Alle inzendingen over leven & dood

Moord onder water weldra 'kweekmens' op menu alle leven dood!…

Wat brengt het Leven? Dood. Wat wil mijn hart gehavend? Rust na nood.…

o grote moeder wieg me in je armen en zing een lied van zon en maan van zee en aarde van leven, dood en leven…

Wervelend komt de wind klaar strijkt neer een musje doodstil gelaten neergedrukt met opgeblazen veren het kent waar anderen nog zoeken zijn plaats in het heelal komen en gaan leven om leven dood om dood waarschijnlijkheid met eigenwaarde een ritueel.…

puur ongeschminkt over leven dood bedrog en liefde tot alles op zijn plaats valt en hij- zij voelt zich een dichter…

er waren vogels met veren van dreiging uitzichten die alleen jij hebt gezien er waren oceanen van wachten stromen van het leven die je bewogen er waren kersenbloesems van leven dood en wedergeboorte er is graniet er is goud smelten en bevriezen er is binnen- er is buitensluiten licht tussen de bomen er is je ziel alles wat je bent…

Gif in grond In aderen Het maakt alles kapot Vernietiging Tot in de kern Koud en kil verrot Emotie Die geen grasspriet Geen madelief laat staan Snijdend Als een mes Gevoelens die langzaam vergaan Is het gif dan uitgewerkt En alle leven Dood Transformeert Moeder Natuur Nieuw leven Uit Haar schoot…

Zo traag de nacht verschuift naar avond zonder morgen laag voor laag lijkt leven dood in eenzaamheid waar tijd gehavend door het stormend zijn als drenkeling verloren lijdzaam in vergeten drijft maar toch… hij blijft en ik grijp me aan zijn flarden vast vlecht ze tezamen tot een beeld dat was als vlucht…

de oerkracht van de angst glijdt als een trage trekschuit door het stil gevallen lijf denkt hoofd en dingen stuk wekt de geest uit een schijnbare slaap in de oerkracht van de angst valt het leven dood en ligt het ijskoude water dat het hart omsluit in de oerkracht van de angst…

met kunst en vliegwerk hielden we jou in leven tot je uitgemergeld je laatste adem uitblies zonder kracht je kon niet meer lopen niet meer praten je ogen zagen zonder zicht flarden uit het verleden spraken zonder inhoud, zonder bericht je handen lagen stil huid om skelet we hebben je laten leven dood in je bed rust zacht…

er waren vogels met veren van onweer en dreiging er waren uitzichten die alleen jij hebt gezien er waren oceanen van wachten er waren stromen van het leven die je leerden mee te bewegen er waren kersenbloesems die spraken van geboorte leven dood en wedergeboorte er is graniet en goud er is smelten en bevriezen er is binnen- en buitensluiten…

dood dier…

Toch eet ik dankbaar mijn genadebrood en ben ik blij dat ik het ochtendgloren weer mag aanschouwen, en de buurthaan horen, en dat ik tot bestaan ben uitverkoren: een ander is zijn hele leven dood.…

Onder water onder druk gezet door mama dreig ik met een wurgslang om mijn nek zonder leven dood te gaan Ik ben een geboren heldin Onder stoelen onder tafel red ik elke dag opnieuw met de allergrootste moed de hele wereld.…

Cernunnos, Gehoornde heer van het Woud, Brenger van Overvloed en Vruchtbaarheid, Duistere God van Leven, Dood en Wedergeboorte, Ik roep u aan: U bent de balans tussen torc en slang, dag en nacht, hier en daar. U bent de vrede van het midden, de stilte van de innerlijke stem.…

Het leven zelf doet 't leven dood, en 't is dat wij geen duur en hebben, 't grootst gemis van al dat ons ontbreekt. o Duurzaamheid oneindig, al omvattend, uitgebreid, die, onbegonnen, nimmer sterven zult; die 't wezen van het wezen heel vervult, u ken ik, ja, heb dank; u ben ik?…

Het licht kijkt glazig in ’t avondrood de nacht verwacht en slaat het leven dood. In de woestijn knaagt een kale rat aan dorrend vlees, dribbelt door een vaag visioen. Er dreigt een storm en het donker verzandt in ademnood, verliest haar grip.…

Vlecht in haar lokken leliewitte rozen, Hecht aan haar boezem bloemen wélgekozen, Die weelde en leven, dood en rouw beduiden. Laat in haar hand de levensappel blozen, Strooi om haar peluw koele balsemkruiden, Geef háár de sluier en de dos der bruiden, Hul míj in 't zwart, de kleur der vreugdelozen.…

Huizen bestaan afgebroken, mensen leven dood. ‘k Herken de kerken van het geboortedorp, de zerken op het kerkhof, showroom van getransformeerde geschiedenis.…

“Ik ga nu naar een flatje dan naar m’n doodsbedje dan in een lijk-kist” zo voelt het nu ze een klein appartement hebben gevonden het grote huis, te groot is verlaten, kinderen weg man dood, te eenzaam ik slenter nog eenmaal door de huisruimtes van verleden leven & dood soms voel ik iets of wat ook in mijn donder, ziel, hart mijn…

Ze deed het Tot ze een ons woog Het zoog haar leeg Het balanceren Het doorslaan van Haar schalen soms Twijfelen, weifelen Muggen, olifanten Zout, zoet, liefde Haat, leven, dood Ja, nee, vasthouden Loslaten, angst, moed Aanvaarden, versmaden Waarheid, leugen Lichaam, geest, engel Beest, hemel, aarde Oorlog, vrede, ziekte Gezondheid…

Kerk Met meer moeite moeten leven Doodde tijd uit angst voor dood Heeft altijd geweten en beleefd: 't Revisme…

Geboorte, leven, dood, pijn, vreugde, haat, liefde, scheiden, ontmoeten, dragen, gedragen worden... Zo veel denkbeelden, zo veel beleven. Wat houd ik van deze rustpunten ook al zijn ze er maar even.…

, dood en Jeruzalem Even stokt het leven rond de branding verbaasde kinderogen vol ontzetting het schept een wonderlijke band dit onbegrepen kerkhof op het strand.…

De toenadering houdt ook het afscheid in het einde vervolledigt de cirkel en legt aan tot het begin.…

ooit was hij oersterk reeën schuurden vaak hun vacht aan de bast van deze pracht een kanjer van een zilverberk maar hij moest het zwaar bekopen stond voor velen in de weg de kettingzaag werd in zijn stam gezet zo triestig kan het bomenleven lopen zo, het dode hout is wat er rest enkele zwammen proberen te overleven tevens wat gekraak,…

Hetgeen ik zag heeft mij erg bewogen, wat kan het leven meedogenloos zijn. Maar jouw krachtige hand bij het afscheid nemen, heeft me toch ook weer meegegeven. Dat de mens die het ondergaat, tot de laatste snik zijn mannetje staat.…

O kón ik stillen al die wilde kreten Van hen wier leven dood is in hun jeugd, Wier harten koud zijn in de lange nachten! 1888…

vanochtend, staande op de koude sloot, zo viel mijn oog op bladeren in’t ijs de herfst lag daar gevangen, eigenwijs in bonte kleuren: geel en donkerrood en bruin, met her en der een vleugje groen elk blad omhuld in dood’lijk zwart, versteend en stil, van leven, dood en mij vervreemd, bevroren, koud gemaakt door ’s winters zoen ze vielen toen…

Hoe durfden ze dat rijke leven dood te slaan? Hij kraste nog een vis in het zand, die hij met zijn bittere tranen heeft gekruid. Zijn passie glansde vanaf iedere centimeter huid.…