst op lendenen van het vaderlandschap, noodlottig veroordeeld -nog eenmaal- het zoeken naar waarheid.…

op roze muziek wiegen ballonnen fladderen vlinders met lief wind waait verkoeling langs gezichten die zwichten voor lendenen vol lust maar eenmaal buiten in het staccato van stilte is het gedaan met de rust dreigende blikken verstikken de liefde die doodbloedt op straat tussen stenen groeien weer bloemen die bloeien in haat…

zelfs een hemellichaam ontsnapt niet aan een gesloten wolkendek, aan een geoefend oog, aan zwarte materie we gaan op nachtelijke jacht, hitsig als kokend water, gulzig in de lendenen dit is onze volle maan, ontdaan van halfschaduw, gehuld in de mantel van onze aanwezigheid die zich afzijdig houdt in het heden dat vandaag afwezig is…

In verstilde tussenspinsels zweef ik weg tussen steniging dromend van vrije lente afwezigheid die ik beween een laatste beeltenis kan ik je zenden mijmering je gulle lach gemis van je lendenen volledig universum kim van ons samen liefde, bedolven woordenloosheid het jij en ik, verstild tijd tussen ons de wil die te bevechten…

Oh, hoe mijn lendenen zachtjes smachten naar kring'len sleets omhuld Oh, hoe ik put uit mijn gedachten mijn handen met genot gevuld Stil edoch verholen bijt mij de maan In bevelen reeds bevolen van donker cellofaan Oh, hoe de bloemen grof verwelken immer dor in net te groen Oh, hore, zij die duiven melken zo dapper en zo koen.…

Lach op stembanden lied vastgelegd als zangtekst, trilt in lendenen. Etalage pop haar wereldbeelden beziet, met lede ogen. Tastbaar op de huid. één hartslag voor ons beiden, geluid uitgediept. Vertaald in woorden, een ware levenscodicil, schelpdier van liefde.…

ik lees je in de pluizen van de goudenregen blaas je gedachten voor me uit ze dansen in de ruit waarin ik lach mijn ogen anders dan je ooit verwacht ik leef alleen, maar huis in verlangen naar vozen met jou en vannacht zonder blozen met handen die kijken in zacht vergelijken het doorzichtige willen van lendenen en billen…

Dit moment van hartstocht doorklieft mijn hoofd, rilt langs mijn schouders, brult in mijn buik, ontspoort mijn lendenen, hervormt mijn lichaam, laat mijn huid branden, en ik laat je toe... onstuimig en teder, puur en hard, in mijn wereld, de hemel voorbij.…

heb de hitte gedragen van lange dagen zonder schaduwwind nog ploert de zon roodkoper in het ondergaan hangt warmte nachten aan pas in schemerkenteren is er het ogenblik dat hitte zwicht voor de nieuwe dag de eerste frisse lach van het ontwaken de ramen open maken tot de explosie licht intenser wordt het zonnevuur je lijf en lendenen…

dronken van verliefdheid wil ik wakker worden aan de verkeerde kant van een vreemd bed weer en opnieuw wil ik ze weten en voelen van passie van de vlinders in hoofd hart en lendenen naakt en onopgemaakt de vlam van de drift die nuchter het verstand met het hart verslaat weer wil ik het zijn zo dronken en smoor weer de liefde voelen…

laat mij in je kruipen ik sla je huid opzij en duik eronder nee, ik doe je geen pijn je merkt er niets van niet in het begin althans ik ga dwalen door je lichaam verken eerst je onderbuik waar ik vlinders zal ontwaken in je lendenen het vuur dat hoog opvlamt en zacht dooft maar ik zorg dat het niet uit gaat in je hoofd wandel ik…

dan moet ik spiegels breken om jouw lijnen te zien met vele rondingen in het verlangend uur als wind soms stormend en dan weer weg- snellend kom je terug; strelend trek jij mij hongerend en met stijve lendenen door labyrinten van tijd zoals jij wilt genietend van datgene wat het leven ons laat verlies ik in jou mijn wortels en al het nog…